Hoofdstuk 20.1

Floor had overwogen om aan te bieden bij Olivier te blijven slapen, maar voordat ze dat kon doen, had hij haar naar huis gestuurd. ‘Ik voel me echt al ietsje beter,’ had hij gezegd, ‘en jij hebt al genoeg voor me gedaan.’
      Hoewel ze zich zorgen maakte, vond ze het ook wel fijn dat ze gewoon in haar eigen bed kon slapen. Ze was volledig gesloopt toen ze haar appartement in kwam en hoewel het nog maar half 9 was, liep ze regelrecht door naar de badkamer om haar tanden te poetsen.
      Toen ze de gang op liep, ging de deur van Lysanne’s slaapkamer open. Ze zag aan haar roodomrande ogen dat ze gehuild had en ze zag er net zo uitgeput en bezorgd uit als Floor zich voelde. ‘Hé,’ zei ze zachtjes.
      ‘Hé,’ zei ook Floor. Ze had geen puf voor een uitgebreid gesprek, maar ze wist dat ze Lysanne iets van uitleg verschuldigd was - ook al kon ze er nauwelijks eentje geven. ‘Het gaat oké met hem nu,’ zei ze eerlijk. ‘Maar het was goed dat ik er was. Dus - bedankt. Dat je me het toch verteld hebt.’
      ‘Ja - natuurlijk,’ zei Lysanne. Ze beet op haar lip. Floor kon in haar ogen zien dat ze twijfelde om iets te vragen, en ze kon wel raden wat.
      ‘We gaan morgen naar mijn ouders,’ zei Floor. ‘Om zijn studie te bespreken. En hij heeft gezegd dat hij binnenkort met je praat. Als hij eraan toe is.’
      ‘Oh.’ Ze knikte en glimlachte waterig. ‘Ja. Oké. Goed dat jullie naar je ouders gaan. Dat moet spannend zijn.’
      Plotseling brandden de tranen Floor achter de ogen. Ze kauwde op de binnenkant van haar wang om het in te houden. Toen Lysanne haar armen om haar heen sloeg, kon ze zich niet meer inhouden.
      De tranen biggelden over haar wangen en ze duwde haar gezicht in de schouder van haar vriendin terwijl ze haar stevig vastpakte. Lysanne aaide met éen hand over haar rug.
      ‘Ik b-ben zo verschrikkelijk moe,’ snikte Floor. ‘Het is allemaal veel te veel.’
      ‘Veel te veel,’ beaamde haar vriendin. ‘Het spijt me zo voor de rol die ik daarin gespeeld heb, Floor…’ Floor hoorde aan haar stem dat Lysanne ook moeite had om haar tranen binnen te houden.
      Floor pakte haar nog wat steviger vast. Ze wist niet of ze Lysanne nu aan het vergeven was, of dat ze nog steeds boos was. Ze wist alleen dat ze nu een vriendin nodig had, en Lysanne was dat nu voor haar.
      Ze stonden een tijdje zo toen Floor’s verdriet wat afzakte. ‘Dankjewel,’ snifte ze voor ze elkaar traag los lieten.
      ‘Natuurlijk.’ Ze glimlachte aarzelend.
      ‘Ook voor - ook voor vanmiddag. Toen je het voor me opnam bij mijn ouders.’ Floor veegde langs haar ogen met haar duim.
      ‘Nou, dat was volgens mij niet meer dan terecht.’
      ‘Maar toch.’ Floor slaakte een diepe zucht, gevolgd door een lange gaap. ‘Ik denk dat ik maar naar bed ga nu.’
      ‘Dat snap ik.’
      Toen draaide Floor zich om. Toen ze de deur van haar slaapkamer opendeed, zei Lysanne: ‘Oh, en Floor, als ik iets voor je kan doen…’
      ‘Ik weet het.’
      Toen Floor enkele ogenblikken later het lampje op haar nachtkastje uitklikte en ze in haar dekens wegkroop, verscheen er toch een kleine glimlach op haar gezicht. Hun vriendschap was nog steeds fragiel - maar dit was wel een stap in de goede richting. Ze waren in ieder geval het stadium waarin ze elkaar ongemakkelijk groetten op de gang nu voorbij.