184 || Einar Harding

Al te snel kwamen ze aan bij het restaurant. Het was een luxe restaurant, niet de snelle fastfood die R gewoon was. Eerder de soorten die Rs ouders belangrijk gevonden hadden, met hun kinderen met haren perfect gekamd en die verwacht werden perfect stil te zitten. Met de ontevreden blikken die op ze geworpen werden als ze, als hij, dat weer niet deed.

“Nou, wat een date dit, he?” was wat Silvia grapte. “En ohgod, wat een première, ik kan wel dansen. Wat een geweldige avond!”

“Dan heb je sterkere benen dan mij, als je nog kan dansen. Ik heb genoeg gedanst en gelopen voor de komende drie jaar,” antwoordde R terwijl hij de gordel los klikte. En dan te bedenken dat ze dit nog meerdere keren opnieuw zouden moeten doen.

Silvia drukte een kus op zijn lippen. “Voel je je klaar hiervoor? Ik ben bij je. Oke? Zeg me wat je denkt en voelt.”

R greep dramatisch naar zijn borst. “Klaar hiervoor? Na al dat geregel om je vader hier te krijgen?” Hij lachte en keek toen nog eens bedenkelijk naar haar. Een seconde, twee, toen grijnsde hij naar haar. “Al denk ik dat ik wat aanmoediging nodig heb.” Lippen getuit, kom maar hier met die kus.

Want dat was wie hij was, nietwaar. De clown, de zelfverzekerde jongeman, op het arrogante aan toe. Degene die prima wist wat hij kon en waard was, en die echt niet bang was voor een avond met de ouders van zijn… vriendin. Van zijn vriendin. Zelfs niet als hij voor het eerst de stoere militair slash vader zou ontmoeten.

Buiten stonden Silvias ouders samen met Janie te wachten. “Laten we naar ze toe gaan,” zei R. “Ik heb wel honger gekregen van de hele avond.” Hij nam zich voor om voor ze zouden bestellen even naar de wc te gaan om te controleren hoeveel geld hij daadwerkelijk bij zich had. Dit restaurant zag er ook niet goedkoop uit.