Hoofdstuk 17.3

Toen Mattie nog een tweede potje voorstelde, twijfelde Floor. Ze wist dat ze eigenlijk nog een mail moest sturen naar de verschillende deelnemers van de EcoGo-markt. Maar erg veel inspiratie om een vriendelijke doch dwingende mail te schrijven waarbij ze écht moesten laten weten wat voor materiaal ze nodig hadden, had ze niet. Dus toen Mattie voorstelde om er een weddenschap van te maken (‘De verliezer moet een dansje laten zien’) ging ze akkoord.
      Omdat ze ook niet zoveel zin had om voor Mattie te dansen, was ze nu een stuk geconcentreerder en daardoor was het spelletje ook veel spannender. Uiteindelijk had ze echter één punt minder dan Mattie.
      Ze slaakte een overdreven zucht. ‘Shit. Ik had je zo graag willen zien walsen.’
      ‘Walsen?’ Hij schoot in de lach. ‘Je weet dat ik alleen maar de salsa dans.’ Dat was niet eens gelogen, wist ze - Mattie had een blauwe maandag een salsa-cursus van het studentensportcentrum gevolgd. Hij pakte zijn mobiel, verbond hem via Bluetooth aan de grote stereo-set naast de kleine televisie (het moest ruim het duurste zijn wat er in dit huis te vinden was) en keek Floor toen verwachtingsvol aan. ‘Vertel. Welk nummer heb je nodig voor jouw optreden?’
      ‘Mag ik niet gewoon één rondje van de vogeltjesdans doen?’ kreunde ze. ‘We hebben nooit gedefinieerd hoe lang een “dansje” moest duren.’
      ‘Het was geïmpliceerd dat het een heel nummer was,’ zei Mattie serieus. ‘Kom op. Vertel, welk nummer?’
      ‘Doe me dan de Ketchup Song maar.’ Floor rolde met haar ogen. Zelfs al voelde ze zich nog zo op haar gemak bij Mattie, toch voelde ze zich enigszins opgelaten toen ze een beetje met haar heupen begon te wiegen toen de muziek startte. Ze was vergeten dat het couplet hartstikke lang duurde en voelde opluchting toen ze eindelijk bij het refrein aankwam en ze de bekende danspassen kon maken.
      Ze moest zo gekweld kijken toen ze weer bij een couplet aankwam, dat Mattie uit medelijden de muziek veel harder zette, opstond, haar handen vastpakte en zei: ‘Kom, we dansen samen. Stap vooruit, stap achteruit, op het ritme.’ Hij grijnsde.
      ‘Is dit de salsa?’
      ‘Hm-hm.’
      Ze deed wat hij zei. Erg soepel ging het niet - waarschijnlijk was de salsa helemaal niet geschikt voor dit nummer, of bakte ze er helemaal niks van. Toen Mattie probeerde om de salsa en het bekende dansje met de handen te combineren, schoot ze in de lach omdat het zo idioot voelde om zowel naar voren en naar achteren te stappen, als met haar handen over elkaar heen te bewegen, terwijl ze ondertussen Mattie ook nog vasthield. Op een gegeven moment verloor ze haar evenwicht bijna en viel ze half tegen hem aan. Hij moest haar wel loslaten om haar op te vangen en lachend klom ze weer overeind.
      Toen leek haar hart even stil te staan, want ze keek ineens recht in een paar felblauwe ogen.
      Oké, ze keek niet recht in zijn ogen. Lukan stond een paar stappen bij hen vandaan, maar hij keek haar wel aan. Hij was gekleed in zijn dikke [type jas] en droeg een grijs gemêleerde sjaal. Op zijn rug droeg hij een grijze rugzak en met één hand hield hij de deurkruk nog vast van de voordeur; in de andere hield hij een sleutelbos.
      ‘Hoi!’ zei hij, en hoewel hij opgewekt klonk, was het ook duidelijk dat hij zich ongemakkelijk voelde.
      Plotseling werden Floor’s handen klam en liet ze die van Mattie los, terwijl ze zo onopvallend haar handpalmen aan haar spijkerbroek afveegde.
      ‘Lukan!’ begroette Mattie zijn neef. ‘Wat is het noodgeval?’
      ‘Noodgeval?’
      ‘Ja.’ Mattie deed een stap naar voren om Lukan een klap op zijn schouder te geven. ‘Ik heb je die sleutel gegeven in geval van nood.’ Hij grijnsde ondeugend. ‘Dus, wat is het noodgeval?’
      ‘Oh, eh -’ Toen Lukan slikte, zag ze de adamsappel in zijn keel op en neer gaan. Het hield Floor meer bezig dan gezond was. ‘Ik kwam - je boek.’ Hij klonk minder op zijn gemak dan Floor hem ooit had gezien. ‘Ik kwam die terugbrengen.’ Hij haalde zijn rugzak van zijn rug en begon erin te rommelen.       ‘Ik was toch in de buurt. En toen ik aanbelde en er werd niet opengedaan, dacht ik: ik leg ‘m wel even binnen, want ik heb toch een sleutel.’ Hij lachte erbij. ‘Maar er was tóch iemand thuis.’
      ‘Floor moest voor me dansen,’ zei Mattie plompverloren. ‘Maar het zag er zo zielig uit dat ik maar mét haar ging dansen.’
      ‘Oh.’ Lukan forceerde een glimlach. ‘Dat - klinkt niet logisch.’
      ‘Ik verloor een spelletje,’ wist Floor toe te voegen, ook al wist ze niet of dat het duidelijker maakte of minder duidelijk. Het was echter het enige wat ze eruit wist te krijgen. Ze had de laatste weken op straat regelmatig iemand gezien waarvan ze dacht dat het Lukan was, en dan verstopte ze zich snel achter een boom of een muurtje en dan bleek dat de jongen in kwestie niet eens blauwe ogen had. Dus blijkbaar was ze er wel constant op ingesteld om hem tegen te komen. Maar hier, in het huis van Mattie, zonder de deurbel te horen en niet wetende dat Lukan een sleutel had… Daarvan was ze toch wel van haar stuk.
      Ze kon echter niet ontkennen dat het hielp dat Lukan ook duidelijk van zíjn stuk was. Ze had hem zich nog nooit zo ongemakkelijk zien gedragen en Mattie had zelfs zijn wenkbrauwen opgetrokken omdat Lukan geen gevatte reactie op de situatie had. Daarom vroeg hij Lukan maar op iets serieuzere toon wat hij van het boek vond, en Lukan reageerde - duidelijk opgelucht - dat hij de schrijfstijl wel leuk vond maar dat het niet helemaal zijn ding was, en dat hij toch wat meer van thrillers hield.