82. De volgende ochtend

De vroege ochtendzon scheen al fel over de bergen toen ik de motor van de auto startte, mijn hart klopte nog steeds in mijn keel van de schrik. De klop op het raam door die wandelaar had ons beide ruw wakker gemaakt, en nu zaten Elise en ik in een paniekerige stilte terwijl ik met te hoge snelheid over de bochtige wegen richting het hotel reed.
"Jacob gaat ons vermoorden," bracht Elise uit, haar stem gespannen terwijl ze haar haren in een haastige staart bond. Haar ogen flitsten onrustig naar de klok op het dashboard, die genadeloos bleef tikken richting het tijdstip waarop iedereen allang wakker hoorde te zijn.
"Rustig," zei ik, hoewel mijn eigen stem verre van kalm klonk. "We lossen dit wel op. Hans heeft ons misschien niet eens gemist."
"Niet gemist?" herhaalde Elise scherp, haar ogen groot van paniek. "Bill, het is een optreden vandaag! Iedereen zal ons missen. Het is al veel te laat om dit nog recht te trekken. Denk je dat Hans niet doorheeft dat we niet in onze kamers zijn geweest?"
Ik slikte. Ze had een punt. Ik had al mijn zelfverzekerdheid uit de kast moeten halen om haar gerust te stellen, maar de waarheid was dat we het echt hadden verkloot. Als Hans of Jacob dit zouden merken, was er geen ontkomen aan een flinke uitbrander, en dat voor iedereen.
Ik wierp een blik naar Elise terwijl ik schakelde, haar handen klemden zich stevig om haar knieën en haar lippen waren samengeperst in een lijn van zorgen. Haar haar zat nog in de war van de nacht, en de kreukels in haar shirt verraadden onze geïmproviseerde overnachting op de achterbank. Toch, zelfs met die bezorgde blik, vond ik haar prachtig.
"Luister," begon ik, mijn stem zachter, bijna sussend. "Het is niet alsof we iets verkeerds hebben gedaan. We waren gewoon... ontspannen, dat is alles. Niemand hoeft te weten waar we waren."
"Ontspannen?" Haar stem sloeg bijna over van ongeloof. "Bill, we hebben in een auto geslapen, midden in niemandsland, terwijl de hele crew waarschijnlijk al uren wakker is! Hans zal gek worden."
Ik zuchtte, mijn ogen strak op de weg gericht terwijl ik probeerde mijn gedachten te ordenen. "We verzinnen wel iets. Misschien zeggen we dat we vroeg naar buiten gingen voor frisse lucht? Of dat ik je iets moois wilde laten zien en we verdwaald raakten. Ze weten toch dat ik van spontane acties hou?"
Elise schudde haar hoofd en sloeg haar armen over elkaar. "Het enige wat we kunnen hopen, is dat ze te druk bezig zijn geweest met voorbereidingen om überhaupt iets te merken." Haar toon was minder scherp nu, maar de bezorgdheid bleef hangen in de lucht.

De auto nam een scherpe bocht, de banden piepten lichtjes over het asfalt, en ik voelde Elise's hand zich steviger vastgrijpen aan de deur. "Bill, rijd alsjeblieft niet té hard," zei ze met een mengeling van angst en bezorgdheid. "Het laatste wat we nodig hebben, is een ongeluk bovenop dit alles."
Ik minderde wat vaart, mijn vingers gespannen om het stuur. "Sorry," mompelde ik, deels omdat ze gelijk had en deels omdat ik voelde hoe de schuld zich opstapelde in mijn borst. "Ik wil gewoon op tijd terug zijn."
De rest van de rit verliep in een gespannen stilte, onderbroken door het zachte gezoem van de motor en het ritmische tikken van de richtingaanwijzer als ik een nieuwe bocht nam. Elise staarde uit het raam, haar gezicht ondoorgrondelijk, terwijl ik de kilometers aftelde naar het hotel.

Toen we eindelijk de oprit van het hotel opdraaiden, voelde ik een vlaag van opluchting gemengd met nieuwe zorgen. De parkeerplaats was al behoorlijk vol, wat betekende dat de crew en bandleden waarschijnlijk al uren bezig waren met hun voorbereidingen. Ik parkeerde snel en draaide me naar Elise.
"Oké," zei ik, mijn stem iets vastberadener. "We rennen gewoon naar binnen, kleden ons om, en doen alsof er niets aan de hand is. Gewoon nonchalant blijven."
Elise staarde me aan, haar wenkbrauwen licht opgetrokken. "Nonchalant? Bill, jij kan nonchalant zijn. Ik ben waarschijnlijk al rood als een tomaat zodra we binnenstappen."
"Dat is juist je charme," zei ik met een scheve glimlach, hopend dat een grapje de spanning zou breken. "Kom op, Elise. We got this."
Ze zuchtte, maar een klein glimlachje speelde rond haar lippen. "Ik hoop dat je gelijk hebt."

