Hoofdstuk 1.2

Toen Lysanne na het eten weer terug liep naar haar kamer, voelde ze nog steeds frustratie door Aimee’s woorden. Ze had zichzelf afgeleid met wat doelloze tv, maar het had niet voldoende geholpen. Wat bedoelde ze met dat zij nép was? Haar hele probleem was juist dat ze mensen afstootte met haar gedrag.
      Niet zoals Aimee dat deed: er waren maar weinig mensen die met iemand als Aimee om konden gaan, dat kon niet anders. Maar Lysanne zei of deed vaak iets waardoor ze anderen tegen de haren instreek. Dat ze nu haar best deed om dat níet te doen, was toch niet zo verkeerd? Want ook met Ella, Emily en Merel had het niet direct geklikt, en was Lysanne bang geweest weer in dezelfde valkuil te trappen. Dus toen ze eindelijk had ontdekt wat hen verbond, had ze daar gretig gebruik van gemaakt. Daar was toch niks mis mee?
      Op haar mobiel zag ze dat ze wat nieuwe berichten had. Ella en Merel stemden voor de mom jeans; Emily koos de andere broek. Lysanne pakte de gekozen broek op en hield hem voor zich. Ze keek in de spiegel. Daarna pakte ze het bijbehorende truitje en hield die erboven.
      Haar ogen gleden naar de spijkerrok. Die zat zo lekker. Ze had hem online gekocht en was er helemaal verliefd op toen hij aangekomen was. Maar de paar keren dat ze hem had gedragen, had ze een paar gekke blikken gekregen en sindsdien lag hij in de kast te verstoffen. Ze nam hem eigenlijk altijd mee in haar opties, maar koos hem nooit. En ook nu neigde ze ernaar om de mom jeans te kiezen. Die was uit de stemming naar voren gekomen.
      Toch legde ze het setje weer terug op haar bed en pakte ze aarzelend de rok. Ze trok haar joggingbroek uit en daarna de rok aan, en vond het meteen al een genot dat ze hem zo makkelijk over die stomme gipsschoen heen kon trekken.
      Ze trok ook haar sweater uit en pakte daarna de witte blouse. Maar na een korte twijfeling legde ze die weer terug, en graaide ze in haar kledingkast naar een lichtblauwe oversized pullover. Ze had die gekocht toen ze met haar moeder aan het winkelen was geweest, zo’n twee jaar geleden. Het was één van de weinige keren dat ze dat samen hadden gedaan en haar moeder had haar op dit truitje getrakteerd, want “de kleur liet haar ogen zo mooi uitkomen”. Dat compliment koesterde Lysanne met heel haar hart - tot ze hem een keer aan had getrokken naar een feestje van één van de vrienden van Mattie en Floor. Ze had zich enorm bekeken gevoeld, alsof ze niet haar best had gedaan, en daarna had ze hem eigenlijk alleen nog maar thuis gedragen.
Was dat wat Aimee bedoelde? Dat ze zich te veel aanpaste aan wat mensen van haar dachten? Ze trok de trui aan en keek in de spiegel. Hmm, als ze hem bij de spijkerrok instopte, was hij dan - ja, dat stond mooi. Toch?
      Ze had haar mobiel alweer in haar handen om een foto naar haar vriendinnen te sturen voor hun mening, maar legde hem toen aarzelend weer weg. Nee. Zíj vond dit mooi. En het zat heerlijk. Misschien - heel misschien - had Aimee een beetje gelijk. Al zou Lysanne haar dat nooit vertellen.