62. Afscheid van Valerie

De dagen waren in een waas voorbij gegaan sinds dat allesverwoestende interview. Hoewel we ondertussen een paar concerten verder waren, was de storm rondom mij niet gaan liggen. Het boegeroep leek met elke show luider te worden, als een constante herinnering aan de haat die tegen mij gericht was. Het was pijnlijk om te ervaren, alsof ik bij elke stap op het podium opnieuw een mes in mijn rug kreeg. Zelfs als Bill me probeerde gerust te stellen met lieve woorden of bemoedigende gebaren, voelde ik de zwaarte van de afkeurende blikken van duizenden fans op mijn schouders.
's Nachts, als Bill in slaap viel naast me, kon ik mezelf niet langer tegenhouden. Stilletjes huilde ik mezelf in slaap, de kussens dempten mijn snikken. Ik voelde me gevangen in mijn eigen keuzes, mijn eigen fouten. Hoe vaak had ik niet gewenst dat ik de tijd terug kon draaien? Misschien was het beter geweest om dat interview nooit toe te staan, om nooit over Bill te praten... Maar die gedachten hielpen niets. Ze waren slechts een echo van mijn schuldgevoel.

Jacob, sinds het incident een paar weken geleden, week niet meer van mijn zijde. Elke keer dat ik het hotel verliet of me in een openbare ruimte bevond, stond hij als een schaduw naast me. Zijn aanwezigheid gaf me een gevoel van veiligheid dat ik nergens anders meer kon vinden. Hij zei niet veel over wat er was gebeurd, maar zijn blik sprak boekdelen. Het gaf me troost, al woog het schuldgevoel zwaar op me; hij moest constant op mij letten, terwijl hij vroeger zo vrij was in zijn rol.

Bas leek de situatie anders te benaderen. Hij trok zich het hele drama niet zo aan. Zijn aanwezigheid buiten werd vaak positief ontvangen door de fans. De meisjes adoreerden hem, en dat was misschien nog het enige wat de band enigszins overeind hield.
Toch had ik gemerkt dat hij steeds afstandelijker werd. Na de shows of repetities trok hij zich terug op zijn kamer en sloeg hij uitnodigingen voor drankjes of gezellige avonden af. Het voelde alsof hij langzaam maar zeker afstand nam, hoewel hij dat nooit zou toegeven.

Voor Paul was het echter een compleet ander verhaal. De druk op zijn schouders nam met de dag toe. De verkoop van onze cd's ging dramatisch slecht. Niet alleen tijdens de concerten bleven de merchandise-stands onaangeraakt, maar ook in de winkels verzamelde onze muziek stof op de planken. De platenmaatschappij had al laten weten dat ze overwogen ons contract op te schorten. Paul, die altijd alles op alles zette om ons boven water te houden, zat er compleet doorheen. Ik hoorde hem 's nachts vaak telefoneren, zijn stem gespannen, soms zelfs snikkend. Hij vreesde dat hij diep in de schulden zou raken, en het brak mijn hart om hem zo te zien.
Bill had geprobeerd Hans over te halen om advocaten in te schakelen tegen het tijdschrift dat mijn woorden had verdraaid, maar het management van Tokio Hotel wilde er niets van weten. Het was een verloren strijd. Ze wilden geen extra media-aandacht of juridische gevechten die de situatie verder zouden compliceren. En hoe pijnlijk het ook was, ik begreep hun standpunt. Het was mijn fout geweest. Ik had gewoon moeten zwijgen toen ze me naar Bill vroegen.

En dan was er Valerie. Zij leek te genieten van mijn ondergang. Haar scherpe opmerkingen en pesterijen waren onophoudelijk, en hoewel ik mijn best deed haar zoveel mogelijk te vermijden, waren er momenten waarop dat simpelweg niet mogelijk was. Ze had een talent om haar steken precies op de juiste plek te plaatsen, en de rest van de groep vond haar vaak hilarisch. Ik kon het ze niet kwalijk nemen; ze zagen niet hoeveel haar woorden me raakten.
Maar vanavond was er eindelijk iets om naar uit te kijken: Valerie zou vertrekken. Ze had een uitnodiging ontvangen om deel te nemen aan Germany’s Next Topmodel. We mochten officieel niets weten, maar Georg, die nooit een geheim kon bewaren, had het ons verteld tijdens een lunch. De ironie ontging me niet: zij, die zo vaak de spotlight naar zich toe trok, kreeg nu een kans om er voluit in te staan. Het voelde als een opluchting. Haar vertrek was een klein lichtpuntje in een donkere periode. Vanavond was haar laatste avond bij ons, en Georg had een afscheidsfeest georganiseerd in een zaaltje van het hotel.

Het zaaltje was sfeervol ingericht, met slingers en ballonnen die overduidelijk door Georg zelf waren opgehangen. Een tafel in het midden van de ruimte stond vol met hapjes en drankjes, en er speelde zachte muziek op de achtergrond. De meeste bandleden en crewleden stonden in groepjes te praten, lachen, en drinken. Valerie stond in het midden van de aandacht, haar perfecte glimlach en zelfverzekerde houding waren onmogelijk te negeren. Ze straalde, alsof ze al een topmodel was.
Ik voelde me ongemakkelijk, maar ik had besloten om toch aanwezig te zijn. Het was tenslotte een feest, en het zou raar zijn als ik wegbleef.
Ik stond aan de rand van de kamer, naast Jacob, met een glas water in mijn hand. Het liefst zou ik onzichtbaar zijn, maar Valerie's blik ving de mijne, en ik wist meteen dat ze iets ging zeggen.
"Oh, Elise," zei ze, terwijl ze naar me toe liep met een glas champagne in haar hand. "Ik hoop dat je de komende weken een beetje tijd voor jezelf kunt nemen. Het lijkt me... stressvol, al die kritiek." Ze glimlachte, maar haar ogen verraadden haar ware bedoelingen.
"Dank je, Valerie," antwoordde ik zo neutraal mogelijk, terwijl ik probeerde niet te reageren op haar passief-agressieve toon.
"Maar goed," ging ze verder, haar aandacht alweer gericht op een ander groepje. "Ik heb tenminste iets om naar uit te kijken. Wie weet zien jullie me binnenkort wel op de cover van een tijdschrift. Maar geen zorgen, Elise, het zal geen roddelblad zijn." Ze lachte om haar eigen grap en liep weg, haar hakken tikkend op de vloer.
Ik kneep mijn ogen dicht en ademde diep in, vastbesloten om haar woorden van me af te laten glijden. "Ik snap niet hoe ze denkt dat ze grappig is," mompelde ik tegen Jacob, die naast me bleef staan. Hij glimlachte wrang. "Laat haar. Ze is straks weg, en dan heb je er geen last meer van."