Hoofdstuk 17.7

Ze was chagrijnig toen ze thuiskwam. Ze had het koud, de sneeuw was in haar kleding en haar gesmolten waardoor er koele druppels van haar lichaam drupten en ze voelde zich bijzonder ongemakkelijk over het gesprek dat ze met Lukan had gehad.
      Het werd er niet beter van toen ze binnenkwam en meteen Lysanne tegen het lijf liep. Floor voelde er weinig voor om hun gebruikelijke, ongemakkelijke gesprek op te voeren - “Hoe is het”, “Wat ga je vandaag doen”, dat soort koetjes en kalfjes die er eigenlijk helemaal niet toe deden - en zei daarom enkel ‘Hoi’.
      ‘Sneeuwt het?’ vroeg Lysanne verbaasd, toen ze de laatste witte vlokjes in Floor’s haar zag.
      ‘Ja.’
      ‘Oh. Leuk! Hopelijk blijft het liggen!’
      ‘Ik hoop het niet,’ zei Floor kortaf. Ze schopte haar schoenen uit en liep toen met grote passen naar haar slaapkamer. Ze wist heus dat het niet eerlijk was tegenover Lysanne dat ze nu zo boos deed, maar dat ze nou precies dezelfde woorden moest gebruiken als Lukan, was bij Floor in het verkeerde keelgat geschoten. Ze wist dat ze haar huisgenootjes nog moest vragen of het oké was als haar ouders morgen langs zouden komen, maar ze voelde er weinig voor om dat nu nog te doen.
      Morgen is er weer een dag, dacht ze, al keek ze er niet naar uit om Lysanne weer onder ogen te komen. Ze voelde zich nu al schuldig dat ze zo onaardig was geweest, maar ze voelde er ook weinig voor om haar excuses aan te bieden.
      Ze wachtte ongeduldig tot ze geen geluiden meer op de gang hoorde voor ze de badkamer in glipte om een warme douche te nemen, haar tanden te poetsen en zich klaar te maken voor de nacht. Daarna schoot ze vlug weer haar slaapkamer in, probeerde ze nog even te lezen (al kon ze zich niet goed concentreren) en daarna viel ze snel in een heel onrustige slaap, vol dromen over boze sneeuwvlokken met het gezicht van Benno en Olivier.