Hoofdstuk 17.4

Er volgde een kort gesprek over eventuele boeken die Lukan nog van Mattie zou kunnen lenen, waarbij zowel Floor als Lukan vastgeplakt leken te zijn op de plek waar ze stonden, en alleen Mattie verroerde zich uiteindelijk om een boek van David Baldacci uit zijn slaapkamer te halen. Met zijn rug naar Lukan zond hij Floor een korte, ondeugende grijns, en ineens zag Floor meer overeenkomsten tussen de neven dan ze eerder had gezien.
      Toen Mattie verdween, leek Floor plotseling losgeweekt van haar plek. Ze had ondersteuning nodig, iets om in haar handen te houden, en daarom vroeg ze weifelend: ‘Wil je iets drinken?’
      ‘Eh - ik was niet van plan lang te blijven,’ zei Lukan aarzelend.
      ‘Oh, ja, nee, dat is natuurlijk aan jou!’ stamelde ze. ‘Ik moet zo ook naar huis.’
      ‘Oh, je hoeft niet weg te gaan omdat ik hier nu ben, hoor,’ zei Lukan al net zo ongemakkelijk.
      ‘Nee, anders bood ik je niet iets te drinken aan.’ Haar gezicht werd rood. ‘Ik heb zelf wel dorst, dus ik eh - ik pak een glaasje water. Wil jij ook iets? Oh nee, je hoefde niet.’ Nou, dit was mooi. Waar ze een tijdje geleden geen woord uit haar strot kreeg in zijn aanwezigheid, begon ze nu te ratelen.
      Hij moest echter lachen. ‘Nou, een tweede aanbod afwijzen zou wel onfatsoenlijk zijn, hè?’
      Floor’s wangen werden rood toen ze vlug de keuken in ging om haar eigen glas te vullen, uit de kastjes nog één van de weinige schone glazen pakte die ze kon vinden en die ook vulde. Ook als ze bij Mattie at, was zij vaak degene die het drinken verzorgde en ze kookten meestal samen, dus ze wist hier vrij goed de weg.
      Lukan was inmiddels aan de krakkemikkige tafel gaan zitten. De kraan van Mattie’s keuken zat achter een soort klein barretje, vanaf waar je direct zich had op de woonkamer. Floor deed alsof ze zich volop op het glas dat ze aan het vullen was concentreerde, maar stiekem keek ze door haar wimpers naar de jongen die haar hart nog steeds sneller deed kloppen.
      Hun laatste gesprek was ontzettend ongemakkelijk afgesloten. Zij had hem praktisch gevraagd of hij iets serieus zag zitten en hij had haar afgewezen. En tegelijk had hij wel aan haar toegegeven dat hij haar leuk vond, zij het op een heel oppervlakkige manier.
      Hij bestudeerde de borden en tegels van het spelletje dat nog op tafel lag omdat Floor en Mattie het nog niet opgeruimd hadden. Toen hij opkeek en zag dat zij ook naar hem keek, sloeg hij vlug zijn ogen neer.
      Haar hoofd ging weer aan. Waarom voelde hij zich zo ongemakkelijk? Omdat zij hem afgewezen had? Voor haar gevoel had hij háár vooral afgewezen, toch? En Lukan leek haar niet het type dat daar lang mee zat, en het was toch alweer even geleden. Waarom -
      ‘Kijk eens.’ Mattie kwam weer de woonkamer in, met twee boeken in zijn hand. ‘Ze bleken ergens achter een stel andere boeken te staan.’ Hij nieste. ‘Blijkt dat ik mijn kamer ook wel weer eens mag schoonmaken.’
      Door de afleiding van Lukan en Mattie’s binnenkomst zag Floor dat ze het glas over liet lopen en snel deed ze de kraan uit, pakte ze de (vieze) vaatdoek om het glas droog te maken en daarna liep ze naar de tafel. Omdat Mattie ook op een stoel was neergeploft, ging zij ook maar op de stoel naast Lukan zitten. Ze schoof zijn glas naar hem toe, hij murmelde een ‘Bedankt’ en zo zaten ze zwijgend naast elkaar, met Mattie tegenover hen die van de één naar de ander keek en zijn wenkbrauwen optrok, al had hij wel een zeer ondeugende fonkel in zijn ogen.
      ‘Wil je meedoen met een spelletje, Luuk?’
      ‘Nee, ik wil jullie niet storen op jullie -’
      ‘Nee joh. Je stoort totáál niet.’ Mattie keek daarbij vragend naar Floor, al zei de blik in zijn ogen meer dan ze wilde.
      ‘Nee, hoor,’ zei ze, maar ze had net een slok water genomen en die kwam in het verkeerde keelgat terecht, waardoor ze zich verslikte. Ze probeerde haar kuch in te houden - maar faalde faliekant. Ze begon enorm oncharmant te hoesten en nam snel nog een slok om het te onderdrukken. De klopjes op haar rug die ze van Lukan kreeg, zorgden ervoor dat haar hele lichaam warmte uitstraalde, al wist ze niet of dat door de schaamte kwam of door zijn aanrakingen.
