61. Boeh

Toen ik het podium opliep, voelde ik onmiddellijk dat de sfeer anders was. Waar normaal gesproken het enthousiasme en gejuich van de menigte als een warme golf over me heen kwamen, werd ik nu begroet door een onheilspellend geluid. Boegeroep. Het sneed door de zaal als een koude windvlaag. De stemmen van tientallen, misschien wel honderden mensen vermengden zich tot een onaangename kakofonie. Mijn benen voelden ineens zwaar aan, en mijn ademhaling werd oppervlakkig. Ik stond daar, verlamd door de plotselinge afwijzing, terwijl het geluid van de fans om me heen kolkte als een woedende storm.
In paniek draaide ik mijn hoofd naar achteren, op zoek naar Bas. Hij stond iets verderop, zijn blik onwankelbaar en vol vertrouwen. Met een subtiele beweging van zijn hand en een korte, geruststellende knik gaf hij me een duidelijke boodschap: Sluit je ogen. Focus op de muziek.
Ik slikte en knikte haast onmerkbaar naar hem, voordat ik mijn blik weer naar voren richtte. De lichten van het podium waren fel en verblindend. Ze gaven me net genoeg dekking om de gezichten in het publiek niet te zien. Maar ik voelde ze wel. Hun blikken brandden op mijn huid, hun afwijzing was tastbaar.
Ik sloot mijn ogen, precies zoals Bas had aangegeven. De wereld om me heen vervaagde, en ik concentreerde me op het geluid van mijn ademhaling. Een diepe inademing. Een trage uitademing. Het gejoel in de zaal leek iets verder weg te zakken, alsof ik het langzaam naar de achtergrond duwde. Toen klonken de eerste noten van onze openingstrack. De diepe bastonen trilden door de vloer, en ik voelde het in mijn borstkas resoneren. Het was alsof de muziek me een hand reikte, een anker in de storm van emoties.
Ik opende mijn ogen weer en pakte mijn microfoon vast. Mijn handen trilden lichtjes, maar zodra ik de eerste woorden zong, verdween een deel van de spanning. Mijn stem kwam er sterker uit dan ik had verwacht, alsof ze wist wat er van haar gevraagd werd. Ondanks alles. De muziek vulde de zaal, en langzaam maar zeker voelde ik hoe ik opging in het ritme.
Toen we het podium verlieten, voelde ik mijn benen trillen van de spanning. Bas liep achter me en legde zijn hand geruststellend op mijn schouder. "wat was dat," zei hij zacht. Zijn stem was laag en geruststellend, precies wat ik nodig had op dat moment.
Ik draaide me om en glimlachte zwakjes naar hem. "Verschrikkelijk," antwoordde ik eerlijk.

Het was al laat toen Bill en ik eindelijk op onze hotelkamer waren. De kamer was eenvoudig ingericht, met een groot kingsize bed in het midden en warme verlichting die een zachte gloed over de ruimte wierp. Samen waren we bezig een hele stapel kussens van het bed te halen. Het leek wel alsof het hotel had gedacht dat we een kussenfort wilden bouwen, zoveel lagen en stoffen lagen er opgestapeld.
Ik voelde me verschrikkelijk na het optreden. Het publiek had de hele show door boegeroepen, en hun stemmen echoden nog steeds in mijn gedachten. Mijn hart voelde zwaar, alsof het vol zat met een last die ik niet van me af kon schudden. Terwijl ik het laatste overbodige kussen in een grote koffer aan het voeteneinde van het bed legde, hoorde ik Bill zachtjes vragen: “Gaat het?”
Zijn stem haalde me uit mijn gedachten, en ik keek op. Zijn bruine ogen keken me aan, vol zorg en warmte. Ik zuchtte diep en probeerde een antwoord te vinden. “Goh…” begon ik, terwijl ik mijn blik naar de grond richtte. “Ik hoop eerlijk gezegd dat het volgende optreden toch anders gaat zijn.”
Bill knikte lichtjes en maakte een gebaar dat ik naast hem op het bed moest komen zitten. Ik deed wat hij vroeg en voelde het zachte matras onder me veren. Hij pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. “Mensen vergeten zulke interviews redelijk snel,” zei hij, terwijl zijn stem zacht en geruststellend klonk. “Ik beloof je dat het boegeroep niet zal blijven duren.” Zijn hand gleed naar mijn been, en hij wreef er zachtjes over in een troostend gebaar.
Ik wilde hem geloven, maar de angst en het verdriet waren nog te vers. “Ik hoop het,” zuchtte ik, terwijl ik voelde hoe tranen zich achter mijn ogen verzamelden. Ik had mijn emoties de hele dag onder controle weten te houden, maar nu, in de veiligheid van deze kamer, voelde ik de barrière breken.
Bill zag het en reageerde direct. Hij legde zijn hand zachtjes op mijn kaak en draaide mijn gezicht naar het zijne. Zijn blik was intens, en de zorg in zijn ogen was bijna tastbaar. “Het komt goed,” fluisterde hij met een zachte stem. Hij boog zich naar me toe om me een kus te geven, maar zodra zijn lippen de mijne raakten, trok ik instinctief mijn hoofd naar achteren. De gescheurde lip, die ik al de hele dag probeerde te negeren, prikte bij de aanraking van zijn lippen.
Bill trok zich snel terug en keek me geschrokken aan. "Oeps, sorry... vergeten," mompelde hij verontschuldigend. Een flauwe glimlach verscheen op mijn gezicht ondanks de pijn. "Dan maar even niet kussen," zei ik zacht, terwijl ik opstond en naar mijn koffer liep om mijn pyjama te pakken.
Terwijl ik mijn shirt uittrok en mijn pyjamabroek aantrok, hoorde ik Bill een beetje lachen achter me. "Pff... dat ook nog," zei hij met een dramatische toon, terwijl hij me een plagende blik toewierp. Zijn speelse opmerking werkte: ik voelde hoe mijn lippen onwillekeurig krulden in een glimlach. Zelfs op mijn zwaarste momenten wist Bill altijd iets te zeggen waardoor ik me beter voelde.
"Hans was ook in een slechte bui vandaag," zei ik, terwijl ik mijn broek verwisselde. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Bill me aan het bekijken was. Zijn blik leek te blijven hangen, en ik wist zeker dat hij niet had gehoord wat ik zei.
"Bill," zei ik scherp, en ik pakte mijn broek van de grond en gooide die recht naar zijn hoofd. Hij ving hem behendig op en keek me met grote ogen aan. "Hè? Wat is er?"
"Ik zei," herhaalde ik lachend, "Hans was in een slechte bui vandaag."
Bill haalde zijn schouders op terwijl hij de broek opzij legde. "Ja, tegenwoordig wel," gaf hij toe. Zijn stem klonk zacht, bijna weemoedig. "Volgens mij voelt hij veel druk van het management," vervolgde hij, zijn blik naar het plafond gericht. "De ticketverkoop van de concerten verloopt minder goed dan ze voorspeld hadden..." Hij zuchtte diep, alsof hij een last voelde die hij niet kon delen.
"Arme Hans," antwoordde ik meelevend terwijl ik naast hem op bed ging zitten. "Hij draagt een enorme verantwoordelijkheid."