69. Terug alles goed

De volgende dag zat ik voor de spiegel, mijn make-upborstel in mijn hand, terwijl ik de laatste oneffenheden probeerde weg te werken. Mijn ogen waren nog een beetje rood van het slechte slapen, maar ik moest er professioneel uitzien voor de soundcheck. Terwijl ik me concentreerde, hoorde ik plots de deur achter me opengaan.
De deur ging open met een zachte klik, en ik keek op. Daar stond Bas, zijn handen omhoog in een verontschuldigend gebaar. "Sorry, sorry," begon hij, zijn stem voorzichtig. "Gisteren is het wat uit de hand gelopen, dat geef ik toe."
Ik draaide me langzaam naar hem om, mijn wenkbrauwen licht opgetrokken. "Uit de hand?" herhaalde ik, mijn stem doordrenkt van sarcasme. Mijn blik gleed naar hem terwijl ik me afvroeg of hij werkelijk begreep hoe het voor mij voelde.
Hij kwam dichterbij, zijn houding minder nonchalant dan ik van hem gewend was. "Oké," zuchtte hij, terwijl hij zijn handen door zijn haar haalde. "Ik geef toe, ik heb gemerkt hoe Valerie tegen jou doet. Dat is alles behalve oké van haar." Hij pauzeerde even, alsof hij zijn woorden zorgvuldig koos. "Ik heb het haar gisterenavond duidelijk gemaakt. Daarna is ze vertrokken."
Ik voelde een golf van opluchting door me heen gaan, maar bleef sceptisch. "En jij denkt dat een simpele ‘sorry’ alles oplost?" vroeg ik, terwijl ik hem strak aankeek.
"Kan je me vergeven?" vroeg hij, zijn toon zachter, bijna smekend.
Een kleine glimlach speelde op mijn lippen. "Dat hangt ervan af," zei ik, terwijl ik mijn make-upkwastje oppakte en even over mijn gezicht streek. "En dat spul dat je zo graag gebruikt?"
Bas rolde met zijn ogen en hief twee vingers op, alsof hij een eed aflegde. "Elise Sneiders, ik beloof plechtig dat ik het niet meer elke avond in mijn hotelkamer zal gebruiken." Hij zakte overdreven op één knie, alsof hij een ridderlijke belofte deed, wat een lach uit mijn mond trok.
"Kan je mij vergeven?" vroeg hij terwijl hij daar op één knie zat en mij aankeek.
"Het is je vergeven, Bas," zei ik, mijn stem warmer nu. Maar ik hief mijn vinger op en vervolgde: "Maar verwacht niet van mij dat ik ooit beste vriendinnen word met die Valerie."
Hij stond weer recht, zijn gezicht opgelucht, en grinnikte. "Ja, ik denk dat dat hoofdstuk gesloten is." Hij stapte naar me toe en sloeg zijn armen om me heen in een warme, vriendschappelijke omhelzing.
Terwijl hij losliet, fluisterde hij: "Maar hé, ze is nu weg, Elise. Weg, ver weg. En ze zal je voor een poosje niet meer ambeteren."
Zijn woorden brachten een onverwachte rust over me heen. Valerie's vertrek voelde als een gewicht dat van mijn schouders viel. Ik liet een zachte zucht ontsnappen en keek Bas met een glimlach aan. "Dank je," zei ik oprecht.
"Altijd," antwoordde hij simpel, terwijl hij zijn hand even door mijn haar haalde.

Later die avond was de zaal zoals verwacht gevuld met boegeroep en een voelbare kilte die door de muziek heen sneed. Het maakte niet uit hoe goed we speelden of hoe strak onze set was; het publiek had zijn oordeel al lang geveld. De spotlights waren fel, maar de sfeer was ijzig. Elke noot die ik zong voelde alsof ik door een muur van afwijzing moest breken, zonder dat iemand luisterde.
Toen het concert eindelijk voorbij was en de laatste echo van het applaus—of eerder het gebrek daaraan—gestorven was, kwam Bas naast me staan terwijl we de backstage ingingen. Zijn gezicht had de gebruikelijke kalme uitstraling, alsof hij ongevoelig was voor de vijandige energie in de zaal.
"Goed gezongen, Elise," zei hij bemoedigend, terwijl hij me een schouderklopje gaf.
Ik knikte zwakjes naar hem, de vermoeidheid en teleurstelling duidelijk zichtbaar in mijn houding.
"Hey, niet twijfelen aan jezelf," voegde hij eraan toe, met meer nadruk. "Je doet dit fantastisch."
Zijn woorden waren oprecht, maar het was moeilijk voor me om ze echt te geloven te midden van alles wat er gaande was. Voordat ik iets terug kon zeggen, kwam Bill op ons afgelopen, zijn zwarte haar al lichtjes vochtig van het zweet onder de warme podiumlichten. Hij keek van mij naar Bas en weer terug, zijn wenkbrauwen licht opgetrokken.
"Hebben jullie het bijgelegd?" schreeuwde hij over de chaos van technici en personeel om ons heen.
Bas en ik wisselden een korte blik en knikten synchroon. "Alles goed!" riepen we in koor, wat een kleine glimlach op Bill's gezicht bracht. Hij hief zijn hand naar ons op, alsof hij wilde zeggen dat hij blij was het te horen, en verdween vervolgens weer in de drukte.

Eenmaal terug in de kleedkamer voelde ik eindelijk een beetje rust over me heen komen. De zwaarte van de avond begon langzaam weg te zakken terwijl ik mijn glitterende podiumoutfit verwisselde voor iets comfortabelers. Bas was ondertussen al de badkamer ingedoken, en ik hoorde het water van de douche zachtjes kletteren tegen de tegels.
Terwijl ik mijn make-up begon af te halen, dacht ik ineens terug aan de vorige avond. Een vraag die al sinds toen in mijn achterhoofd sluimerde kwam weer naar boven. Wat was het dat Bas me wilde vertellen voordat Valerie binnenkwam?
Ik keek op van de spiegel en riep richting de badkamer: "Bas, jij wilde gisteren nog iets zeggen voordat Valerie binnenkwam. Wat was dat?"
Het geluid van de douche stopte even en zijn hoofd verscheen in de deuropening. Zijn natte haren hingen in zijn gezicht, en hij had een onleesbare blik in zijn ogen.
"Ooh, laat maar vallen," zei hij luchtig, alsof het niets betekende. "Dat is niet belangrijk."
Hij trok zijn hoofd terug in de badkamer, en ik hoorde het water weer stromen.
Ik fronste even, een beetje verward, maar haalde vervolgens mijn schouders op. Als het echt belangrijk was, zou hij het me vast wel een andere keer vertellen. Toch bleef er een klein stemmetje in mijn achterhoofd fluisteren dat er meer aan de hand was.