68. Stoorfactor

Mijn hart sloeg een slag over. "Ja?" vroeg ik voorzichtig. Ik zag hoe hij aarzeling in zijn ogen had, alsof hij vocht met wat hij wilde zeggen. Net op dat moment klonk er een klop op de deur.
Bas verstijfde. Zijn ogen schoten naar de deur, en ik voelde de spanning meteen terugkeren in de kamer. Hij stond langzaam op, alsof hij tijd wilde rekken. "Moment," zei hij zacht.
“Wie is dat?” vroeg ik zo stil mogelijk. Hij haalde zijn schouders op, en liep naar de deur. Voorzichtig opende hij een kiertje, alsof hij liever niet wilde dat ik zou zien wie er aan de andere kant stond.
"Wat doe jij hier?" hoorde ik hem mompelen.
Nieuwsgierig leunde ik een beetje opzij om te zien wie het was, maar Bas blokkeerde mijn zicht. "Bas, laat me erin," hoorde ik een vrouwelijke stem zeggen. Het duurde even voordat ik het herkende: Valerie. Natuurlijk. Wie anders?
Bas leek even uit balans gebracht door haar plotselinge verschijning. "Nu niet, Val," zei hij kortaf, terwijl hij de deur wat meer dicht wilde trekken.
Maar Valerie was Valerie, en ze gaf niet zomaar op. Ze zette haar voet tussen de deur en keek om hem heen, recht naar binnen, en zag mij daar zitten. Haar ogen lichtten op, alsof ze net een nieuw speeltje had gevonden om mee te spelen. "Oh, kijk eens aan, onze prinses Elise," zei ze, haar stem druipend van sarcasme.
Ik voelde mijn kaak verstrakken en stond op. "Wat wil je, Valerie?" vroeg ik, mijn stem zo beheerst mogelijk, al voelde ik de woede door mijn aderen gieren.
Valerie grijnsde en leunde tegen de deurpost, alsof ze zich helemaal thuis voelde. "Bas had mij nog een leuke avond beloofd." Zei ze op een spottende toon "Niet dat het jouw zaak is."
Ik keek naar Bas, die duidelijk in een ongemakkelijke situatie zat. "Serieus, Bas?" zei ik alleen maar, mijn stem laag maar vol teleurstelling.
Hij wreef met een hand over zijn gezicht, duidelijk gefrustreerd. "Ze had wat nodig," zei hij zachtjes, alsof dat alles verklaarde.
"Wat nodig?" vroeg ik scherp. Mijn ogen schoten naar het zakje wiet op zijn nachtkastje en toen weer naar Valerie. Het kwartje viel meteen. "Ben je haar dealer nu?" vroeg ik, mijn stem trillend van teleurstelling.
Bas schudde snel zijn hoofd. "Nee! Zo is het niet. Ze kwam gewoon…"
"Voor een beetje ontspanning," vulde Valerie aan, terwijl ze nonchalant naar het bed liep en zich neerzette alsof ze er thuishoorde. Ze blies een rookwolk uit en grijnsde naar me. “Jeetje, Elise, doe toch niet zo moeilijk. Misschien moet jij ook eens iets proberen. Je bent veel te gespannen de laatste tijd.”
Ik draaide me langzaam naar haar toe, mijn blik zwaar van de vermoeidheid. "Waarom ben jij hier, Valerie?" vroeg ik, mijn stem nu minder vriendelijk dan ik had gewild. "Op je laatste avond op tour zou je niet liever bij je eigen vriend willen zijn?"
Valerie blies opnieuw een rookwolk uit, haar blik uitdagend. “Ach, Georg ligt dronken in bed te snurken, hoor,” zei ze met een luchtige glimlach. “Dat houdt mij niet tegen om zelf nog wat plezier te maken.” Ze leunde achterover op het bed en nam een lange trek van de sigaret, alsof ik niet eens het recht had om haar te bekritiseren.

