Zaterdag 6 Maart 2010

Lieve God,

Heeft u ook ooit wel eens het idee gehad dat wanneer je mensen je net ontmoeten, ze heel aardig doen, maar je eigenlijk het liefst weghebben? Dat ze gezellig blijven praten en lachen en knuffelen, maar dat het liefste met andere mensen willen doen? Dat ze zich beter voelen, dat ze je irritant vinden.
Ik wel en ik word er gek van. Ik word gek van al die mensen die zich beter voelen, ik word gek van de gedachte dat ik niets waard ben. Ik zou net zo graag net als al die anderen willen zijn, leuk en speciaal, maar waarom kan ik dan niet zo zijn? Waarom heeft u mij weer opgezadeld met dit ontzettend negatieve zelfbeeld? Waarom zorgt u ervoor dat ik me zo verschrikkelijk voel, dat ik meteen spijt heb, dat ik me schaam en dat ik het liefste gewoon van de aardbodem zou willen verdwijnen? Heeft u soms een hekel aan me, net als al die anderen?

Sommige dagen zouden de beste van je leven kunnen zijn, dat zouden ze moeten worden, zo zou je over die dagen moeten denken. Waarom lukt me dat dan niet? Waarom herinner ik me altijd alleen maar de negatieve gebeurtenissen? Waarom kan ik niet voor één keer echt vrolijk zijn, blij kunnen zijn over een gebeurtenis? Waarom gunt u mij dat niet? Waarom blijft het altijd zo aan me knagen?

Lieve God, waarom laat u mij nu weer huilen? De gedachten en gevoelens maken me helemaal kapot vanbinnen. Het blijft aan me knagen, hoe erg ik ook mijn best doe om aan iets anders te denken. Ik wil ook gewoon kunnen lachen, vrolijk rond kunnen huppelen als een kleuter zonder problemen. Maar zelfs toen dacht ik al zo negatief als nu. Ik heb het altijd al gedaan. Ik was altijd al bang en onzeker. En een gevoel zegt me dat het alleen nog maar erger wordt.

Ik ga slapen, God. De paracetamol begint nu hopelijk te werken. Ik ga kapot van de keelpijn, praten gaat amper en ik voel me er alleen maar verschrikkelijk door. Ik vraag me af hoe het leven zou zijn zonder ook maar enige pijn. Het liefst zou ik waarschijnlijk willen leven zonder ook maar enig gevoel.
Ik kan het niet aan, het is te veel.
Blijkbaar ben ik zwakker dan ik altijd heb gedacht.

Dag,
Anouk.