72. Cappuccino

POV Bill

De ochtend was al belachelijk slecht begonnen, en ik had me nauwelijks aangekleed voordat Elise en ik in een discussie verzeild raakten. Het ging om iets kleins, iets wat normaal gesproken geen seconde onze aandacht zou moeten krijgen, maar zoals altijd met Elise en mij – als we ruzie hadden, wat gelukkig zeldzaam was – ging het direct met volle intensiteit.
Ik was net klaar met douchen en had ontbijt besteld bij het personeel. Toen de roomservice arriveerde, had ik mijn cappuccino aangenomen zonder echt te kijken naar de serveerster die het bracht. "Thanks," had ik gezegd, terwijl ik mijn blik al weer op mijn telefoon richtte om een bericht te beantwoorden.
Elise stond echter in de kamer en keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Dat is alles?" vroeg ze, haar toon lichtelijk geïrriteerd.
Ik keek op van mijn telefoon. "Wat bedoel je?"
"Je kan haar toch tenminste even normaal bedanken? Ze loopt zich hier rot voor ons te werken en jij mompelt niet meer dan een halfslachtig 'thanks' zonder haar zelfs aan te kijken."
Ik haalde mijn schouders op. "Ze wordt ervoor betaald, Elise. Het is niet alsof ik onbeleefd was."
En daar begon het. Elise, met haar achtergrond in de horeca, kon absoluut niet tegen ondankbaarheid naar personeel toe. Ze herinnerde me er aan hoe hard zij had gewerkt toen ze zelf nog in een hotel werkte. "Weet je hoe het voelt als mensen je behandelen alsof je er niet toe doet? Alsof je lucht bent?" zei ze met een felle blik.
Ik probeerde het te sussen. "Kom op, Elise. Ik heb haar toch bedankt? Het is echt niet zo’n groot probleem."
Maar het was al te laat. Ze had haar tanden in het onderwerp gezet, en vanaf dat moment was alles wat ik zei olie op het vuur.

De woordenwisseling bleef de hele ochtend in de lucht hangen. Tijdens het ontbijt sprak ze nauwelijks, en tegen de tijd dat we naar de zaal met lunch gingen, voelde ik de spanning tussen ons nog steeds branden. Het ging nergens over, maar toch leek het alsof we op compleet verschillende planeten zaten. En het was niet zo dat ik niet inzag waarom ze boos was; ik zag het prima, maar ik had gewoon geen zin om mijn hele dag te laten verpesten door een discussie over een cappuccino.

Toen ik later die dag door de gang naar mijn hotelkamer liep, was ik nog steeds in mijn gedachten verzonken over onze ruzie. Mijn hoofd bonkte van de spanning, en ik voelde de drang om Elise gewoon uit de weg te gaan tot ze afgekoeld was.
Net toen ik om de hoek wilde slaan, botste ik vol tegen Tom op. "Kijk uit, man," zei ik, misschien iets bozer dan ik bedoelde. Maar eerlijk, ik had de dag al volgepropt met ergernissen en kon dit er niet meer bij hebben.
Tom leek zelf ook niet helemaal bij de les en keek op, een beetje geschrokken. Zijn blik schoot even richting de kamer van Hans, wat mijn interesse meteen wekte.
"Kwam jij nu net uit de kamer van Hans?" vroeg ik scherp. Mijn toon was onbedoeld beschuldigend, maar het gevoel dat er iets gebeurde zonder dat ik het wist, irriteerde me. Zeker nu Elise al mijn geduld had opgebruikt.
Tom zuchtte en wreef met een hand over zijn gezicht. "We hebben iets besproken," mompelde hij, zonder echt in detail te treden.
Ik fronste. "Wat hebben jullie besproken?" drong ik aan. Geheimzinnigheid maakte me gek, vooral als ik het gevoel had dat mensen dingen achter mijn rug om deden.
Tom draaide het gesprek echter snel om en vroeg naar mijn stemming, vermoedelijk om mij af te leiden. Ik besloot hem maar te laten gaan; ik had geen zin om hier ook nog energie in te steken. In plaats daarvan zuchtte ik en zei: "Ze kan soms zo…" maar voor ik mijn zin kon afmaken, hoorde ik een stem achter me.
"Ze kan soms zo wat?" klonk Elise scherp aan het einde van de gang. Ze stond daar, haar armen over elkaar geslagen, haar ogen gevuld met vuur. Oh, geweldig.
"Ja, Elise, ja!" riep ik terug, nu echt geïrriteerd. "Jij kan soms zo onmogelijk zijn!"
Elise kwam met snelle passen naar ons toe, haar woede bijna voelbaar. "Oh, ik ben onmogelijk? Misschien moet je eens in de spiegel kijken, Bill Kaulitz!"
Ik balde mijn vuisten uit frustratie. Het voelde alsof we al uren ruzie hadden, en elke poging om het te stoppen maakte het erger. Mijn broer, die nog steeds tussen ons in stond, zag zijn kans om zich uit de voeten te maken. Hij hield zijn gsm omhoog en mompelde iets over een belangrijk telefoontje terwijl hij snel zijn hotelkamer in glipte. Ik betwijfelde of hij echt gebeld werd of dat hij gewoon een excuus zocht om uit deze situatie te verdwijnen. Slimme zet, eigenlijk.
Ik voelde de temperatuur in de gang stijgen. Waarom moest ze altijd alles zo groot maken? "Ik bedoel gewoon dat je altijd alles zo dramatisch maakt!" riep ik terug, mijn stem een tikje harder dan ik wilde.
Elise stond nu recht voor me, haar blik vlijmscherp. "Dramatisch? Weet je wat dramatisch is, Bill? Iemand die niet eens een beetje dankbaarheid kan tonen naar mensen die de hele dag in de weer zijn om het ons comfortabel te maken! Maar dat begrijp jij natuurlijk niet, hè? Alles wordt voor je geregeld en jij merkt het niet eens!"
"Dit gaat toch niet meer over koffie?" zei ik, mijn stem trillerig van frustratie.
"Het gaat over respect, Bill! Iets waar jij blijkbaar moeite mee hebt." Haar stem brak bijna, maar haar ogen hielden diezelfde vurige blik.
Ik wilde iets terugzeggen, iets om haar te laten zien dat ze overdreef, maar de woorden kwamen niet. Misschien omdat ze gelijk had. Maar in mijn irritatie en trots kon ik dat niet toegeven. In plaats daarvan schudde ik mijn hoofd en zei bot: "Misschien moet jij maar eens kalmeren."
Elise schudde haar hoofd en draaide zich om. "Weet je wat, Bill? Zoek het uit." Ze stormde weg, haar schouders strak van woede.
Ik bleef achter in de gang, mezelf afvragend waarom onze zeldzame ruzies altijd zo heftig moesten zijn. Misschien omdat we beiden net iets te veel om elkaar gaven.