Hoofdstuk 18.4

Het was één van de meest ongemakkelijke gesprekken die Lysanne ooit had meegemaakt. Mevrouw de Witte bleef maar doorhameren over Olivier’s studie en z’n toekomst; Floor werd nagenoeg genegeerd; en Olivier zakte steeds dieper weg in zijn stoel. Aan zijn reacties was echter te merken dat dit niet nieuw was en dat de leugens over zijn studie hem heel natuurlijk afgingen. Hij wierp regelmatig een korte blik opzij naar Lysanne; ze kreeg het gevoel dat hij zich vooral ongemakkelijk voelde omdat zíj erbij zat. Omdat zij de waarheid kende, als enige aan deze tafel.
      Floor was blijkbaar vanochtend nog naar de supermarkt gegaan om gebakjes te halen. ‘Ik heb er maar vier,’ zei ze spijtig. ‘Neem jij de mijne maar.’
      ‘Nee joh, ik hoef niet!’ wuifde Lysanne het weg. ‘Neem vooral zelf.’
      ‘Ik wil ook wel delen?’
      ‘Nee, ik sport nu niet,’ zei Lysanne, wijzend naar haar voet, ‘dus ik kan al die suikers nu niet gebruiken.’ Ze glimlachte naar Floor, maar die glimlachte niet terug en knikte enkel. Het leverde een hol gevoel in haar maag op. Ze onderdrukte het en richtte zich tot Floor’s moeder. ‘Mevrouw de Witte, wist u dat Floor een markt organiseert?’ zei ze, in de hoop zo meerdere vliegen in één klap te slaan: de aandacht bij Olivier weghalen en Floor in het zonnetje zetten, zodat ze Lysanne - hopelijk - iets sneller zou vergeven.
      ‘Een markt?’ reageerde mevrouw de Witte verbaasd. Ze keek naar haar dochter. ‘Waarvoor?’
      ‘Voor EcoGo,’ zei Floor, wier gezicht rood was geworden. ‘Maar daar hoeven we het niet over te hebben, hoor.’
      ‘EcoGo?’
      ‘Ja, mijn - bijbaan. Waar ik ook stage liep.’
      ‘Ah.’
Toen mevrouw de Witte niet doorvroeg, zei Lysanne: ‘Het is een duurzaamheidsmarkt. Er komen allemaal organisaties bij een kraampje staan om te vertellen over hun groene initiatieven. En Floor organiseert het nagenoeg zelf.’
      ‘Wat goed, Floor,’ zei meneer de Witte.
      ‘Hmm. Ik heb niet zoveel met dat hele duurzaamheid,’ zei mevrouw de Witte. ‘Op mijn werk zijn ze nu ook bezig met nieuwe protocollen voor het hergebruiken van allerlei medisch materiaal, zoals handschoenen. Allemaal leuk en aardig, maar daarmee zadel je de verpleegkundigen en anderen met nog veel meer werk op, terwijl die het al druk genoeg hebben.’
      Meneer de Witte beaamde dat - en er volgde een discussie over alle tijd en moeite die het kostte in het ziekenhuis, en hoe die tijd en moeite beter ingezet kon worden om de zorg zelf te verbeteren. Lysanne blikte op Floor. Die sneed een heel klein stukje met haar vork van haar gebak af, maar Lysanne zag dat haar vingers trilden. Ze stopte het niet in haar mond, maar bleef naar het bordje kijken dat voor haar stond.
      Was deze dynamiek er altijd al geweest? Was Lysanne als naïeve, smoorverliefde tiener te veel afgeleid geweest door Olivier’s verschijning om te zien hoe Floor’s ouders hun kinderen behandelden? Of was dat in de laatste jaren zo gegroeid en had Lysanne het daardoor gemist? Want het was haar nog nooit zó erg opgevallen als nu.
      ‘Olivier, hoe doen ze dat in jouw ziekenhuis?’ vroeg mevrouw de Witte. ‘Zijn ze daar ook bezig met die groene onzin?’
      ‘Daar krijg ik niet zoveel van mee,’ zei Olivier ontwijkend.
      ‘Het is geen onzin,’ zei Lysanne, die zich verontwaardigd voelde voor zowel broer als zus. ‘Het is belangrijk voor de toekomst en een betere wereld, en het is Floor’s passie, maar in plaats van haar interesse in haar te tonen, ondervragen jullie alleen maar Olivier over zijn prestaties.’ Het was eruit voor ze er erg in had.
      Er viel een opgelaten stilte. Uiteindelijk glimlachte mevrouw de Witte, al leek de glimlach niet helemaal gemeend. ‘Uiteindelijk draait de wereld om geld en efficiëntie, Lysanne,’ zei ze kalm. ‘Het is een illusie dat de wereld duurzamer wordt zolang het niet financieel uit kan.’
      ‘Wat een positief wereldbeeld heeft u.’
      ‘Ik ben gewoon realistisch.’
      ‘Is dat waarom u in de zorg bent gaan werken?’ zei Lysanne. Hoewel ze zich ervan bewust was dat ze brutaal was, lukte het haar niet om te stoppen. Dat mevrouw de Witte haar opmerking over haar kinderen volledig negeerde, deed het geïrriteerde vlammetje in haar juist aanwakkeren. ‘Voor het geld?’
      ‘Nou, nou, Lysanne,’ zei meneer de Witte verzoenend.
      Mevrouw de Witte negeerde haar man. ‘Nee, het leek me leuk en nuttig werk,’ zei ze, nog steeds rustig. Het wekte juist irritatie bij Lysanne op. ‘Maar ik zal niet ontkennen dat ook in de zorg geld een grote rol speelt.’
      ‘Is dat de reden dat u zoveel druk op Olivier legt? Geen wonder dat hij -‘ En toen hield ze zich abrupt stil. Ze wist wat ze er bijna uitgeflapt had. En aan Olivier’s gezicht te zien, wist hij het ook. Hij was lijkbleek geworden.