78. De laatste avond

POV Bill

De drie dagen van rust waren in een oogwenk voorbijgegaan. Het was alsof we onze ogen hadden gesloten na een hectisch optreden en nu plots wakker werden met het besef dat het tijd was om weer aan de slag te gaan. Iedereen in de crew leek deze rust hard nodig te hebben. Voor het eerst in weken was er geen gehaast, geen schema’s die tot op de minuut waren gepland, en geen constante stroom van vragen of verzoeken. We hadden eindelijk de kans gekregen om te ademen.
Voor de meesten betekende dat slapen, urenlang en zonder onderbrekingen. Ik had zelfs Gustav, die normaal gesproken een vroege vogel was, pas tegen het middaguur uit zijn kamer zien komen met zijn haren alle kanten op en een slaperige blik in zijn ogen.
Vaak bracht ik uren door in bed, luisterend naar het geluid van Elise die naast me ademhaalde. Haar gezicht was ontspannen in haar slaap, en de kleine rimpeltjes van stress die ze soms overdag had, leken volledig verdwenen.
Het was zeldzaam om haar zo sereen te zien, en het gaf me een soort rust die ik lang niet had gevoeld. Soms kon ik het niet laten om mijn hand zacht over haar haar te laten glijden, alsof ik mezelf ervan wilde verzekeren dat dit moment echt was. Dat zij echt was. Ze kon zich zo krachtig en zelfstandig opstellen, maar in haar slaap leek ze bijna kwetsbaar. Het ontroerde me meer dan ik zou toegeven.

De paar momenten dat we wakker waren, brachten we door met ontspannen dingen die ons een gevoel van normaliteit teruggaven. Voor mij betekende dat vooral bellen en skypen met de mensen thuis.
Mama en Gordon waren natuurlijk mijn eerste gesprek. Mama’s gezicht lichtte op toen ze me zag. Ze had dat effect op me, altijd al gehad. Het was alsof al mijn zorgen op de achtergrond verdwenen zodra ze glimlachte. Gordon gaf ons een update over Maü, onze kitten, die blijkbaar een nieuwe truc had geleerd—al klonk het meer alsof hij de meubels had gesloopt. Maar dat maakte niet uit. Even voelde het alsof ik thuis was.
Andreas zorgde voor de gebruikelijke chaos. Zijn humor werkte aanstekelijk, en Elise, die achter me zat terwijl ik met hem sprak, moest ook een paar keer lachen om zijn rare verhalen. Het was alsof ik even weer een normale twintiger was, iemand zonder al het gewicht van de tour op zijn schouders. Voor een paar dagen kon ik me voorstellen hoe het zou zijn om een normaal leven te leiden, en dat voelde goed.

Elise en ik hadden veel van onze tijd in de hotelkamer doorgebracht, maar deze keer was het anders. Geen wilde chaos, geen ruzies of verzoeningen die alles op hun kop zetten. Alleen rust. We hadden urenlang films gekeken, kleine gesprekken gevoerd, en soms gewoon stil naast elkaar gezeten. Het voelde als een reset, alsof we ons even losmaakten van de wereld buiten. Het voelde… comfortabel.
Maar nu, op de laatste avond voor de volgende show, had ik besloten dat het tijd was om iets speciaals te doen. Iets alleen voor Elise en mij. Ze had geen idee, en dat maakte het alleen maar beter.
Toen ik haar kamer binnenstapte, zat ze op het bed met een boek in haar handen. Haar gezicht lichtte op toen ze me zag, en ik voelde die vertrouwde warmte in mijn borst. Ze was mooi in haar eenvoud, zonder poespas, gewoon Elise. Maar dat was precies wat ik aan haar waardeerde.
"Kom," zei ik, terwijl ik mijn hand naar haar uitstak.
Elise keek op. “Wat ben je van plan, Bill?” vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw.
“Dat zul je zien,” antwoordde ik met een glimlach.
Ze aarzelde even, maar sloot toen haar boek en legde het naast zich neer. "Oké," zei ze, terwijl ze mijn hand pakte en zich door mij omhoog liet trekken.

Nu stond ik in de lobby, met een plan dat ik al dagen in mijn hoofd had.
Terwijl Elise haar blik afwendde van het zachte licht van de kroonluchters in de lobby naar mij, voelde ik een golf van spanning door me heen gaan. Zou ze dit waarderen?
"Wat ben je aan het doen?" vroeg ze, nieuwsgierig.
Ik antwoordde niet meteen, maar liep naar de receptie om een sleutel op te halen die ik eerder had geregeld. Met een triomfantelijke glimlach draaide ik me naar haar om en hield de autosleutels omhoog.
"Wat...?" begon ze, haar wenkbrauwen geschokt omhoog schietend.
"Kom mee," zei ik alleen maar, terwijl ik haar hand pakte en haar mee naar buiten trok.
De lucht was fris en de geur van dennenbomen hing in de avond. Het was helder, met een flonkerende sterrenhemel die Oostenrijk op magische wijze verlichtte. Toen we buiten stonden, gebaarde ik trots naar de auto die voor ons klaarstond. Een klassieke cabriolet, eenvoudig maar elegant. Het had iets tijdloos, precies wat ik wilde voor deze gelegenheid.
"Bill, we mogen toch helemaal niet weg gaan?" zei Elise verbaasd, terwijl ze naar de auto staarde alsof die uit de hemel was gevallen.
"Maakt niet uit," fluisterde ik met een glimlach, terwijl ik dichter naar haar toe stapte. "Ik wil je iets laten zien."
Ze keek me nog even verbaasd aan, maar toen verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. "Oké," zei ze zacht.
Ik opende het portier voor haar en gebaarde dat ze moest instappen. "Vertrouw me," zei ik met een glimlach.
Terwijl ze instapte, voelde ik de opwinding in mijn borst groeien. Ik wist dat dit moment belangrijk voor me was, en ik wilde haar een stukje van mijn wereld laten zien dat weinig mensen kenden. Terwijl ik de motor startte en de auto langzaam het terrein afreed, voelde ik haar blik op mij gericht.
“Ga je me nog vertellen waar we heen gaan?” vroeg ze met een glimlach.
“Nee, nog niet,” antwoordde ik speels, terwijl ik mijn ogen op de weg hield. “Het is een verrassing.”
Ze schudde haar hoofd, maar er speelde een glimlach om haar lippen. Dat was een van de dingen die ik zo leuk aan haar vond. Zelfs als ze geen idee had wat er gebeurde, vertrouwde ze me genoeg om mee te gaan in mijn gekke ideeën.