57. Those Girls

De koude lucht sloeg tegen mijn wangen terwijl ik het concertgebouw naderde. Mijn hoofd voelde zwaar van alles wat ik net had gezien in het tijdschrift. Terwijl ik mijn pas versnelde, was ik volledig gefocust op mijn doel: terug mijn kleedkamer bereiken, waar ik Bas en Paul alles kon vertellen. Mijn gedachten waren zo overweldigend dat ik niet eens doorhad dat ik het concertgebouw langs de voorkant naderde, recht naar de hoofdingang waar al een groep fans stond te wachten.
Pas toen ik dichterbij kwam, vertraagde ik instinctief mijn pas. Een plotselinge stilte viel over de menigte. Het geluid van geklets en gelach verstomde, en ik voelde hoe tientallen ogen zich op mij richtten. Een koude rilling liep over mijn rug. Ze herkennen me.
“Kijk daar! Die profiteur!” hoorde ik plotseling een meisjesstem roepen. Het was scherp en doordringend, alsof ze ervoor wilde zorgen dat iedereen meedeed. Haar woorden sneden door me heen als een mes. Voor ik goed en wel kon reageren, volgde een andere stem. “Jij bent die smerige ex van Bill Kaulitz! Jij gebruikt hem alleen maar voor fame!”
Ik voelde hoe mijn maag zich samenkneep, mijn ademhaling versnelde, en mijn benen plotseling zwaar aanvoelden. De wereld leek in slow motion te bewegen. Ik probeerde mezelf rustig te houden en een uitweg te zoeken. Mijn blik ging naar de zijkant van het gebouw, naar de weg die naar de achterkant leidde, waar ik veilig naar binnen kon. Maar terwijl ik mijn richting wilde veranderen, zag ik hoe een groep meisjes zich losmaakte van de menigte en naar me toe kwam.
Ik was te laat.
Ik slikte en zette een stap naar achteren, maar de meisjes waren sneller. Ze omsingelden me, hun gezichten woedend en vol verachting. Ik voelde de spanning in de lucht, alsof elk moment kon exploderen. Mijn stem trilde terwijl ik het probeerde: “Excuseer, ik moet hier langs,” zei ik zacht, mijn hand naar voren gestrekt om ruimte te maken.
Maar ze weken niet. Integendeel, een meisje met felrood haar stapte naar voren. Haar blik was doordringend, en haar lippen krulden in een gemene glimlach. “Denk je nou echt dat wij je zomaar laten gaan?” zei ze met een lage, dreigende stem.
Ik deed een nieuwe poging om door de cirkel heen te wringen, maar mijn schouders raakten elke keer een andere muur van meisjes die niet van plan waren me door te laten. Hun aanwezigheid voelde verstikkend. Mijn hart bonsde in mijn borst, en ik kon mijn ademhaling nauwelijks onder controle houden.
Plotseling kwam een ander meisje naar voren. Ze was groot, veel groter dan ik, met een intimiderende houding. “Niemand doet onze Bill zomaar pijn!” riep ze, haar stem hard en dreigend. Haar woorden waren een oorverdovende echo in mijn hoofd. Voor ik kon reageren, voelde ik een harde duw van achteren. Het meisje achter me duwde me richting haar toe, alsof ik een prooi was die naar de leeuw werd gedreven.
Mijn benen trilden, en ik voelde hoe de grond onder me leek weg te zakken. Voor een fractie van een seconde dacht ik dat ze misschien gewoon woorden zouden gebruiken, me zouden vernederen en laten gaan. Maar de blik in haar ogen vertelde een ander verhaal. Ik zag haar vuist komen, maar het ging te snel om me te verdedigen. De klap kwam hard en onverwacht tegen mijn lip aan.
Een scherpe pijn schoot door mijn gezicht terwijl mijn hoofd naar achteren werd geduwd. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Mijn lip brandde, en ik proefde direct de zoute smaak van bloed. De schok was overweldigend; alles om me heen leek even te verdwijnen. Ik hoorde geen stemmen meer, geen rumoer van de fans, alleen het bonzen van mijn eigen hart en het duizelende gevoel in mijn hoofd. Tranen prikten in mijn ogen, niet alleen van de pijn, maar ook van de schaamte en vernedering.

Net toen ik dacht dat het erger zou worden, hoorde ik een bekende stem door de chaos heen breken. “Hey! Wat gebeurt hier? Laat haar met rust!”
Het was Jacob. Zijn diepe stem sneed door het lawaai van de meisjes heen als een mes door boter. Voor ik het goed besefte, had hij zich door de groep heen geworsteld en stond hij naast me. Hij legde stevig een arm om me heen en trok me met een vastberaden kracht uit de cirkel van woede en vijandigheid.
“Aan de kant! Nu!” brulde hij, terwijl hij me beschermend naar zich toe trok. Zijn krachtige aanwezigheid leek een deel van de meisjes te intimideren, maar niet iedereen. Sommigen probeerden nog dichterbij te komen, maar Jacob hield ze op afstand. “Blijf uit de buurt!” snauwde hij, zijn blik donker en dreigend.
Binnen was het stil. De koele lucht van de hal voelde als een golf van verlichting tegen mijn verhitte huid. Jacob draaide zich naar me om en keek me met een bezorgde blik aan. “Ben je oké?” vroeg hij, zijn stem zachter nu, bijna breekbaar.
Ik schudde mijn hoofd, mijn hand automatisch naar mijn lip brengend. Het brandde nog steeds, en toen ik mijn vingers weghaalde, zag ik een klein beetje bloed. Mijn lichaam begon te trillen, en ik kon de tranen niet langer tegenhouden. Ze stroomden over mijn wangen, terwijl ik probeerde uit te leggen wat er was gebeurd. Maar de woorden kwamen niet. Alleen snikken.
Jacob keek me bezorgd aan en legde een hand op mijn arm. “Je bent veilig nu,” zei hij zacht. “Ik breng je naar Bas en Paul. Ze moeten dit weten.”
Ik knikte zwakjes, nog steeds vechtend tegen de golf van emoties die door me heen stroomde. Terwijl Jacob me voorzichtig door de gangen leidde, voelde ik hoe de realiteit langzaam weer terugkeerde. Maar de pijn van de woorden die de meisjes hadden geroepen, de klap, en het gezicht van het meisje dat me sloeg, bleven als een brandmerk in mijn gedachten gegrift.