Hoofdstuk 18.3

Drie paar dezelfde bruine ogen keken haar aan. Meneer de Witte was de eerste die zin stoel naar achteren schoof en naar haar toe kwam. ‘Lysanne, wat leuk om jou weer eens te zien!’ Hij stak zijn hand uit en toen ze die aanpakte, legde hij zijn andere hand erop. ‘Floor, kun je een extra kopje pakken?’
      ‘Eh - dat is echt niet nodig, hoor,’ zei Lysanne, maar Floor was al gehoorzaam opgestaan en naar de keuken gelopen.
Lysanne’s hoofd moest zo rood als een boei zijn toen ze naast Olivier plaats nam. Als de situatie anders was geweest, had ze het hartstikke leuk gevonden om even met de ouders van Floor bij te praten. Maar nu voelde ze zich vooral heel ongemakkelijk.
      Maar ze kon de knop prima omdraaien en dus glimlachte ze naar Floor toen die haar kopje voor haar neerzette. Ze probeerde haar gevoel in te schatten - was ze boos? Teleurgesteld? Maar eigenlijk zag ze alleen maar ongemak in haar ogen toen ze elkaar kort aankeken. Ongemak dat ongetwijfeld werd weerspiegeld in Lysanne’s blik.
      ’Hoe is het met u, meneer de Witte?’
      ‘Goed, goed,’ antwoordde de man, zonder de gespannen sfeer op te merken. ‘We hadden toevallig een vrije dag. Het is druk op werk, maar ja, dat is niet anders dan anders, hè?’
      ‘Weer veel hartoperaties?’
      ‘Nou, behoorlijk. Ik zou gemakkelijk elke dag wel kunnen werken, maar soms even slapen is toch wel nodig.’ Hij grijnsde en ze zag dezelfde twinkeling in zijn ogen die ze ook regelmatig bij Olivier had gezien.
      ‘Heb jij inmiddels al eens een specialisatie gekozen, Olivier?’ Mevrouw de Witte was ook weer binnengekomen, en dit was haar openingszin. Ze ging zitten op het hoofdeinde, vouwde haar handen in elkaar en leunde op haar door haar ellebogen ondersteunde armen.
      ‘Dat hoeft nog niet, ma.’
      ‘Nee, natuurlijk niet. Maar het is wel handig om alvast een beeld te hebben. Ten slotte zijn sommige specialisaties erg competitief, dat weet je. En de manier waarop je je studie invult, heeft al veel impact op je kansen in de toekomst.’
      ‘Er is genoeg vraag naar zorg, toch?’ mompelde Olivier.
      ‘Ja, verpleegkundigen, maar de hartchirurgie is bijvoorbeeld enorm competitief,’ bemoeide meneer de Witte zich in het gesprek. ‘Ik had het er gisteren nog met Jonas over, we hadden namelijk weer een opleidingsplek vrij bij ons in het ziekenhuis, en de sollicitaties stroomden binnen. Maar wat je moeder zegt, klopt want heel veel cv’s worden direct weggemieterd omdat ze gewoon niet de juiste basis hebben.’
      ‘Maar ik hoef niet per se chirurg te worden.’
      ‘Maar wat dan wel?’ drong mevrouw de Witte aan.
      Lysanne waagde het om even opzij te kijken. Olivier haalde zijn schouders op. Hij zat onderuit gezakt en zijn gezicht had maar weinig kleur. De wallen onder zijn ogen leken ook weer te zijn gegroeid. Lysanne wist waarom hij dit onderwerp niet prettig vond, al wist ze nog steeds niet waaróm hij gestopt was met studeren. Het was in ieder geval duidelijk dat zijn ouders daarvan niet op de hoogte waren.
      Waarom zagen ze niet hoe miserabel hij erbij zat? Dat zou toch een belletje moeten laten rinkelen?
      Lysanne blikte even op Floor, maar die leek met haar gedachten ergens anders te zijn. Ze keek naar haar handen en had een soort dromerige blik in haar ogen. Ze had Lysanne wel eens verteld dat ze niet zo vaak mee deed in de familiegesprekken, omdat het heel vaak over dingen ging waar ze niet over mee kon praten. Vroeger had Lysanne dat nooit zo door gehad, maar nu ze volwassen was, viel het haar wel op. Als Floor echter oplette, zou ze zien wat voor impact de woorden van haar ouders op haar broer hadden. Floor was daar bij iedereen attent op; had ze voor Olivier een blinde vlek?
      ‘Dat weet ik nog niet,’ zei Olivier.
      ‘Je vertelt ons überhaupt maar weinig over je voortgang, Olivier,’ bemoeide meneer de Witte zich ermee. ‘Bevallen je co-schappen niet?’
      ‘Ze bevallen prima.’
      ‘Je mag toch wel wat doen? Ik zeg altijd dat ze studenten gewoon moeten inzetten,’ verzuchtte mevrouw de Witte. ‘In plaats van ze maar aan de zijlijn te laten staan. Daar leren ze niks van, en zij zijn wel de uiteindelijke artsen die we nodig hebben in de samenleving!’
      ‘Ik mag inderdaad maar weinig doen.’
      ‘Maar waarom zeg je daar dan niks van?’
      Lysanne begreep ineens een stuk beter waarom hij zijn ouders nog niet verteld had dat hij met zijn studie was gestopt, zoals zijn ouders hem nu in zijn nek hijgden. Ze besefte ook dat Olivier zichzelf al diep in de leugens had begraven.
      Onder de tafel door zocht ze licht aarzelend naar zijn hand. Toen ze die vond, gaf ze er een kneepje in. Haar hart deed pijn toen hij zijn hand lostrok en hem op tafel legde, en toen ogenschijnlijk kalm tegen zijn ouders zei: ‘Ik heb er natuurlijk iets van gezegd, maar het is nu eenmaal hoe ze het in dit ziekenhuis doen. Misschien bij mijn volgende locatie. Hoe ging dat vroeger bij jullie, pa en ma?’