60. Lipstick

"Auw," zei ik zachtjes terwijl Tilly geconcentreerd bezig was met het aanbrengen van make-up op mijn gescheurde lip. Haar aanraking was voorzichtig, maar de plek was gevoelig, en elke druk van haar borsteltje voelde alsof het lichtjes brandde. Hans had erop gestaan dat Tilly mijn lip optreed-proof zou maken. Met een speciale pleister en wat slimme trucjes met lippenstift en foundation was het haast niet meer zichtbaar. Toch prikte het, en ik voelde hoe haar vingers nog even de pleister aanduwden om zeker te zijn dat deze goed bleef zitten.
“Sorry,” fluisterde ze terug, terwijl ze nauwkeurig met een klein borsteltje over mijn lip streek om de kleur egaal te maken. Haar ogen waren gefocust, haar gezicht vlakbij dat van mij. Het prikte een beetje, maar ik hield me stil. Dit moest gebeuren.
Bas stond nonchalant naast ons, maar zijn blik was scherp en vol bezorgdheid. Hij volgde elke beweging die Tilly maakte. Toen ze haar borsteltje even aan de kant legde, liet Bas zich horen. “Wauw, Tilly. Je ziet er bijna niets meer van,” zei hij oprecht bewonderend.
Zijn woorden brachten Tilly uit haar concentratie. Ze draaide zich naar hem om en schonk hem een brede glimlach. “Dank je,” zei ze trots, duidelijk tevreden met haar werk. Maar haar moment van trots werd abrupt onderbroken door het rinkelen van haar telefoon.
Behendig viste ze het apparaat uit haar achterzak met één hand en nam op. Haar stem veranderde direct, professioneel maar gehaast. “Oké, oké, ik kom eraan,” zei ze, terwijl ze haar spullen begon te verzamelen. Ze draaide zich weer naar mij. “Sorry, Elise,” zei ze met een klein, verontschuldigend glimlachje. “Ik moet onmiddellijk naar Gustav. Zijn make-up moet nog gedaan worden, en geloof me, dat is geen gemakkelijke taak.”
“Dat kan ik me voorstellen,” plaagde Bas haar. “Gustav is vast een ramp om stil te laten zitten.”
Tilly lachte. “Zeg dat wel! Hij wil echt geen foundation dragen, maar Hans staat erop. Het is een eeuwige strijd,” zei ze met een knipoog, terwijl ze snel haar spullen bijeenraapte. Toen keek ze weer naar me. “Bas, kun jij die pleister nog even goed aanduwen? Alleen voor de zekerheid.”
Bas knikte en zette zijn vinger voorzichtig op de pleister. Zijn aanraking was zacht, bijna teder, terwijl hij ervoor zorgde dat alles stevig op zijn plek bleef zitten.
“Perfect!” zei Tilly met een glimlach toen ze zag hoe Bas het deed. “Succes met het optreden!” riep ze nog, terwijl ze de deur uit stormde om zich op Gustav te storten.

Nu waren Bas en ik alleen. Hij ging voor me zitten en bleef zijn vinger op de pleister houden. Zijn gezicht was dicht bij het mijne, en ik voelde zijn blik op me. "Doet het pijn?" vroeg hij zachtjes, zijn ogen zoekend naar de de mijne.
“Een beetje,” mompelde ik. De waarheid was dat de pijn te verdragen was, maar de situatie zelf voelde ongemakkelijk. Bas bleef me aankijken, en zijn ogen leken iets te zeggen wat zijn woorden niet konden uitdrukken. Het was alsof hij twijfelde of hij iets moest zeggen, alsof hij worstelde met wat er in zijn hoofd speelde.
Zijn andere hand vond die van mij en klemde deze voorzichtig vast. “Elise, ik…” begon hij, zijn stem laag en serieus.
Zijn woorden hingen in de lucht, maar voordat hij verder kon gaan, ging de deur abrupt open. De plotselinge beweging verbrak het moment, en Bas liet mijn hand onmiddellijk los. Zijn vingers verdwenen snel van mijn lip, alsof hij betrapt was.
Jacob stond in de deuropening, zijn blik gehaast. “Jullie moeten naar het podium,” zei hij zonder enige omhaal, zijn stem doordrongen van urgentie.
Ik keek naar Bas, die opstond en zijn handen in zijn zakken stak, alsof hij zichzelf probeerde te kalmeren. “Kom op, Elise,” zei hij, zijn toon weer luchtig, maar zijn blik vertelde een ander verhaal.
Ik stond op, mijn hoofd lichtjes tollend van alles wat er de afgelopen uren was gebeurd. Terwijl we de kamer verlieten, voelde ik hoe Bas naast me liep, maar hij zei niets meer. Zijn houding was weer zoals altijd – beschermend, vriendelijk, maar met een zekere afstandelijkheid die ik niet helemaal kon plaatsen.
Terwijl we de gang doorliepen, voelde ik de adrenaline alweer in mijn lijf opkomen. Het optreden stond op het punt te beginnen, en hoewel mijn lip nu gecamoufleerd was, droeg ik nog steeds de emotionele last van wat er eerder die dag gebeurd was. Jacob leidde ons door de gangen van het concertgebouw, terwijl ik in mijn hoofd probeerde mijn focus terug te vinden.
"Alles oké?" vroeg Jacob terloops terwijl hij achterom keek. Zijn stem was minder autoritair dan eerder, bijna empathisch.
Ik knikte zwakjes. "Ja, alles komt goed," loog ik, niet volledig overtuigd van mijn eigen woorden.
Achter mij hoorde ik Bas zachtjes zuchten, maar hij zei niets. Zijn aanwezigheid bleef echter voelbaar, alsof hij ervoor wilde zorgen dat ik geen moment uit zijn zicht verdween.
Ik wilde iets zeggen tegen Bas, maar voor ik de kans kreeg, werd ik geroepen door een medewerker die me vroeg om naar mijn plek te gaan. “Succes,” mompelde Bas zachtjes, terwijl hij een stap achteruit zette en meegetrokken werd door een andere medewerker. Ik glimlachte zwakjes naar hem en knikte, mijn stem verloren in de chaos.
De lichten dimden, en ik hoorde de muziek die het begin van onze set aankondigde. Mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik het podium op stapte, het licht fel op mijn gezicht gericht.
"Let's do this," fluisterde ik tegen mezelf terwijl ik het podium opliepen.