Hoofdstuk 17.2
Het kwam zo uit het niets dat Floor niet in staat was om haar verbazing te verbergen, en de warmte sloeg haar uit. ‘Oh,’ zei ze. ‘Wattan?’ Ze hoopte dat hij er niet à la Mattie eerst omheen draaide, want haar hoofd startte alweer razendsnel op en allerlei mogelijke scenario’s kwamen langs.
‘Hij wilde weten hoe het met je ging. Ik zei dat ie je dat zelf maar moest vragen, maar hij zei dat jullie niet echt contact hadden verder.’
‘Nou - dat klopt wel ongeveer.’
‘Waarom niet? Hij kon het me niet zo goed uitleggen. Ik dacht dat jullie wel een klik hadden.’
Mattie’s hazelnootbruine ogen keken haar zo veelbetekenend aan dat Floor die van haar neersloeg. Ze was er eigenlijk vanuit gegaan dat Lukan hem niets verteld had over wat er tussen hen was voorgevallen - wat eigenlijk ook heel weinig voorstelde, toch? Ja, Lukan had gezegd dat hij haar leuk vond, maar hij vond haar leuk zoals hij Lysanne leuk had gevonden. Zoals hij iedere meid leuk had gevonden sinds Mara - aantrekkelijk, gezellig, maar vervangbaar.
Dus haalde ze haar schouders op zonder echt een antwoord te geven. Ze deed een poging om zich weer op het spel te concentreren - welke vorm paste nu het beste? - maar Mattie gaf haar de kans niet.
‘Heeft het met Lysanne te maken?’
Floor’s wangen begonnen te gloeien. ‘Wat?’ vroeg ze, bijna schijnheilig, alsof ze niet dondersgoed wist dat hij het onderwerp niet had laten rusten.
‘Lukan. Dat je niet meer contact met hem hebt.’ Mattie was dichter bij haar komen zitten en probeerde haar blik te vangen, maar Floor keek bewust naar haar laptop. ‘Het was nogal een gekke situatie tussen hen.’
Ze slaakte een zucht. Ze kon wel weer luchtig reageren, maar Mattie prikte er toch dwars doorheen. Dat ze het nu over zijn neef hadden, maakte het wel wat ongemakkelijk, maar ja - ze kende Mattie inmiddels lang en goed genoeg om te weten dat hij niet zomaar alles zou doorbrieven. Ten slotte had hij Lysanne’s geheim over Olivier ook al die tijd geheim gehouden.
‘Hun situatie paste veel beter bij wat Lukan nu aan kan in zijn leven,’ zei ze uiteindelijk, nadat ze haar woorden had overwogen. ‘Lysanne was uiteindelijk misschien niet de meest geschikte persoon daarvoor, maar Lukan is duidelijk niet klaar voor iets serieuzers dan dat.’
Mattie fronste terwijl hij met één hand over de rossige stoppels op zijn kin wreef. ‘Ik dacht dat ook,’ zei hij. ‘Maar ik heb wel het idee gekregen dat het bij jou anders is.’
‘Dat komt alleen maar doordat ik hem doe denken aan zijn dode vriendin.’ De woorden ontschoten haar, en ze werd meteen knalrood. ‘Oh, shit, dat klinkt echt heel lullig. Maar - maar het is wel waar.’
‘Heeft hij jou verteld over Mara?’ Mattie klonk verbaasd.
Ze knikte. ‘En dat ik hem aan haar deed denken.’
Ze waagde het om Mattie’s blik te peilen. Zijn vriendelijke ogen keken bedenkelijk in het luchtledige; hij gleed met zijn hand door de krullen op zijn achterhoofd en met zijn hoektand beet hij op zijn lip.
‘Hij heeft het nooit over Mara,’ zei Mattie uiteindelijk na een stilte. ‘Ik heb altijd het gevoel dat hij dat hoofdstuk volledig achter zich wil laten. Alsof het nooit gebeurd is.’
Floor klapte dan nu toch haar laptop dicht en draaide zich naar Mattie toe. ‘Heb je - heb je haar gekend?’
Hij knikte. ‘Vooral toen ik jong was. Ze woonde in hetzelfde dorp als Lukan en ik en zat bij ons in de klas. Maar toen mijn moeder wegging, zijn wij verhuisd naar Utrecht. Ik zag haar daarna nog een enkele keer bij familieaangelegenheden, als Lukan haar meenam.’
Floor beet op haar lip. Lukan en Mattie hadden hetzelfde familietrekje dat ze niet graag over hun verleden spraken. Inmiddels had Floor genoeg glimpen in Mattie’s jeugd gekregen om zich een beeld te vormen, maar er zaten nog veel gaten die ze nog niet op wist te vullen. Wat ze wél wist, was dat Mattie’s moeder hem en zijn vader verlaten had om ergens in Italië een nieuw leven te starten met haar minnaar.
‘Ze had inderdaad wel wat van jou, nu je het zegt,’ zei Mattie fronsend toen Floor niet direct reageerde.
Floor’s glimlach was spijtig. ‘Lukan zei dat ze te goed voor de wereld was.’
‘Nou, precies.’
‘Ik ben niet te goed voor de wereld. Zij verzamelde geld voor goede doelen.’
‘Jij organiseert een markt voor de duurzaamheid.’
‘Dat is niet hetzelfde.’
‘Waarom vergelijk je jezelf met haar?’ vroeg Mattie.
Haar wangen begonnen te gloeien. Ze was zichzelf inderdaad gaan vergelijken met een meisje dat op haar zeventiende was gestorven. ‘Sorry.’
‘Hé.’ Mattie leunde naar voren en legde zijn hand op haar arm. ‘Jij bent geen Mara-vervanger voor Lukan.’
Floor wist niet wat ze daarop moest reageren. ‘Wat gebeurde er na haar dood?’ vroeg ze daarom. ‘Met Lukan?’
‘Hij ging zo snel als ie kon op kamers. Volgens mij wilde hij het dorp ontvluchten.’
Floor sloeg haar ogen neer. ‘Volgens mij is hij nog steeds op de vlucht,’ zei ze zachtjes. ‘Daarom hebben we geen contact meer.’ Ze haalde diep adem. ‘Omdat hij alles luchtig wil houden. Bang is voor iets serieus. Bang om weer die pijn te voelen.’
Mattie zei even niets. Hij keek haar aan met een doordringende blik - een blik die duidelijk maakte dat hij haar doorzag. ‘Volgens mij ben jij ook bang om pijn te voelen,’ zei hij uiteindelijk.
Omdat Floor niet wist wat ze op die woorden moest reageren, bleven ze in het midden hangen.
En om de stilte die volgde te doorbreken, stond Mattie op, liep hij naar de krakkemikkige kast in het hoekje van de kamer en pakte hij er de doos van het spel Patchwork uit. ‘Kom, je bent nu toch niet meer bezig. En het is hoog tijd dat ik je weer eens ergens mee versla.’
Floor was blij dat hij het gesprek eindigde, al bleven zijn woorden nog wel nagalmen en vond ze het moeilijk om haar hoofd bij het spel te houden, waardoor Mattie inderdaad het eerste potje won.
Reageer (1)
Jaa, ik heb ein-de-lijk weer bij kunnen lezen! En wat een genot 🫶🏻 Dankjewel!
5 dagen geleden