80. Wiet

De avond omhulde ons in een zachte, oranje gloed terwijl de zon achter de bergen zakte. Het meer, waar we eerder die avond zoveel herinneringen hadden opgehaald, lag stil en spiegelde de lucht in al haar pracht. Elise stond naast me, haar blik afwezig gericht op het water. Haar houding vertelde me wat haar woorden niet deden. Haar schouders waren gespannen, haar ademhaling onregelmatig – ze droeg het gewicht van alles wat er was gebeurd.
Ik wist dat ze dacht dat ik haar onrust niet opmerkte, maar ik zag het aan alles. Hoe ze ’s avonds langer in de badkamer bleef, hoe haar stem wat trillerig klonk als ze zei dat alles goed ging, en vooral hoe ik haar soms zachtjes hoorde snikken als ze dacht dat ik sliep. Het was alsof ze een schild om zich heen had gebouwd, een muur om zichzelf te beschermen. Maar ik kende haar beter dan dat. Het brak mijn hart dat ik haar niet kon bereiken zoals ik wilde.
"Hoe gaat het eigenlijk echt met je?" vroeg ik, mijn stem zacht maar doordringend, terwijl ik me naar haar toedraaide. Het was een simpele vraag, maar ik hoopte dat het genoeg was om haar open te laten breken.
Ze draaide haar hoofd niet naar me toe, alsof ze me niet durfde aan te kijken. Haar blik bleef gefixeerd op het water. "Ik weet het niet," zei ze na een lange stilte, haar stem bijna een fluistering. "Ik weet het gewoon niet meer."
Ik wachtte, gaf haar de ruimte om haar gedachten te ordenen. Uiteindelijk ging ze verder. "Ik heb gewoon geen zin om weer op het podium te staan," zuchtte ze. "Ik voel me zo... leeg. Alsof ik alles fout doe. Hoe hard ik ook probeer, er is altijd wel iemand die iets te zeggen heeft. En ik weet dat ik het niet aan mezelf moet laten knagen, maar..."
Ze zweeg weer en haalde diep adem, haar handen onrustig spelend met een plukje haar. Het deed pijn om haar zo te zien worstelen, alsof ze haar kracht aan het verliezen was. Het meisje dat ik kende was dapper en vol passie, maar nu leek ze opgeslokt door alles wat om haar heen gebeurde. Ik wilde iets doen om haar te helpen, om haar die rust te geven waar ze zo wanhopig naar verlangde.
Ik aarzelde even, twijfelend of mijn idee te gewaagd was. Maar wat had ik te verliezen? Ze moest loskomen van haar spanningen, al was het maar voor een paar uur. Ik wilde haar laten zien dat ontspanning en genieten soms op onverwachte manieren konden komen.
"Schiet me niet af," begon ik voorzichtig terwijl ik mijn handen in mijn zakken liet glijden. "Maar ik wil iets proberen. Iets wat je misschien helpt om de spanning los te laten."
Ik haalde het kleine wiet zakje tevoorschijn dat Bas me eerder die week had gegeven. Ik hield het omhoog, zodat ze het kon zien.
Haar ogen werden groot, en ik zag hoe ze me wantrouwig aankeek. "Wat is dat?" vroeg ze, haar stem scherp. "Bill, zeg me alsjeblieft niet dat je dit serieus bedoelt."
"Elise," zei ik, mijn toon kalm terwijl ik mijn hand uitstak om de hare vast te pakken. "Het is niets raars, echt. Het is een ontspannend kruid. Bas gaf het me omdat hij dacht dat het soms kan helpen, en... ik wil gewoon dat je je beter voelt. Geen zorgen, het is niet gevaarlijk of zo."
Ze kneep haar ogen samen, twijfelend. Ik zag hoe ze in zichzelf een strijd voerde. Aan de ene kant leek ze boos dat ik dit überhaupt suggereerde, maar aan de andere kant leek ze ook nieuwsgierig, alsof ze overwogen wat ik zei. "Ik weet het niet, Bill," zei ze uiteindelijk. "Het voelt gewoon niet als iets wat ik zou doen."
Ik kneep zachtjes in haar hand. "Het is maar één keer," zei ik bemoedigend. "En als het niet bevalt, doen we het nooit meer. Ik wil je ook laten zien dat dit niet gevaarlijk is, en dat je niet meteen verslaafd bent na één keertje."
Ze zuchtte diep en draaide zich naar me toe, haar blik intens. "Oké," zei ze uiteindelijk, haar stem nog steeds twijfelend. "De eerste en laatste keer, afgesproken?"
Ik glimlachte en knikte. "Beloofd."

De lucht boven het meer was nu diepblauw, bezaaid met sterren die zachtjes flikkerden. Het geluid van de krekels was het enige wat de stilte verbrak, behalve onze zachte ademhaling. Elise zat naast me, haar knieën opgetrokken en haar armen eromheen geslagen. Ze was altijd mooi, maar in het zachte licht van de maan leek ze bijna etherisch.
