63. Het feest

Jacob was de enige die volledig doorhad hoe Valerie zich tegenover mij gedroeg. Terwijl de anderen lachten om haar schijnbaar onschuldige opmerkingen, wist hij precies wanneer haar woorden als messteken bedoeld waren. Hij zei er niets over in het bijzijn van de rest, maar ik merkte het aan de kleine dingen: hoe hij zijn wenkbrauw optrok bij haar zogenaamde complimenten, of hoe hij bleef staan als ze een gesprek met me begon, alsof hij ervoor wilde zorgen dat het niet uit de hand liep.
Ik had Bill hier niet mee willen lastigvallen. Hij had al genoeg aan zijn hoofd. De haat die ik van de fans ontving, woog zwaar op hem, ook al probeerde hij dat te verbergen. Hij voelde zich verantwoordelijk, alsof het zijn schuld was dat ik door deze storm heen moest. En hoewel hij me ongetwijfeld zou verdedigen tegen Valerie, wilde ik hem dit extra gewicht besparen. Ik kon dit zelf aan. Tenminste, dat bleef ik mezelf voorhouden.

De avond vorderde traag. De sfeer in de zaal was uitgelaten, maar ik voelde me alsof ik er niet thuishoorde. Jacob stond nog steeds naast me, stil maar waakzaam, terwijl ik met mijn glas water in de hand de kamer in me opnam. Valerie stond ondertussen terug midden in de zaal, stralend als altijd, en genoot zichtbaar van de aandacht. Georg stond naast haar en Gustav iets verderop bij de tafel met hapjes.
“Je hoeft dit niet de hele avond te verdragen,” fluisterde Jacob, zijn stem laag en rustig. “Als je wil, kunnen we straks gewoon vertrekken.”
Ik glimlachte zwakjes naar hem. “Dank je, Jacob. Maar ik wil niet de indruk wekken dat ze gewonnen heeft.”
Hij knikte kort, respecteerde mijn keuze zonder verdere vragen. Terwijl ik naar Valerie keek, vroeg ik me af hoe lang ze nog door zou gaan met haar subtiele spelletjes. Ze was de hele avond al bezig geweest om zich beter voor te doen dan de rest, en de aandacht die ze kreeg voedde haar alleen maar meer.

Toen ging de deur van de zaal open, en mijn blik gleed er naartoe. Bill en Tom kwamen binnen. Hun silhouetten, verlicht door de lampen van de gang, trokken onmiddellijk de aandacht van iedereen in de kamer. Het leek alsof de sfeer veranderde bij hun aanwezigheid. De rust in Bill’s blik contrasteerde met de nonchalante houding van Tom, die met zijn gebruikelijke charme naar binnen wandelde. Ze hadden een aparte fotoshoot gehad, waardoor ze later op het feest arriveerde.
Mijn hart sprong een beetje op toen Bill me zag. Zijn ogen vonden me direct in de drukte van de zaal, en hij liep zonder aarzeling recht op me af. Jacob, zoals altijd discreet, stapte een halve meter achteruit om ons ruimte te geven.
Tom, daarentegen, liep direct naar Valerie. Ik zag hoe haar gezicht oplichtte toen ze hem zag. Zonder schaamte sloeg ze haar armen om zijn nek, alsof ze al jaren beste vrienden waren. Tom, altijd de charmante en relaxte van de twee, leek zich niets aan te trekken van haar gedrag. Valerie bood hem een glas champagne aan, en hij pakte het met een grijns aan.
Georg stond ernaast en leek de situatie met een gelaten houding te accepteren. Hij leek zich totaal niet te storen aan Valerie’s overdreven geflirt, wat me alleen maar meer ergerde. Mijn maag draaide zich om bij de aanblik van haar zelfingenomen glimlach en de manier waarop ze aan Tom hing alsof hij haar eigendom was.

Bill was nu voor me, en zijn warme glimlach haalde me even uit mijn gedachten. "Hé," zei hij zachtjes, en hij boog zich voorover om me te begroeten met een kus. Zijn aanwezigheid was een anker. Het voelde alsof alles in de kamer, zelfs Valerie, minder zwaar woog nu hij hier was.
"Hoe was het?" vroeg ik toen hij me losliet.
"Wel goed," antwoordde hij, terwijl hij naast me ging staan. Hij legde zijn hand op mijn rug en wreef er geruststellend over. "Het was een snelle shoot. Ze wilden wat foto's voor een promotiecampagne voor de nieuwe merchandise."
Ik knikte, al voelde ik me nog steeds niet volledig op mijn gemak. Jacob, die nog steeds aan mijn andere zijde stond, keek kort naar Bill en trok toen zijn wenkbrauwen op. "Ik denk dat Tom in goede handen is," zei hij droog, terwijl hij met zijn hoofd richting Valerie knikte.
Bill keek over zijn schouder en zuchtte toen hij zag hoe Valerie dicht tegen Tom aan stond. "Ze weet hoe ze de aandacht moet trekken," mompelde hij, duidelijk geïrriteerd. Hij draaide zijn blik weer naar mij en glimlachte. "Maar goed, hoe gaat het met jou? Red je het een beetje vanavond?"
Ik haalde mijn schouders op en probeerde te glimlachen. "Het is... oké. Het helpt dat jij hier bent."
Hij kneep zachtjes in mijn schouder en boog zich iets dichter naar me toe. "Ik blijf bij je," fluisterde hij.

"Is Bas er niet?" vroeg Bill plotseling, terwijl hij even om zich heen keek.
Ik volgde zijn blik door de zaal en schudde mijn hoofd. "Ik kan zweren dat ik hem daarnet nog heb gezien," zei ik. "Maar nu zie ik hem ook niet meer."
Bill keek me onderzoekend aan. "Weet je wat er met hem aan de hand is?"
Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. "Niet echt," antwoordde ik rustig. "Hij lijkt de laatste tijd... anders. Afwezig, misschien? Maar ik weet niet precies waarom."
Bill knikte langzaam, alsof hij mijn woorden in zich opnam. Nog voordat hij iets kon zeggen, zag ik uit mijn ooghoek beweging. Valerie, Tom, en Georg kwamen lachend onze kant op. Een zware zucht ontsnapte me voordat ik het kon tegenhouden, en ik voelde Jacob naast me een subtiele knipoog naar me werpen.
"Bill! Je bent er eindelijk," zei Valerie met een overdreven enthousiaste stem, terwijl ze zonder enige aarzeling haar hand op zijn arm legde. Ze duwde een glas champagne in zijn handen en keek hem aan met een blik die zonder moeite als verleidelijk kon worden omschreven. Haar ogen glinsterden, en ze straalde zelfverzekerdheid uit, alsof ze precies wist hoe ze iedereen om haar vinger moest winden.
Bill glimlachte beleefd. "Hey Val," zei hij kalm. "Klaar voor je nieuwe avontuur?"
"Ja, natuurlijk!" lachte Valerie, en ze speelde met een lok van haar haar. Haar ogen gleden even naar mij, en ik voelde de spanning onmiddellijk toenemen. "Ik heb gehoord dat jullie het nummer Strange hebben gepitched aan Hans," zei ze met een bijna onschuldige glimlach, maar de onderliggende scherpte was duidelijk.
Ik voelde hoe mijn spieren zich aanspanden, en ik zag Bill even naar me kijken voordat hij zich tot haar richtte. "Ja, klopt," zei hij. "Het leek ons een goed idee. Elise en ik hebben eraan gewerkt, en het past goed bij de vibe van het album."