Level 41
Reyans spieren verstijfden terwijl zijn aanvaller opnieuw op hem afstormde, haar gezicht verwrongen tot iets dat nauwelijks nog menselijk te noemen was. De ferme greep van zijn metalen vingers op haar smalle keel deed haar niets. Ze sloeg wild om zich heen, haar nagels schraapten over het staal van zijn pantserhandschoen terwijl ze met onmenselijke kracht probeerde los te breken. Zijn hart en hoofd schreeuwden, vochten in zijn lichaam over de juiste keuze, maar de waarheid was dat er maar een keuze was. En sterven was daar niet een van.
Reyan klemde zijn kaken op elkaar. Hij duwde haar met brute kracht naar de grond, maar ze spartelde, kronkelde als een bezetene onder hem, haar ogen vol razernij. Zijn ademhaling versnelde, zijn hartslag ramde als een moker tegen zijn ribben. De realisatie begon zich langzaam en steeds meer in zijn geest te nestelen. Dit ging niet stoppen. Zij ging niet stoppen.
De spieren in zijn arm branden terwijl hij zijn grip verstevigde, zijn arm trilde van de inspanning, maar zijn grip was vast. De metalen vingers van zijn pantservuist drukten op haar luchtpijp. Ze grauwde nog steeds naar hem, een schor, ruw geluid, alsof zelfs het tekort aan zuurstof haar instinct om te moorden niet kon onderdrukken. Reyan spande zijn spieren en draaide met een scherpe, gecontroleerde beweging zijn pols. Haar lichaam schokte. Een laatste, schokkerige ademhaling ontsnapte uit haar mond.
Toen werd ze stil.
Zijn borstkas ging zwaar op en neer. Zijn blik bleef op het lichaam gericht, alsof hij verwachtte dat ze weer overeind zou krabbelen. Maar ze bewoog niet meer.
Langzaam liet hij haar hals los. Donkere, paarse afdrukken van zijn vingers sierden haar hals. Haar ogen waren rood, de aders in de huid eromheen ook, maar van de razernij was niets meer te zien. Haar mond stond open in een stille schreeuw. Reyans maag voelde zwaar aan bij dat zicht en zijn hartslag bonkte nog na in zijn oren.
Dit was voor hem geen overwinning.
Dit was moord.
Achter hem klonken schreeuwen. Het gekletter van staal op staal. Hij dwong zichzelf op te kijken, zijn blik los te scheuren van het vreselijke beeld onder zich en zijn vrienden te zoeken. Fays haar was nat van het zweet, bloederige snedes zaten kriskras over haar benen, terwijl ze ontweek en ontweek en ontweek. Ze moesten dit afmaken. Er zou een moment komen dat een van hen uitgeput raakte, dat ze een misstap zouden maken. En dan was het heel gauw klaar.
‘Maak het af,’ brulde hij. Zijn stem klonk rauw, breekbaar. Hij stond hijgend bij het dode lichaam, zag de bezorgde blikken die zijn kant op werden geworpen, voordat er wapens werden getrokken en zijn party ten aanval ging. Hij hoefde zijn bevel niet te verantwoorden, zijn vrienden wisten ongetwijfeld al wat zou komen. Of misschien vertelde hij dat zichzelf gewoon om een beetje vrede te krijgen met de situatie.
Reyan durfde bijna niet toe te kijken. De geluiden die het bos vulden, vertelden hem genoeg. Ze hadden lang genoeg de aanvallen kunnen ontwijken om te observeren, om zwakke plekken te vinden voor het moment dat het nodig was en genadeloos te kunnen toeslaan. Geen kreten van pijn, geen laatste woorden—alleen het onmenselijke gegrom en de doodse stilte die volgde zodra hun aanvallers op de bosgrond neerstortten.
Stilte. Er klonk enkel gehijg.
Reyan wist niet hoe lang het had geduurd, maar in zijn herinnering waren het slechts flitsen van beweging, het snijden van wapens en het doffe geluid van lichamen die op de grond sloegen. Hij durfde niet naar Darius’ krijtwitte gezicht te kijken, naar die bloedrode ogen en zijn mond die in een stille schreeuw open hing. Het was pas tot Ardins stem door zijn hoofd bulderde, dat hij weer tot zichzelf kwam. ‘Reyan, hierheen!’
Reyan draaide zich om. Ardin had een blonde vrouw in een houdgreep. Ze worstelde, maar kon geen kant op - zeker niet met Sohra en Kyrin met getrokken wapens op een paar meter afstand. Toch leek die dreiging haar niets te deren want ze vocht tegen Ardins greep. Zijn vriend gromde een paar diepe kreunen. Ze keek hem eerst niet aan, bleef onrustig om zich heen kijken. Reyan betwijfelde of er echt iets binnen kwam. ‘Ze is bij,’ siste Sohra zonder hem aan te kijken.
