O75 || Cassian

Het waren drie lange dagen. Drie dagen waarop dat beeld van Elliot zonder hoofd telkens weer tevoorschijn kwam. En wanneer Cas sliep, zag hij die zakenman weer, of de zakenman van deze keer, of degene van dag twee, of drie. Maar als hij in zijn slaap goed keek, waren het niet die onbekende mannen, maar bleek degene op de vloer het gezicht van Elliot te hebben. En als hij dan naar zijn handen keek, droop het bloed ervan af.

Het enige voordeel van zijn zorgen om Elliot was dat het bijna makkelijk was om zich daardoor te laten afleiden terwijl hij de handen schudde van mensen. Ditmaal was Cas naar drie locaties gestuurd over drie dagen verspreid, naar drie mannen in strakke pakken die een gevaar vormden voor alles waar het Instituut voor stond. Het voelde bijna onwerkelijk toen ze in elkaar zakten, want Cas zag alleen Elliot. Het enige wat echt aanvoelde waren die energiestoten die zijn lijf binnendrongen. Die het lieten voelen alsof elke cel in zijn lichaam in brand stond, maar dan op een goede manier. Die ervoor zorgden dat hij zich heel even Echt voelde, heel even daadwerkelijk wist dat hij leefde.

Dat gevoel werd al snel vervangen door de verdoofdheid, en die energie die maar bleef jeuken en krabben vanbinnen en die hij op geen enkele manier kwijt leek te kunnen.

Maar toen Cas eindelijk, na drie lange dagen, de slaapkamer weer betrad, was daar Elliot. Gewikkeld in een dekentje, ogen gesloten, zich niet bewust van Cas. Hij ademde, en Cas vond zichzelf starend naar die ademhaling. Naar dat bewijs dat hij echt leefde. Echt hier was.

Echt oké was.

Tot de rusteloosheid het won en zijn lichaam hem niet meer stil kon laten staan. Toen zette hij zijn tas pas neer, en zonder zijn kleding te wisselen begaf hij zich naar de sportzaal. Niet voor hij met heel veel voorzichtigheid om Elliot niet aan te raken het dekentje recht had getrokken.

Er was niemand in de sportzaal, iedereen was in diepe slaap. Dat maakte dat Cas het aandurfde om zijn strakke overhemd die hij voor de opdracht gedragen had uit te trekken, voor hij startte met een van zijn sportroutines. Het was het enige wat hij wist om te doen om die rusteloosheid die vanbinnen kriebelde kwijt te kunnen – zelfs al wist hij ook dat dit bij lange na niet genoeg zou zijn. Niet na alle energie van drie volwassen mannen. Maar als hij niks deed, zou hij gek worden tot hij de energie letterlijk uit zijn lichaam zou willen klauwen. De littekens van de laatste keer dat hij zichzelf tot bloedens toe open had gekrabt stonden nog op zijn borstkas.

Dat Elliot wakker geworden was van de deur die was gesloten, of dat hij nu vanuit de deuropening naar Cas stond te kijken, was Cas niet opgevallen.