Hoofdstuk 20.2

Ondanks haar vermoeidheid had Floor nauwelijks geslapen. Na flink woelen was ze uiteindelijk diep in de nacht pas in slaap gevallen en toen haar wekker ging, had ze het gevoel dat ze nauwelijks gerust had. Dat kon ook wel kloppen, want ze had haar wekker vroeg staan.
Ze moest wel. Ze liep al achter met haar studie door de drukte van het EcoGo-project en waar ze had gehoopt dat dit weekend bij te werken, was ze haar hele weekend kwijt aan haar ouders en Olivier.
      Toch bleek het tevergeefs. Ze kon zich totaal niet concentreren, was alleen maar aan het gapen en voelde zich vooral heel onrustig. Het artikel dat ze moest schrijven voor haar vak over journalistiek was nog steeds één grote blanco pagina. Uiteindelijk gaf ze het op en deed ze nog een poging tot een dutje, maar wederom kon ze niet in slaap komen.
      De tijd kroop voorbij tot het eindelijk tien uur was en ze zich naar het station begaf. Vlak voor vertrek had Lysanne haar nog een knuffel gegeven en succes gewenst, waardoor ze zich net ietsje beter voelde. Nu zette ze haar fiets in de fietsenstalling en liep ze naar het goede perron, waar ze op een bankje ging zitten. Over 19 minuten zou de trein vertrekken. Ze wist dat ze vroeg was; toch keek ze steeds om zich heen of ze haar broer zag.
      De minuten tikten weg en ze begon zich af te vragen of ze Olivier niet had moeten ophalen. Wat als hij weer vervallen was in zijn oude gewoontes? Misschien had hij zijn laptop weer aan de praat gekregen, of kon hij ook gewoon pokeren op zijn mobiel. Misschien durfde hij toch niet meer en sloot hij zich weer van haar af. Of misschien…
      Misschien was hij gewoon minder vroeg dan zij en kwam hij nu aanlopen.
Ze slaakte een opgeluchte zucht en omhelsde hem. ‘Kijk eens,’ zei hij, en hij stak een koffiebeker-to-go naar haar uit. ‘Ik dacht dat je dat wel kon gebruiken.’ Hij had er nog eentje in zijn andere hand. ‘Verwacht geen spannende Starbucks, hoor, het is gewoon van de automaat van de AH to go.’
      Ze glimlachte en nam hem dankbaar aan. Bij hun thuis hadden ze alleen een filterapparaat waarmee je meteen een hele sloot koffie moest zetten, waardoor ze zich had aangewend om dat niet in haar eentje te doen. Toch kon ze een beetje cafeïne nu wel gebruiken.
      Olivier zag er net zo vermoeid uit als Floor zich voelde. Hij had flinke wallen onder zijn ogen en zijn oogleden hingen half over zijn ogen. Toch vond ze hem er beter uitzien. Zijn glimlach leek oprechter.
      Terwijl ze wachtten op de trein, vroeg Olivier haar naar de markt die ze organiseerde. In het begin was ze wat voorzichtig - meestal praatte ze niet echt over zichzelf met haar familie - maar toen hij bleef doorvragen, groeide haar vertrouwen dat hij er oprecht interesse in had. Tijdens de treinreis ging het gesprek op natuurlijke wijze over op anekdotes van vroeger.
      Het was erg gezellig, maar naarmate ze dichter bij hun eindbestemming kwamen, des te stiller ze beiden werden. Het was duidelijk dat Olivier zenuwachtig was, en dat gold ook voor Floor. Ze wist dat zij haar broer altijd zou steunen, maar had geen idee hoe haar ouders op dit nieuws zouden reageren. Ze hoopte echt met heel haar hart dat ze niet boos zouden worden.
      Haar vader zou waarschijnlijk stilvallen. Het was dat, of een grapje - maar deze situatie leek haar wat te serieus voor dat laatste. Hij zou naar zijn vrouw kijken om haar reactie te peilen. Floor wist dat ook Olivier het meeste vreesde voor zijn moeder. Ze kon zo hard zijn, en het gesprek gisteren had maar weer duidelijk gemaakt hoeveel ze bezig was met Olivier’s toekomst.
      Toen er omgeroepen werd dat ze het station hadden bereikt waar ze uit moesten stappen, pakte Floor bij het opstaan even Olivier’s hand en kneep erin. Hij glimlachte, maar nu lachten zijn ogen niet mee. Hij ademde diep in en blies door zijn mond uit voor hij achter haar aan naar buiten liep.
      Via een appje had ze haar vader laten weten dat ze langskwamen. Als hij er al verbaasd over was, had hij dat in zijn reactie niet laten merken. Hij had enkel gereageerd dat hij hen van station zou ophalen en vroeg welke trein ze namen. Geen vraag waarom, terwijl ze elkaar gisteren ook al gezien hadden. Het was één van de gedachten die gisteravond constant door haar hoofd had gespookt.
      Hun vader begroette hen met een glimlach, een klap op Olivier’s schouder en een kus op Floor’s wang. Olivier was inmiddels behoorlijk wit weggetrokken en Floor bleef bewust naast hem lopen. Niet alleen om hem te steunen, maar ook omdat hij eruitzag alsof hij elk moment kon flauwvallen.
      Olivier stapte direct achterin de auto in. Haar vader liet zijn verbazing niet blijken toen het Floor was die naast hem kwam zitten op de bijrijdersstoel, ook al was dat ongebruikelijk. Om de sfeer in de auto te breken, vroeg ze zoals altijd naar de avonturen op haar vader’s werk. En hij vertelde zoals altijd wat hij meemaakte, al was hij dit keer wel minder uitvoerig. De sfeer was vreemd, en Floor wist niet of dat kwam doordat zij zo zenuwachtig waren of doordat haar vader iets wist wat zij niet wisten.