Hoofdstuk 1.4

‘Lysanne.’ Hoewel Olivier kalm klonk, miste Lysanne de kleine trilling in zijn stem niet. ‘Laten we het hier nu niet over hebben.’
      Dat wilde ze ook niet - maar tegelijk ook weer wel. Het was een interne strijd tussen de ene kant die barstte van nieuwsgierigheid en zorgen, en de andere kant die gewoon van de avond wilde genieten en het niet direct wilde verpesten. De laatste won, want ze glimlachte en knikte. ‘Oké. Vanavond laat ik het rusten.’
      ‘Je mag me wel vertellen over jóuw studie?’ vroeg hij. ‘Bedrijfskunde, toch?’
      ‘Hmm.’ Ze grinnikte. ‘Laten we het daar ook niet over hebben.’
      ‘Waarom niet?’
      ‘Omdat het zo’n beetje het minst interessante onderwerp is wat je kunt bedenken.’
      Hij fronste en leunde achterover in zijn stoel. ‘Vind je?’
      Ze knikte. ‘Jij niet, dan?’ Ze had de woorden al uitgesproken voor ze besefte dat ze daarmee weer over zijn studie begon.
      Gelukkig ging hij er goed mee om. ‘Ik vind Bedrijfskunde ook niet het meest interessant, nee,’ zei hij met een grijns. ‘Maar ik ben het dan ook niet gaan studeren. Waarom jij wel?’
      Ze haalde haar schouders op. ‘Omdat het een brede studie is, waarmee je veel kanten op kunt.’ Toen hij niets zei en alleen zijn wenkbrauwen nadenkend optrok, voegde ze verdedigend toe: ‘De meeste van mijn studiegenoten vinden het ook niet echt interessant, hoor. Ik ben niet de enige.’
      ‘Het lijkt me best wel pittig om je vakken te halen als je het zo dodelijk saai vindt,’ zei Olivier.
      ‘Ja… Nou ja.’ Haar wangen werden rood. ‘Dat gaat ook niet zo goed.’ Ze wist niet of ze dit wel een leuk gespreksonderwerp vond. Het was nou niet echt de definitie van een lichte, luchtige date.
      ‘Omdat het je niet boeit. Je zou iets moeten doen wat je op z’n minst niet “het meest interessante onderwerp wat je kunt bedenken” is.’
      ‘En wat zou ik dan moeten doen?’ vroeg ze, waarbij ze de irritatie in haar stem niet volledig kon onderdrukken. Ze had aangegeven dat ze het er niet over wilde hebben, maar hij bleef er toch op doorgaan. Zij respecteerde zijn grenzen toch ook?
      ‘Dat weet ik niet. Waar word je blij van?’
      Ze keek weg. ‘Niet iedereen heeft een passie zoals Floor of Aimee, oké?’ zei ze. ‘Niet iedereen maakt van zijn hobby z’n studie, of zelfs z’n bijbaan. Ik heb gewoon niet iets wat ik écht heel interessant vind, dus probeer ik gewoon mijn vakken te halen en mijn diploma binnen te harken en een baan te vinden waarmee ik mezelf zo kan onderhouden dat ik daarnaast nog een leuk leven kan leiden.’
      ‘Dat lijkt me niet bepaald het leukste vooruitzicht.’
      ‘Nou, ik studeer tenminste nog,’ snauwde ze.
      De uitdrukking op zijn gezicht werd donker, en ze wist dat ze weer zijn gevoelige punt had geraakt, maar hij had hetzelfde bij haar gedaan. Ze wilde het niet over haar studie hebben, en ze wilde het al helemaal niet over haar toekomst hebben. Alleen al daaraan denken lieten de rillingen over haar rug trekken, dus wilde ze gewoon van het moment genieten. In het nu leven, zonder zich zorgen te maken over de doodsaaie baan die haar waarschijnlijk te wachten stond.
      Olivier leek zich te herstellen. ‘Oké, studie is een verboden onderwerp,’ zei hij, en hij glimlachte weer, al leek het nu minder gemeend. Maar het was hun eerste echte afspraakje, en ze voelde er weinig voor om die geïrriteerd door te brengen. Dus knikte ze en beantwoordde ze zijn glimlach, terwijl ze het weeë gevoel in haar lichaam onderdrukte.