Ik hield de sigaret, zorgvuldig gerold met het ontspannende kruid, tussen mijn vingers. De stilte tussen ons voelde geladen, alsof we beiden voelden dat dit moment iets bijzonders was. Terwijl ik het aanstak en de kleine vlam de nacht verlichtte, wierp Elise me een blik toe die een mix van nieuwsgierigheid en ongemak was.
"Bill," begon ze, haar stem twijfelend, "weet je zeker dat dit... een goed idee is?"
Ik glimlachte geruststellend en leunde iets dichter naar haar toe. "Vertrouw me," zei ik zacht. "Ik wil alleen dat je je even ontspannen voelt, zonder al die stress en zorgen. Ik zou nooit iets doen wat niet goed voor je is."
Ze zei niets, maar haar blik bleef op de sigaret gericht. Het rook zacht en kruidig, de geur subtiel en allesbehalve overweldigend. Ik bracht het naar mijn lippen en nam een langzame, gecontroleerde trek. De rook vulde mijn longen met een lichte warmte en ik blies het langzaam uit, de dunne slierten verdwenen in de nacht.
Ik keek haar aan, glimlachend, en voelde hoe mijn schouders al iets meer ontspannen aanvoelden. "Zie je? Niets engs aan," zei ik zacht, mijn stem bijna een fluistering in de rustige nacht.
Elise keek nog steeds aarzelend, haar ogen een mengeling van onzekerheid en nieuwsgierigheid. "En... hoe voelt het?" vroeg ze voorzichtig, haar stem bijna verloren in het ritselen van de bladeren.
"Alsof je een beetje loslaat," antwoordde ik eerlijk. "Gewoon... rust in je hoofd, alsof alles even naar de achtergrond verdwijnt. Je moet het proberen, maar alleen als je je er goed bij voelt."
Ze leek te overwegen wat ik zei, haar ogen gericht op het kleine rookpluimpje dat nog steeds zachtjes uit de sigaret kringelde. Ze beet even op haar onderlip, een zenuwtrek die ik van haar kende als ze diep nadacht.
Ik hield de sigaret in haar richting, mijn blik oprecht en geruststellend. "Het is oké, Elise. We doen dit samen. Als je het niet wilt, stoppen we. Geen druk."
Ze nam een diepe ademhaling en stak langzaam haar hand uit, maar trok deze weer terug alsof ze zich bedacht. "Misschien moet je het nog een keer voordoen," zei ze met een lichte glimlach, alsof ze zichzelf moed probeerde in te praten.
Ik lachte zacht en bracht de sigaret opnieuw naar mijn lippen. Deze keer nam ik een kleinere trek, blies de rook rustig uit en draaide mijn gezicht naar haar toe. "Zodra je het probeert, snap je wat ik bedoel," zei ik zacht.
Na een korte pauze stak ze haar hand weer uit en deze keer nam ze het voorzichtig van me over. Haar vingers waren licht gespannen terwijl ze het vastpakte, alsof ze bang was het verkeerd te doen. "Dus... wat moet ik precies doen?" vroeg ze, haar stem een tikje onzeker.
Ik ging dichter bij haar zitten en pakte haar vrije hand vast. "Adem gewoon rustig in. Niet te diep, gewoon zoals je normaal zou doen. En daarna blaas je het langzaam uit. Het is makkelijk."
Ze knikte langzaam en bracht de sigaret aarzelend naar haar lippen. Ik zag haar even diep ademhalen voordat ze een kleine trek nam. Haar ogen werden iets groter terwijl ze de rook inhaleerde, en ik hoorde hoe ze kort kuchte, de onverwachte sensatie haar overviel.
"Oké," zei ze, terwijl ze de rook snel uitblies en lichtjes in haar hand lachte. "Dat voelde... raar."
"De eerste keer is altijd een beetje onwennig," zei ik met een glimlach. "Probeer het nog eens, en deze keer gewoon heel rustig."
Ze knikte opnieuw en nam nog een kleine trek. Dit keer bleef ze kalm en liet de rook langzaam ontsnappen, haar gezicht ontspannender dan eerder. Ik zag een kleine glimlach op haar lippen verschijnen terwijl ze naar de sigaret keek. "Het is eigenlijk best... oké," gaf ze toe, haar stem verrast.
"Zie je?" zei ik, terwijl ik mijn hand om haar schouder legde. "Het helpt je gewoon even alles los te laten. Niets meer, niets minder."
Ze gaf me de sigaret terug en leunde tegen me aan, haar hoofd zachtjes op mijn schouder. "Ik voel me nu al een beetje lichter," fluisterde ze, alsof ze bijna verbaasd was door het effect.
Ik drukte een kus op haar haar en blies rustig een laatste rookpluim de nacht in. "Dat is alles wat ik wilde, Elise," zei ik zacht. "Dat je je even goed voelt. Je verdient het."