Bas draaide zich naar mij toe, zijn blik smekend. “Elise, luister, dit is niet wat het lijkt. Ik probeer gewoon iedereen een beetje tevreden te houden.”
"En daar hoort zij blijkbaar bij," beet ik terug, mijn ogen priemend op Valerie. Ze lachte alleen maar, alsof mijn woede haar amuseerde.
“Bas,” begon ik, mijn stem zachter, maar met een trillende emotie eronder. “Ik ben hier gekomen omdat ik me zorgen maak om jou. Omdat ik je wil helpen. Maar als jij niet eens eerlijk tegen me kunt zijn over wat er aan de hand is…”
"Ik ben wel eerlijk!" zei hij, een beetje te hard. "Ik weet alleen niet hoe ik met alles om moet gaan, Elise! De band, de druk, jouw problemen… alles komt op mij neer. Valerie begrijpt dat tenminste."
Die woorden waren een klap in mijn gezicht. "Mijn problemen?" herhaalde ik zachtjes, alsof ik niet kon geloven wat hij net had gezegd. "Dus nu is het ineens wel mijn schuld? Alles wat je doet, alles wat er misgaat, is mijn schuld?"
Bas opende zijn mond om iets te zeggen, maar Valerie was hem voor. “Wel, eerlijk is eerlijk, Elise. Je bent niet bepaald de populairste persoon in de band momenteel. Misschien moet je dat eens onder ogen zien.”
Dat was de druppel. “Weet je wat?” zei ik, mijn stem trillend van ingehouden woede. “Blijf jij hier maar lekker zitten met je wiet en je zogenaamde vriendin, Bas. Ik ben hier klaar mee.”
"Elise, ik..." begon hij, maar ik schudde mijn hoofd en liep langs hem naar de deur. "Ik ga wel," zei ik kil, terwijl ik Valerie een ijzige blik gaf.

Toen ik de deur opende en me omdraaide om te vertrekken, klonk Valerie's stem opnieuw, scherp en gemeen. "Ooh Bas, laat haar maar gaan," zei ze met een geforceerde, bijna spottende glimlach op haar gezicht. "Ze is gewoon jaloers dat jij nog met andere mensen omgaat."
Die woorden sloegen als een draai om mijn hoofd. Mijn hand bleef even rusten op de deurknop, en ik voelde een intense mengeling van frustratie en ongeloof opkomen. Het was niet de eerste keer dat Valerie zulke dingen zei, maar dit keer raakte het me harder. Dit keer voelde ik echt de scherpe pijn van haar woorden.
Ik draaide me langzaam om, niet zeker of ik haar nog wel wilde aankijken, maar ik moest iets zeggen. Mijn stem was kalm, maar de bitterheid erin was onmiskenbaar. "Jaloers? Jij hebt echt geen idee waar je het over hebt," zei ik, mijn blik strak gericht op haar. "Jij hebt geen flauw idee wat er tussen Bas en mij speelt. Dus hou je commentaar voor je."
Valerie lachte weer, een kort, gemene lachje dat mijn huid deed jeuken. "Kom op, Elise. Denk je echt dat jij alles onder controle hebt? Dat je hem kunt redden van alles wat je zelf kapot hebt gemaakt?" Haar woorden waren als messen, en ik voelde hoe ze zich een weg naar binnen baanden, door de muur die ik zorgvuldig had opgebouwd. Maar dit keer, dit keer zou ik niet zwijgen.
"Het is niet aan jou om dat te zeggen," antwoordde ik, mijn stem verhard. "Bas heeft zijn eigen leven, en jij hebt geen recht om over ons te oordelen."
Bas stond daar nog steeds, tussen ons in, zijn blik wankel. Ik zag dat hij zich ongemakkelijk voelde, dat hij het liefst ergens ver weg wilde zijn van deze confrontatie. Maar ik weigerde me terug te trekken. Niet meer. Niet nu.
Valerie zette haar handen in haar heupen en keek me met een zelfvoldane grijns aan. "Je hebt gelijk, ik heb er geen recht op. Maar misschien moet je je gewoon eens afvragen waarom hij zo naar me toe komt in plaats van naar jou. Misschien zit er wel iets achter dat jij niet wil zien." Haar ogen gleden van Bas naar mij, als een scherpe, afgemeten blik.
Ik stond daar, mijn handen strak in mijn zakken, terwijl ik de spottende blik van Valerie niet van me af kon schudden. Waarom kon ze gewoon niet ophouden met zich bemoeien? "Je weet echt niet wanneer je moet stoppen, hè?" zei ik, mijn stem nu net iets steviger. "Ik ben hier niet voor je spelletjes, Valerie."
Haar grijns was alleen maar breder geworden, alsof ze haar eigen woorden leuk vond. "Nee, dat zie ik," zei ze, met een vleugje sarcasme.
"Ga je gang, Valerie," zei ik, terwijl ik mijn rug naar haar draaide. "Ik heb belangrijkere dingen te doen."