Elliott Finnigan

Hij was wakker geworden van Cas die zijn dekentje goed trok. Hij had gezien hoe de ander de kamer uitgelopen was en was hem achterna geschuifeld door de gang. Naar de sportzaal.

Even bleef hij staren naar Cas' halfnaakte vorm, liet hij zijn ogen over de spieren gaan die opbolden terwijl de ander zijn overtollige energie kwijt probeerde raken.

"Cas." Hij zei het zachtjes in deze stilte. "Je bent er weer "
Een glimlachje speelde om zijn lippen, en het deken was om hem heen geslagen als een soort cape.

De ander keek op, en Elliott voelde de rusteloosheid van hem af stralen. En het bloed naar zijn wangen vloeien, waardoor die gloeiden.
"Ben je... Oké?" Vroeg hij zacht. Want de ander leek Overprikkeld en alsof de rusteloze energie als elektriciteit onder zijn huid liep.

Toen zag hij de littekens, en de bezorgdheid werd groter.
Elliott had de neiging zijn armen om de ander heen te slaan, maar helaas verhinderde Cas zijn gave dat.

Maar die keer dat Cas hem net energie, leven zelfs, gegeven had dan?

"Is er iets gebeurd met jouw gave?" Vroeg Elliott hem daarom. "Ik kan opeens onzichtbaar worden. Ze denken dat het is omdat de zon zo actief is. Misschien dat jouw gave zich uitbreid naar energie doorgeven?"

Hij was zo benieuwd naar wat de ander had gedaan tijdens zijn afwezigheid, maar hij kon het niet direct vragen. Vandaar de kleine , subtiele openingen. Zodat Cas kon vertellen wat hij wilde, zonder zich onder druk gezet te voelen.

"Ze hebben ons trouwens samen op het trainingsschema gezet voor morgen. Ik vraag me af wat ze willen."