Hoofdstuk 19.6

Toen het etenstijd was, sliep Olivier nog steeds. Floor schreef een briefje voor hem dat ze even naar de supermarkt was en haalde daar twee zakken met ovengroente. De combimagnetron was ongeveer het enige in Olivier’s keuken dat niet vol vaat stond. Toen ze terug was, waste ze twee borden af - en toen nog maar een paar, zodat er een begin was gemaakt - en gooide ze de groente in de oven.
      Het waren gedachteloze klusjes, maar haar hoofd was juist ontzettend druk. Ze probeerde maar te bedenken wat ze nu moest doen. Het was fijn dat Olivier sliep, maar kon ze hem hier nu gewoon weer alleen laten na zo’n verschrikkelijke paniekaanval? Maar ze kon hem ook niet gaan babysitten, om hem op de vingers te tikken als hij weer de neiging had om te gaan pokeren. Zijn laptop was weliswaar kapot, maar hij kon dat vast ook op zijn mobiel doen. Moest hij naar een afkickkliniek? Naar een psychiater of psycholoog? Wat moest er nu gebeuren?
      Deze situatie was niet houdbaar, en Lukan’s woorden spookten door haar hoofd: ‘Het is jouw verantwoordelijkheid niet, je bent zijn moeder niet.’ Ze besefte dat dat waar was. Hoe graag ze Olivier ook wilde helpen, ze kon die verantwoordelijkheid niet dragen.
      Toen Olivier uiteindelijk loom wakker werd, waren zijn ogen opgezwollen. Hij leek even gedesoriënteerd toen hij overeind kwam en zich uitrekte. Toen hij Floor zag, veranderde zijn verbaasde gezichtsuitdrukking snel in een beschaamde glimlach. ‘Ik heb best lang geslapen, of niet,’ zei hij, terwijl hij even achter de gordijnen keek en zag dat het donker was. ‘Je had niet hoeven blijven.’
      ‘Natuurlijk wel.’ Floor schoof hem een bord voor. ‘Hier, ik heb eten voor je. Het is niet meer zo warm.’ Maar het is beter dan de zoute magnetronmaaltijden die je elke dag eet, dacht ze erachteraan, want daar puilden de vuilniszakken die ze naar beneden had gebracht mee uit.
      ‘Floor, je -’ Hij keek om zich heen. ‘Je hebt opgeruimd.’
      Ze haalde haar schouders op. ‘Het was nodig.’
      ‘Je doet veel te veel,’ mompelde hij, al pakte hij wel gretig de vork aan die ze hem voorhield om een paar happen paprika en pompoen te eten. ‘Jij hoeft niet al mijn problemen op te lossen, hè.’
      Ze ging naast hem zitten. ‘Als ik het kon, zou ik het doen,’ zei ze, ‘maar je hebt gelijk. Dat lukt mij niet.’ Ze liet hem nog een paar happen nemen en zei toen: ‘Ik vind dat je het pap en mam moet vertellen.’
      Hij verstijfde. Floor hoopte dat hij niet weer in elkaar zou klappen, maar ging toch door. ‘Je kunt op deze manier niet doorgaan. Je bent niet aan het leven, maar aan het óverleven. Ik denk dat je hulp nodig hebt. En daarvoor moet je open en eerlijk zijn. In ieder geval tegen pap en mam.’
      Hij sloeg zijn ogen neer. Zijn stem klonk schor toen hij zei: ‘Maar wat als ze…’
      Hij hoefde zijn zin niet af te maken. Floor wist wat hij wilde zeggen. ‘Natuurlijk laten ze je niet stikken, Olivier. Ze houden van je. Ze zullen misschien tijd nodig hebben om het allemaal te laten bezinken, maar - ze zullen je heus steunen.’ Hun vader in ieder geval wel. En hun moeder… Nou, die zou Olivier echt niet als zwerver door het leven laten gaan. Maar ze zou ook teleurgesteld zijn, en Floor kon zich goed voorstellen dat Olivier tegen haar reactie opkeek. ‘En wat er ook gebeurt, ik steun je, oké? Ik ben er voor je.’
      ‘Dankjewel,’ mompelde hij.
      ‘Ik denk - ik denk ook dat je het morgen moet doen.’
      Hij keek met een ruk op. ‘Morgen?’
      ‘Ze zijn morgen beide vrij, dat vertelden ze vanmiddag. Ik denk dat we het beste naar hen toe kunnen gaan. Als het dan te veel wordt, dan kunnen we weer weg. Anders blijf je er tegenaan hikken, Olivier.’
      Hij zei niets. Ze was blij dat ze gewacht had tot hij al best veel had gegeten, want nu liet hij zijn bord met groente staan. Zijn hand trilde toen hij zijn vork erop legde. Ze pakte hem vast. ‘Het komt goed, Olivier,’ fluisterde ze. ‘Echt waar. Het had veel erger gekund.’
      ‘Oh ja?’ zei hij half spottend.
      ‘Ja, joh. Je bent geen moordenaar, toch?’ Ze glimlachte waterig. ‘Pap en mam zullen je echt niet onterven.’
      ‘Ze willen dat ik arts wordt.’
      ‘Ik ben ook geen arts, en ik ga er vanuit dat ik nog steeds in hun testament sta.’
      ‘En de geldproblemen dan?’
      ‘Olivier, je weet dat geld bij pap en mam geen issue is,’ zei ze met een zucht. ‘Het is volgens mij veel belangrijker dat jij leert omgaan met de druk die je voelt. En niet meer - nou ja.’
      ‘Niet meer pokert.’
      ‘Ja.’
      ‘Ik weet niet of het me lukt.’ Zijn stem trilde. ‘Ik heb het al geprobeerd. Maar ik verneuk het elke keer.’
      ‘Daarom heb je hulp nodig,’ zei Floor. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en hield zijn hand nog steeds vast.
      Even bleef het stil. Toen haalde Olivier diep adem. ‘Oké,’ zei hij. ‘Dan gaan we morgen naar pap en mam.’ En hoewel hij trilde en zijn hand nat was van het zweet, klonk zijn stem vastberaden.