70. Tom

POV Tom

De tour was nu al enkele weken bezig, en je kon de vermoeidheid op iedereen’s gezicht lezen. Het leven onderweg begon zijn tol te eisen: te weinig slaap, het constante reizen, en het gewicht van de verwachtingen die op onze schouders rustten. Toch hadden we allemaal iets om naar uit te kijken. Na het volgende concert zouden we naar Oostenrijk reizen, waar we eindelijk vier dagen vrij zouden hebben. Het vooruitzicht van even geen shows, geen interviews en vooral geen fans was iets waar iedereen aan deze tafel naar snakte.
Het was ondertussen middag, en vandaag hadden we geen optreden op de planning. Een zeldzame dag om wat bij te komen. Toch was iedereen naar de gezamenlijke lunch gekomen, waarschijnlijk omdat er weinig anders te doen was in dit saaie hotel. We zaten allemaal aan een grote tafel in het restaurant, met een enorm buffet aan de zijkant van de zaal.

Ik keek tegenover me naar Elise. Ze zat rechtop, haar gezicht neutraal, maar ik wist beter. Elise had het deze tour ontzettend moeilijk gehad, en eerlijk gezegd deed het me wat. Het boegeroep van de fans was gemeen en totaal onterecht. Ze verdiende dit echt niet, hoe hard de pers ook geprobeerd had haar zwart te maken. Toch probeerde ze de schijn op te houden. ’s Avonds, als we met z’n allen in de lounge samenkwamen, deed ze haar best om vrolijk mee te doen. Ze lachte en praatte, maar het was nep. Ik zag het in haar ogen, en ik was er zeker van dat Bill het ook zag.
Naast Elise zat mijn broer. Hij had zijn armen over elkaar geslagen en een blik op onweer op zijn gezicht. Ik wist meteen hoe laat het was. Nog voordat ik iets kon zeggen, begon hij tegen haar uit te halen. Het was een klassiek Bill-en-Elise-moment. Die twee konden werkelijk de spanning in een kamer veranderen, op een goede of slechte manier, afhankelijk van hoe hun stemming was. En blijkbaar was het vandaag weer een slechte dag.
Wat het onderwerp van hun ruzie precies was, ontging me, maar de spanning aan tafel was onmiskenbaar. Die twee waren soms echt vermoeiend. Als ze ruzie hadden, moest iedereen het weten, en als ze geen ruzie hadden, konden ze niet van elkaar afblijven. Het was altijd zwart of wit bij hen, nooit een middenweg.
Elise leek haar geduld te verliezen en keek hem eerst strak aan, maar toen sloeg ze met haar vuisten op tafel. "Bill, serieus?!" riep ze boos. Ik rolde met mijn ogen en leunde achterover. Dit was weer zo’n ruzie waar ze waarschijnlijk over vijf minuten spijt van zouden hebben. Maar op dat moment leek het alsof ze elkaar compleet kapot wilden maken.
Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. "Hier wil ik echt geen deel van uitmaken," mompelde ik zacht tegen mezelf.

Verderop aan de tafel zaten Georg en Bas. Georg was druk bezig met een telefoongesprek, zijn telefoon bijna tegen zijn gezicht gedrukt terwijl hij breed glimlachte. Bas zat ernaast en nam vrolijk deel aan het gesprek, al hoorde hij slechts de helft. Ik hoefde niet te raden met wie Georg belde. Natuurlijk was het Valerie. Georg zijn gezicht lichtte op elke keer als hij haar naam hoorde vallen, alsof hij even vergat hoe zwaar deze tour ook voor hem was. Een steek van jaloezie schoot door me heen, en ik wendde mijn blik snel af. Waar kwam dat ineens vandaan?
Ik draaide mijn hoofd naar het buffet. Daar stond Gustav, druk bezig om voor de derde keer zijn bord vol te scheppen met een mix van alles wat eetbaar was. Hij zag er tevreden uit, compleet ongeïnteresseerd in alle drama om ons heen. Gustav had zijn eigen manier om met de stress om te gaan, en dat leek me plots de meest verstandige aanpak.
Ik legde mijn vork neer, mijn bord amper aangeraakt. Het geschreeuw van Bill en Elise, het gegrinnik van Bas en Georg, en zelfs Gustav's serene bordvulling—het werd me allemaal even te veel. "Ik ga een sigaretje roken," mompelde ik, half tegen niemand in het bijzonder.
Maar niemand reageerde. Iedereen was te druk bezig met zijn eigen drama.
Zonder een tweede blik liep ik weg van de tafel en door de dubbele deuren van het restaurant. Eenmaal buiten stak ik mijn sigaret aan en inhaleerde diep. De kou van de lucht en de warmte van de rook zorgden voor een kort moment van rust in mijn hoofd. Deze tour was echt een chaos, en we waren nog niet eens halverwege.