      ‘Het gaat wel,’ mompelde ze, en na twee keer kuchen was het inderdaad goed.
      Mattie stelde een potje For Sale voor, een klein spelletje waarbij je huizen eerst kocht en daarna moest verkopen voor een hogere prijs en waarbij degene met het meeste geld aan het einde van het spel won.
      Met hun aandacht op het spel was het ongemak ietsje afgenomen. Floor merkte dat het hielp om haar aandacht op de kaartjes te vestigen, al raakte ze af en toe per ongeluk heel even de arm of schouder van Lukan en stond haar lichaam meteen weer in vuur en vlam.
      Ook Lukan kwam wat meer los en zat haar op een gegeven moment zelfs te plagen dat ze veel te veel geld voor een huis (er stond een half uit elkaar vallende caravan op het plaatje) betaald had. Op haar beurt moest ze om Lukan lachen toen hij richting het einde van het spel zijn duurste huis verkocht voor een lager bedrag dan wat hij ervoor betaald had.
      Mattie’s aanwezigheid was zowel helpend als niet-helpend. Hoewel zijn veelbetekenende blikken erg ongemakkelijk waren (vooral omdat Lukan ze ook kon zien), hield hij de sfeer ook luchtig. Dit was fijn. Dit was prettig. Zo konden ze wel met elkaar omgaan, zolang ze gewoon niet met z’n tweeën achtergelaten werden.
      Uiteindelijk was Mattie de lachende derde en ging hij er met de winst vandoor. Terwijl hij zogenaamd arrogant zijn geld door de woonkamer strooide (‘Je mag dat zelf weer opruimen, maat,’ zei Lukan daarop grijnzend), werd Floor afgeleid door haar telefoon. Ze werd niet vaak gebeld en haar wenkbrauwen schoten omhoog toen ze zag wie er op het scherm stond.
      Olivier.
      Die belde al helemáál nooit.
      Floor stond op, wees even naar haar telefoon en liep naar de keuken om op te nemen. ‘Hoi, met Floor.’
      ‘Floor, pap en mam willen morgen langskomen.’ Olivier klonk nogal gejaagd. ‘Kan dat bij jou?’
      ‘Eh…’ Floor was even van haar stuk gebracht. Haar ouders kwamen überhaupt niet vaak hun kant op, laat staan dat ze dan in Floor’s gedeelde appartement langskwamen. Ze spraken eigenlijk altijd bij Olivier af, omdat hij zijn eigen studio had. ‘Waarom?’ flapte ze er daarom uit, waarmee ze zichzelf verbaasde.
      ‘Het komt mij niet zo goed uit. Kan het? Lysanne vindt het vast prima en die andere meid sluit zichzelf toch altijd op in haar slaapkamer.’
      Door het horen van Lysanne’s naam gingen bij Floor de stekels overeind staan. ‘Aimee,’ zei ze kortaf. ‘En ik moet haar toch vragen of het uitkomt, want zo doe je dat, in plaats van het maar gewoon aan te kondigen.’ Zoals jij nu doet.
      Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Kun je aan je huisgenoten vragen of pap en mam morgen langs kunnen komen? Ik ben er ook bij.’ Hoewel hij een stukje zachtaardiger klonk, kon Floor zelfs aan de telefoon opmerken dat er ook een spanning in zijn stem zat.
      ‘Ik zal het vragen. Hoe laat?’
      ‘In de middag, rond een uur of drie.’ Hij leek even te zuchten - of opgelucht adem te halen?
      ‘Dan kan ik in ieder geval wel.’
      ‘Oké. Fijn.’ Hij liet een korte stilte vallen voor hij zei: ‘Bedankt. Tot morgen.’
‘Tot morgen,’ zei Floor. Ze bleef nog even in de keuken staan. Hoewel ze best wist dat de jongens gewoon met haar mee hadden kunnen luisteren, had ze nog even de afstand nodig om haar verwarring te ‘ontwarren’. Dat haar ouders onverwacht langskwamen, verbaasde haar niet direct - ze hadden een enorm drukke baan en heel vaak had de één dienst als de ander vrij was en andersom. Hun spaarzame momenten samen besloten ze vaak op het laatste moment pas waar ze zin in hadden.
      Maar waarom konden ze niet naar Olivier? Had hij gewoon geen zin om zijn studio op te ruimen? Dat maakte toch weinig uit - hun ouders vonden alles wat hij deed tóch helemaal geweldig en zouden het wel weer gooien op dat ie het te druk had met alle fantastische dingen die hij deed.
      Maar waarom klonk hij dan zo… paniekerig? Was het omdat hij en Lysanne nu een ding waren? Maar hij koos er zelf voor om bij Floor af te spreken, waar Lysanne ook zou zijn. Of waren ze nu zodanig serieus dat hij Lysanne ging voorstellen als zijn vriendin? Dat zou zo vreemd zijn…