De deuren van het hotel sloegen open en de drukte in de lobby was direct voelbaar. Het geroezemoes van de crew en bandleden die al uren bezig waren met voorbereidingen vulde de ruimte, maar het viel meteen stil toen Elise en ik naar binnen stapten. Alle blikken richtten zich op ons, en ik voelde Elise naast me onrustig bewegen. Haar hand streek vluchtig over haar haar, alsof ze probeerde de slordigheid van de nacht weg te werken.
Hans was de eerste die reageerde. Zijn lange gestalte schoot naar voren, en zijn gezicht was vuurrood van woede. “Zijn jullie helemaal gek geworden?!” bulderde hij, zijn stem galmde door de lobby. “Wat denken jullie wel niet?! Waar waren jullie in godsnaam?!”
Elise deinsde iets achteruit, zichtbaar ongemakkelijk door zijn uitbarsting. Ik deed een stap naar voren, alsof ik haar wilde beschermen tegen zijn woede, maar Hans was niet te stoppen.
“Dit is de laatste keer, Bill! De állerlaatste keer dat je ons zoiets flikt! We zijn hier niet op vakantie! Dit is werk, snap je dat? Werk!” Zijn stem trilde van woede terwijl hij zijn tirade voortzette, en ik kon niets anders dan naar de grond staren, half luisterend naar zijn woorden.
Mijn blik gleed langs hem heen, en ik zag Jacob iets verderop staan. Zijn houding was strak, maar zijn ogen stonden bezorgd terwijl hij Elise in de gaten hield. Toen Elise subtiel een klein gebaar maakte om te laten zien dat ze oké was, zag ik hem zichtbaar ontspannen. Zijn gespannen schouders zakten iets en hij richtte zijn blik naar de vloer, een teken dat hij haar had begrepen.
Ik wist hoe belangrijk Jacob was voor Elise. Hij was niet zomaar haar bodyguard; hij was iemand die ze beschouwde als een vaderfiguur, een rots in de branding die haar altijd beschermd en gesteund had. Het was geruststellend om te weten dat hij er altijd voor haar was, zelfs op momenten zoals deze.
Mijn ogen vonden Tom, die aan de zijkant stond en met een scheve blik naar me keek. Zijn wenkbrauw ging omhoog en hij maakte een veelzeggend gebaar dat duidelijk betekende: Waar waren jullie in vredesnaam? Ik kon alleen mijn schouders ophalen en mijn blik weer richten op Hans, die nog steeds bezig was met zijn tirade.
"Dit is de laatste keer dat je ons zoiets aandoet, Bill! Ik meen het, als je je nog één keer niet aan de regels houdt, zijn er consequenties!" Zijn stem trilde van woede toen hij klaar was met zijn uitbarsting.
Ik knikte kort, mijn blik naar de grond gericht. "Sorry," mompelde ik, wetende dat geen enkel excuus nu enig verschil zou maken.

Na zijn donderpreek draaide Hans zich met een dramatisch gebaar om, terwijl de rest van de crew snel hun blikken weer op hun eigen werk richtten. Jacob liep meteen naar Elise toe, zijn bezorgdheid zichtbaar in elke stap die hij zette. Zonder een woord te zeggen, sloeg hij zijn armen om haar heen en gaf haar een stevige knuffel. Ik zag Elise even tegen hem aanleunen, en er verscheen een zwakke glimlach op haar gezicht.
"Het is goed," hoorde ik haar zacht zeggen tegen Jacob, die knikte en haar schouders nog even bemoedigend vastpakte voordat hij zich weer terugtrok.
Tom kwam naar me toe, zijn ogen scherp en onderzoekend. "Wat heeft dit nu weer te betekenen?" vroeg hij, zijn stem laag maar vol met impliciete kritiek.
"Niets," gromde ik terwijl ik hem probeerde te ontwijken. Ik wist wat eraan zat te komen, en ik had er geen zin in.
Hans riep nog iets van: "Ga jullie klaarmaken!" voordat ik Elise een subtiel teken gaf dat ze mee moest komen. Tom volgde ons zonder aarzeling, zijn ogen priemend in mijn rug alsof hij mijn gedachten wilde lezen.

In de lift, onderweg naar onze kamers, brak de stilte. "Waar zijn jullie geweest?" vroeg Tom opnieuw, zijn stem iets luider nu, gevuld met een mix van nieuwsgierigheid en ergernis.
Ik zag dat Elise haar mond opende om te antwoorden, maar voordat ze iets kon zeggen, was ik haar voor. "Nergens," bromde ik. Ik wilde niet dat ze zich nog meer zorgen zou maken, en al helemaal niet dat ze zich schuldig zou voelen over iets wat mijn beslissing was geweest.
Tom fronste, zijn ogen vernauwden zich terwijl hij me direct aankeek. "Bill, zeg me alsjeblieft niet dat je haar hebt meegenomen naar die plek," zei hij, zijn stem nu veel dreigender.
"Jawel," antwoordde ik kortaf, mijn stemming kelderend bij de gedachte aan de confrontatie die eraan zat te komen.
Tom's gezicht veranderde onmiddellijk. "Bill, godverdomme!" riep hij uit, terwijl hij zijn handen door zijn haren haalde van frustratie. "We hebben afgesproken om nooit meer naar die plek te gaan!"
"Tom, hou op," zei ik, maar hij negeerde me volledig.
"Nee, echt, Bill. Hoe kun je dit doen? We hebben die plek jaren geleden afgesloten. Waarom blijf je vastklampen aan herinneringen die alleen maar pijn doen? Die plek betekent niets anders dan een excuus voor die klootzak van een vader om een hele week dronken te zijn! En jij, jij blijft dat romantiseren alsof het iets moois was!" Zijn stem brak bijna van woede, en ik zag hoe Elise er geschrokken bij stond. Haar ogen flitsten heen en weer tussen ons, duidelijk niet begrijpend waarom Tom zo fel reageerde.
"Bill, waarom wil jij die klootzak gewoon niet loslaten?" brulde hij verder, zijn woede nu volledig gericht op mij.
Ik balde mijn vuisten, klaar om iets terug te zeggen, maar toen stopte de lift met een zachte pling. Zonder nog een woord te zeggen, pakte ik Elise’s hand stevig vast en trok haar met me mee naar buiten. "Wij moeten ons gaan klaarmaken, Tom," zei ik kortaf, mijn stem kil terwijl ik me omdraaide en hem in de lift achterliet.