Bij?
‘Het ene moment probeert ze me te verscheuren,’ gromde Ardin, ‘en het volgende laat ze haar staf vallen en kijkt ze me aan alsof ik het monster uit haar ergste nachtmerries ben.’ De magische staf lag inderdaad naast zijn voeten in het gras. Reyan verhief zijn blik weer op naar de jonge vrouw die verwilderd om zich heen keek. Haar borstkas ging snel en zwaar op en neer, haar ademhaling luidruchtig, beestachtig. Haar ogen flitsten heen en weer, tot hij dichterbij kwam en ze hem recht aankeek. Ze verstarde. ‘Maddox...?’ Haar stem was niet meer dan een hijgende fluistering, maar Reyan verstond haar glashelder.
Reyan verstijfde. Maddox.
Ze keek hem met wijdopen gesperde ogen aan. Bloedrood waren ze, alsof alle adertjes in en rond haar ogen waren gesprongen. ‘Het spijt me,’ murmelde ze. ‘Ik wist niet-’ Ze draaide haar hoofd weg, alsof ze zich schaamde. Hij greep haar bij de schouders. ‘Wat zei je? vroeg hij scherp. ‘Waarom bied je je excuses aan? Waar is mijn broer?’
De vrouw hapte naar adem, haar spieren spanden zich in spastische trekken. In een fractie van een seconde leek ze weer te vervallen in die ontembare woede - ze ontblootte haar tanden en grauwde naar hem als een wild dier. Ardin verstrakte zijn greep om haar armen, plantte zijn gespierde benen in de bosgrond en zette zich schrap toen ze zich wild probeerde los te vechten.
‘Reyan, pas op.’ Fay trok hem naar achteren, uit het bereik van die happende kaak, maar Reyan schudde haar hand van zich af en sloeg de vrouw met een vlakke hand in haar gezicht. Haar blonde krullen vielen over haar gezicht, haar ademhaling vertraagde en ze knipperde verdwaasd met haar ogen toen ze hem aankeek. ‘Jij bent.. Jij bent hem niet.’
‘Ik ben Reyan, zijn broertje.’
Ze vocht tegen Ardins greep, maar Reyan had niet het idee dat dit het monster in haar was. Ze bleef hem doordringend aankijken terwijl ze sprak. ‘Draai het terug,’ siste ze, ‘Draai het terug!’
Reyan pakte haar weer vast. ‘Waar is Maddox?’
Haar geest was amper aanwezig, alsof de herinneringen het beeld van zijn gezicht overstemden. ‘Hij wist te veel.. Het onderzoek-’ Een zware en piepende zucht verliet haar longen. ‘Hij ontkwam.. Hij ontkwam en..’ Haar ogen bewogen snel, alsof ze vocht voor haar bewustzijn. ‘En wat?’ drong Reyan aan en greep haar schouders steviger vast. De vrouw balde haar vuisten, tot haar knokkels wit waren en klemde haar kaken op elkaar. Reyan schudde haar een keer en ze keek hem recht aan. ‘De Gilde-,’ hoestte ze op. ‘Hij probeerde het te stoppen..’
‘Waar heb je het over?’
‘Afgeslacht.. Vernietigd..’ murmelde ze. Ze liet haar hoofd zakken, alsof deze ineens te zwaar was voor haar ranke nek en Reyan pakte haar gezicht vast. ‘Hé, blijf bij me! Wat heeft de Gilde hiermee te maken?’
Ze hief met een ruk haar hoofd. ‘Macht,’ riep ze zo hard dat Reyan achteruit deinsde. ‘Controle.. De bronnen.. .’
Fay sloeg haar handen voor haar mond. ‘Bedoel je dat de Gilde controle probeert te krijgen over de bronnen?’
De vrouw knikte. ‘Groter.. Sterker..’ De woorden kwamen amper over haar lippen, alsof elk woord haar immense kracht kostte. Er ging een schok door Reyan heen toen hij zich realiseerde wat ze bedoelde. ‘Ze experimenteerde met de monsters.’
‘Verdomme,’ gromde Kyrin in reactie. ‘Die hufters hebben die infectie gecreëerd.'
Het gezicht van de vrouw vertrok en haar schouders schokten zo hevig dat Ardin zijn best moest doen haar vast te houden.
‘Ze redt het niet lang meer,’ fluisterde Fay achter hem.
‘Ik ook niet,’ gromde Ardin terwijl hij zijn grip om de vrouw verstevigde. Haar ogen gloeiden felrood, haar gezicht verwrongen van bloeddorstige razernij. Voor een moment was ze weer een monster. Uit het niets ontspande ze weer. Een enkele traan gleed langs haar vieze wang.
