Hoofdstuk 17.1

Floor was haar huis aan het ontvluchten. Ze was zich er erg bewust van dat ze dat deed, want normaalgesproken was ze veel meer avonden gewoon lekker thuis. Maar als ze te veel thuis was, wist ze dat ze de boosheid die ze voelde jegens Lysanne weer zou onderdrukken om de spanning tegen te gaan die er nu tussen hen heerste.
      Ze waren niet onaardig tegen elkaar. Sterker nog, ze waren hartstikke vriendelijk, maar het voelde geforceerd en gemaakt. En dat ging ze liever af en toe even uit de weg.
      Bovendien hadden ze op dit moment weinig om over te praten. Lukan en Olivier waren beide verboden onderwerpen, maar Floor besprak haar gedoe bij EcoGo nu ook liever niet met Lysanne. En praten vroeger was ook een no go, want dat deed Floor er alleen maar aan herinneren hoeveel leugens Lysanne haar had verteld.
      Want hoe graag ze haar vriendin ook vergaf, de leugens bleven door haar hoofd draaien. Ze bleef malen over alle keren dat Lysanne vaag was geweest over waar ze naartoe ging; alle Tinder-dates die ze zogenaamd had gehad; en alle keren dat Floor haar ronduit naar Olivier had gevraagd, en ze ontkennend had gereageerd. Floor’s hoofd bleef smoesjes voor haar vriendin verzinnen, redenen die verklaarden of verantwoordden waarom ze niet eerlijk was geweest. Maar geen enkel excuus leek goed genoeg. En dus had ze tijd en ruimte nodig om dit te verwerken - en dus vluchtte ze haar huis uit.
      ‘Rivier in Duitsland, vijf letters.’
      Ze werd uit haar gedachten gehaald door Mattie, die languit op de bank lag. Niet voor het eerst bracht ze haar avond bij hem thuis door: soms speelden ze een spelletje, soms kletsten ze, of - zoals vanavond - had Floor haar eigen laptop meegenomen om nog aan de markt van EcoGo te werken.
      ‘Donau?’
      ‘Hmm. Eerste letter is een R. En de laatste een N.’
      Floor dacht even na. ‘Rhein?’ zei ze toen.
      ‘Dat past toch niet -’
      ‘Met een h en een korte ei,’ zei Floor. ‘Zo schrijf je dat in het Duits.’
      ‘Potverdorie, Floor, wat ben je toch slim, hè. Jij hebt de halve puzzel al voor me gemaakt.’ Mattie grijnsde ondeugend en knalde toen het puzzelboekje dicht. ‘Ik vind het ook eigenlijk helemaal niet leuk om te doen. Ben je al klaar om weer een potje Patchwork te spelen?’
      ‘Ik heb nog nauwelijks iets gedaan,’ zei ze met een kleine glimlach. ‘Jij leidt me de hele tijd af met al je puzzelvragen.’
      ‘Dat was mijn vraag niet.’ Zijn ogen twinkelden.
      ‘Ik wil eigenlijk het eerste ontwerp van de flyer afmaken voor morgen,’ zei Floor. Hoewel ze het maken van zo’n ontwerp meestal leuk vond, moest ze aan veel eisen voldoen en daardoor kostte het haar meer tijd dan ze eigenlijk had. Eigenlijk kostte dat evenement haar überhaupt meer tijd dan ze had, want ze was ineens informeel projectleider geworden terwijl ze nog nooit zoiets had georganiseerd - en maar één dag in de week voor EcoGo werkte. Terwijl Benno er wél veel tijd voor kreeg, maar die leunde nog steeds achterover om uit zijn neus te vreten of kritiek te leveren.
      ‘En wil dat een beetje lukken?’
      ‘Nee.’ Ze slaakte een gefrustreerde zucht. ‘Voor geen meter.’
      ‘Nou, dan is het tijd voor een adempauze, volgens mij.’ Mattie kwam overeind. ‘Tijd om je hersenen te kraken op een ander gebied.’
      Ze beet op haar lip. Ze wist dat Mattie het graag wilde, maar ze was moe en haar hoofd stond niet naar een spelletje. ‘Misschien straks,’ zei ze.
      ‘Hé, het hoeft niet, hè.’ De speelse ondertoon was nu uit zijn woorden en hij klonk eerder ietsje bezorgd. ‘Maar het lijkt me ook niet goed dat je jezelf helemaal kapot werkt.’
      Ze haalde haar schouders op. ‘Het leidt me af.’
      ‘Van je ruzie met Lysanne?’
      ‘We hebben geen rúzie,’ antwoordde ze aarzelend. ‘We hebben - onenigheid.’
      Ze kon zich de laatste keer dat ze ruzie had gehad niet herinneren. Was dat met Olivier geweest? Waarschijnlijk wel, maar zelfs vroeger hadden ze nooit echt tegen elkaar lopen schreeuwen. Soms waren ze het niet met elkaar eens geweest, maar vaak had Floor dat gewoon laten gebeuren. Dan speelde hij haar met haar speelgoed, of pakte hij het laatste koekje. Ze had enorm tegen haar broer opgekeken, dus wie was zij om tegen hem in te gaan?
      ‘Oh, ja, groot verschil, inderdaad,’ knikte Mattie, wiens grijns weer op zijn gezicht stond.
      Floor had alleen aan Mattie verteld over de reden van hun - onenigheid. Ze had verwacht dat hij net zo geschrokken zou zijn als zij, maar hij gaf eerlijk toe dat hij al langere tijd wist dat er íets tussen hen speelde of gespeeld had, en dat dat ook de reden was geweest dat hij en Lysanne toentertijd gestopt waren met daten. Nóg meer leugens - en Floor was niet blij geweest toen hij dat vertelde.
      Maar tegelijk begreep ze goed dat het niet zijn geheim was om te vertellen en daarom kon ze het redelijk loslaten. Ook van Olivier kon ze het best goed loslaten dat hij het geheim had willen houden. Die verzweeg ten slotte ook waarom hij zich zo gek gedroeg, dus het verbaasde haar niet dat hij meer geheimen had. Eigenlijk wist ze heel weinig van zijn leven.
      Het probleem was dat zij en Lysanne elkaar altijd alles vertelden. Althans, dat had ze gedacht. En dat Floor zich zó schuldig had gevoeld over de bijna-kus met Lukan, terwijl Lysanne eigenlijk met haar hoofd bij een ander was geweest. Ze was blij dat ze dat schuldgevoel inmiddels kon laten varen.
      Alsof Mattie haar gedachten kon lezen, zei hij: ‘Lukan vroeg nog naar je, trouwens.’