Hoofdstuk 18.1

Lysanne wist niet zo goed meer wat ze met haar emoties aan moest. Schuldgevoel, geluk, wantrouwen, irritatie en verdriet - ze kwamen allemaal voorbij. Waar ze had gehoopt dat tijd en ruimte bij Floor zouden zorgen dat ze weer naar elkaar toe zouden groeien, leek het erop dat hun gedoe juist groter werd. Ze had Floor niet eerder zo chagrijnig gezien als gisteravond. En haar frustratie groeide dat ze niet eens aan haar vriendin kon vragen wat er dan aan de hand was.
      En haar situatie met Olivier was niet per se duidelijker. Het ene moment hadden ze het heel leuk samen, het andere moment hoorde ze dagen niks van hem. Hij bleef zeggen hoe leuk hij haar vond en hoe blij hij was dat ze nu écht samen waren, maar eigenlijk was er weinig veranderd - nog steeds had hij volledig de touwtjes in handen, en na hun uitje in de kroeg waren ze het huis niet meer uit geweest.
      Ze wist dat ze het op deze manier niet lang zou volhouden, maar ze had toch nog hoop dat er iets zou veranderen. Misschien moest hij zich meer vertrouwd bij haar voelen voor hij zich naar haar durfde te openen.
      Ze was vanochtend vroeg wakker geworden en was meteen naar de keuken gegaan om een bakje yoghurt met wat fruit voor zichzelf te maken. Daarna had ze zich weer teruggetrokken in haar slaapkamer. Ze wilde Floor de ruimte geven om af te koelen voor ze haar weer tegen het lijf zou lopen.
      Ze deed een poging tot studeren, maar zoals gewoonlijk was de druk niet hoog genoeg omdat de tentamens te ver weg waren. Ze vroeg zich niet voor het eerst af hoe Floor en met name Aimee dat deden. Die hadden gezegd dat ze hun studie interessant vonden - was dat het grote verschil? Als je eenmaal je passie vond, dan zou het ineens makkelijk gaan? Nou, dan zou Lysanne’s probleem lang blijven bestaan, want een passie had ze niet.
      Ze stopte haar boeken weer in haar boekenkast en liet zich met een zucht op haar bed vallen. In plaats daarvan pakte ze haar mobiel en scrollde ze weer door haar berichtjes. Ze keek weer naar het bericht dat ze gisteravond van Mattie had gekregen. Hij zei dat het tijd werd dat Floor en zij met elkaar in gesprek gingen. Want het werd toch wel tijd om de uitnodigingen voor Floor’s verrassingsfeestje te sturen.
      Een kleine zucht ontsnapte aan haar lippen en plotseling schoten er tranen in haar ogen. Ze had nog niet op Mattie gereageerd. Wat moest ze zeggen? Dat zij óók wilde dat ze het bij zouden leggen? Dat ze momenteel niet eens wist of Floor haar wel op haar eigen verjaardagsfeestje wilde hebben?
      Ze veegde de tranen uit haar ogen met haar mouw en klikte snel op het nieuwste berichtje dat Emily in de groep had gegooid. Ze stelde voor om te gaan lunchen in de stad. Die kans greep Lysanne met twee handen aan. Het huis uit en afgeleid worden, dat was precies wat ze nu nodig had. Even proberen niet aan Floor of Olivier of de woorden van Aimee of haar studie te denken.
      Ze kleedde zich snel aan. Toen ze de hal in liep om haar schoenen aan te trekken, ving ze nog net een glimp van Floor op die met Aimee iets besprak. Het hielp Lysanne niet om zich beter te voelen en omdat de tranen weer achter haar ogen prikten, liep ze vlug het appartement uit.
      De sneeuw van gisteravond was niet blijven liggen. Ze ontmoette Emily en Ella bij een kleine, Italiaanse tent (Merel kon niet). Het verbeterde haar gemoedstoestand aanzienlijk toen ze een lekkere focaccia met salami en pittige aubergine voor zich had liggen. Deze zou ze thuis ook wel eens kunnen maken.
      Toch gingen de gesprekken langs haar heen. De woorden van Aimee bleven maar door haar hoofd spoken - paste ze zich echt aan iedereen aan? Voelde ze zich nu vrij om zichzelf te zijn?
      Ze had hen niet verteld over haar ruzie met Floor. Eigenlijk vroeg Emily altijd alleen maar naar Olivier, nu Lukan uit beeld was. En het viel haar ook niet echt op dat Lysanne niet deelnam aan het gesprek.
      Toen Emily even naar de wc was, vroeg Ella zachtjes: ‘Is alles oké?’
      ‘Hmm?’ reageerde Lysanne licht verward.
      ‘Je bent stil.’
      ‘Oh.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ja, het gaat wel.’ Even overwoog ze of ze Ella in vertrouwen zou nemen. Ze voelde de behoefte om alles eruit te gooien, zeker nu ze Mattie de laatste weken weinig zag omdat hij meestal tijd met Floor doorbracht.
      Maar voor ze de keuze kon maken, was Emily alweer terug. ‘Er stond een ríj! Daar had ik geen zin in, natuurlijk. Ik ga zometeen wel, als het rustiger is.’