‘Ik ga dood, niet waar?’ Haar ogen glansden van de tranen. ‘En voor wat?’ De vrouw sloot haar ogen, haar lichaam trilde. ‘Geld.. Hoge rangen.. Roem..’ Ze snoof minachtend en hief haar hoofd. Haar blik was indringend. Haar benen trilden toen ze een stap vooruit zette, Ardin met zich mee trekkend. Kyrin en Sohra hieven waarschuwend hun wapens, maar ze schonk hen geen aandacht en bleef Reyan strak aankijken toen ze zei: ‘Vertrouw ze niet. Ze zijn corrupt. De elites..’ Ze krijste gepijnigd alsof iets in haar binnenste haar strafte voor haar woorden - haar verraad.
De elites? Er ging een schok door Reyan heen. Hij keek haar aan. ‘Hebben mijn ouders hiermee te maken?’
Ze rukte haar hoofd om. Er gleed een donkere waas over haar bloedrode ogen, alsof ze dieper in hun kassen waren gezonken. Haar lippen trokken in een verwrongen grijns, haar ademhaling werd schokkerig terwijl ze kort lachte. Reyan voelde een rilling langs zijn ruggengraat trekken. Ze leek volledig de controle over haar gezicht te verliezen. ‘Zijn vader leverde hem uit,’ kraakte ze. ‘Verkoos zijn status boven zijn zoon.’
Reyan verstijfde. De woorden echoden in zijn hoofd, maar het was alsof zijn brein weigerde ze te accepteren. Zijn vader... had zijn broer aan de Gilde uitgeleverd? Hij probeerde grip te krijgen op haar woorden, maar het voelde alsof de grond onder hem wegzakte. Hij was weggestuurd vanwege zijn carrièrekeuze, dat was wat zijn vader hem al die jaren had verteld en had hem ervoor veracht.
De vrouw kreunde zacht. Haar lichaam schokte in spastische trekken terwijl haar spieren zich spanden. Ze klemde haar kaken op elkaar, alsof ze vocht tegen de infectie die haar van binnenuit verslond.
‘Waar is mijn broer nu?’ riep hij wanhopig. Hij voelde hoe de tijd hem ontglipte—ze zou zichzelf verliezen, dat wist hij. En als er ook maar een fractie van een kans was dat zij wist waar Maddox was, moest hij die grijpen.
Haar ademhaling versnelde. ‘Ik weet het niet,’ grauwde ze. Ze hijgde, zwaar en diep, voordat een duisternis over haar gezicht trok. Ze balde krampachtig haar vuisten, opnieuw en opnieuw alsof ze iets probeerde vast te grijpen. Ze glijdt weg. Ze glijdt weg!
‘Nee!’ Reyan schudde haar door elkaar. ‘Blijf bij me! Denk na. Waar heb je hem het laatst gezien?’
Haar blik vond de zijne. Een flits van helderheid gleed over haar ogen. ‘Aracryss.’ Het woord verdween in diepe grom voordat ze haar mond opende en een afschuwelijke, dierlijke schreeuw uitstootte. Ardin zette zich schrap, maar tussen die gespierde armen vocht de vrouw als een leeuw om zich los te krijgen. Reyan drukte Fay met zijn lichaam naar achter en hij knikte naar zijn vriend. ‘Los!’
Ardin sprong opzij, razendsnel, nog voordat de vrouw zich naar hem kon toekeren en uithaalde. Ze kon een stap zetten en toen doorboorde Sohra’s pijl haar hart en een tweede haar nek. Een gorgelend geluid ontsnapte haar keel, haar vingers trillend geheven, en toen zakte ze in elkaar.
Reageer (1)
damn eerst en vooral wat een spannend en goed omschreven stuk. Hihi ik voelde het al aankomen dat de gilde zelf achter die ziekte zou zitten of toch er iets mee te maken had.
2 maanden geledenHaha ai, misschien heb ik het dan toch te makkelijk gemaakt! Maar dit is wel goed om te weten want ik ben al in mijn hoofd wat aan het schuiven met het plot voor een rewrite!
2 maanden geledenGoh ik ben zeker niet te beste in het uitdenken van een plot en onderliggende twists maar wat het hier al wat weg gaf was het feit dat de Gilde als zeer nalatig en ongeïnteresseerd of zo overkwam voor mij, ze wimpelden alles maar af en kleineerden de groep eigenlijk waardoor er bij mij al een vermoeden speelde van hhhhmmmmm die zijn hier onto something. Maar hey soms mag het ook al wat af te lezen zijn, wat ik zou doen om ze bijvoorbeeld minder verdacht te maken is dan een character uit de Gilde goed uitwerken die hen dan zogezegd wel gelooft en heel lief en charmant overkomt maar die dan loze beloften maakt en ze om de tuin leid op een zodanig sluwe manier dat je het als lezer niet doorhebt tot ze echt in een val lopen. Maar hey again ik ben echt niet de grote fantasie kenner of zo dus maar een ideetje
2 maanden geleden