Hoofdstuk 16.5

En hoewel het de rest van de avond bleef sudderen, wisten ze de sfeer weer om te buigen. Ze lachten om de leraren die ze vroeger hadden, over oud-klasgenoten, over hun ontmoetingen toen.
      ‘Jij vond me vroeger hartstikke irritant, of niet?’ vroeg Lysanne, terwijl ze hem een plagerig duwtje gaf.
      ‘Een beetje. Maar,’ voegde hij vlug toe, ‘ik vond al Floor’s vriendinnen irritant. Jullie groepje was heel giechelig.’
      Ze schoot in de lach. ‘Bijna alle meiden waren giechelig op die leeftijd.’
      ‘Ja, maar jullie waren Floor’s vriendinnen. Een paar jaar jonger en verboden terrein.’
      ‘Nou, dat maakte jou voor mij juist nog veel interessanter.’ Ze leunde ietsje naar voren.
      ‘Toen al?’
      ‘Toen al.’ Ze wist dat haar wangen rood waren, maar hoopte dat hij het in de schemer van het kroeglicht niet zou zien. Ze rechtte in plaats daarvan haar rug en keek ze hem met fonkelende ogen aan: ze wilde zelfverzekerd overkomen.
Je past je de hele tijd aan, aan iedereen.
      Opnieuw schoten Aimee’s woorden door haar hoofd, en ze vervloekte haar huisgenootje erom - maar opnieuw besefte ze dat ze gelijk had. En dus liet ze haar schouders weer ietsje zakken en verstomde haar glimlach iets. Ze voelde zich direct kwetsbaar en haar hartslag leek in snelheid te verdubbelen. Haar handen werden klam en daarom vouwde ze die in elkaar.
      ‘Het spijt me dat ik niet eerder door had hoe geweldig je was,’ zei Olivier. Hij liet zijn hand naar haar handen gaan en begon met zijn duim over de rug van eentje te strelen. Haar hand begon te tintelen. ‘En dan bedoel ik niet alleen tijdens de middelbare school. Ik bedoel ook daarna.’ Hij sloeg zijn ogen neer, maar bleef haar aanraken. ‘Als ik je eerder had toegelaten…’ Maar toen glimlachte hij weer en keek hij weer op. ‘Maar nu zijn we hier, en daar ben ik blij om.’
      Haar hart bonsde luid in haar borstkas. ‘Ik ook,’ zei ze, en ze waagde het om met haar klamme hand de zijne te pakken. Hij keek haar in haar ogen en zij in de zijne en even leek de wereld om hun heen niet te bestaan. Alleen zijn ogen waren daar, die prachtige bruine ogen, met de verlangende blik, en zijn lippen, ietsje geopend met een klein, speels lachje, die ze -
      ‘Willen jullie nog wat drinken?’
      Ze schoten beide achteruit van de schrik toen de bardame ineens bij hun tafel stond. Lysanne keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Ik dacht dat het hier zonder bediening was,’ zei ze, en er klonk een licht verwijt door in haar woorden.
      ‘Klopt,’ zei het barmeisje met een glimlach, ‘maar voor onze favoriete gasten doen we altijd een beetje extra.’ Ze gaf Olivier daarbij een knipoog, en Lysanne’s irritatie kwam als een boomerang terug.
      Maar ze haalde diep adem, glimlachte, keek Olivier aan en zei liefjes: ‘Het is zo gezellig, nog maar een drankje?’
      ‘Nee!’ zei hij, en ze schrok van zijn barse reactie. Hijzelf leek er ook van te schrikken.
      Lysanne’s keel kneep samen. ‘Oh - oké,’ zei ze, en ze voelde haar ego afbrokkelen. Ze keek het barmeisje niet aan, want ze kon zich alleen maar voorstellen hoe dit moest overkomen.
      ‘Ik kan ook zo terugkomen?’ zei het meisje echter aarzelend en vriendelijk. Blijkbaar was zij ook even van de leg door Olivier’s reactie.
      ‘Nee, we gaan naar huis,’ zei Olivier. En na die woorden zette hij zijn charmante glimlach weer op. ‘Toch bedankt, Evelien. Voor de service. Alles.’
Ze knikte, en liep toen weer terug naar de bar. Olivier draaide zich weer naar Lysanne om, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht, maar die verdween toen hij haar uitdrukking zag.
      Ze wist niet of ze teleurstelling, boosheid of verdriet toonde. Of een mengeling van de drie - het was allemaal mogelijk, want dat voelde ze.
      ‘Lysanne, wat is er?’
      ‘Ik dacht dat we het gezellig hadden,’ zei ze. Haar stem trilde. ‘Ik wist niet dat jij zo graag weer weg wilde.’
      ‘Ik wilde niet - nee, dit is een misverstand!’ Hij lachte, al klonk zijn lach nerveus. ‘Ik wil gewoon niet langer van je af moeten blijven. Met dit tafeltje tussen ons in. Ik weet dat het doel is om elkaar te leren kennen, maar - je bent zo mooi. Kijk dan naar je, met die ogen en die lach van je, en hoe je je kleedt en hoe je doet…’ Hij leunde over de tafel heen om haar hand te pakken. ‘Je hebt geen idee wat je met me doet, Lysanne. Ik heb je zo gemist…’
      Ze beet op haar lip. Het kostte haar heel veel moeite om niet direct toe te geven, maar ze zei toch: ‘Maar je hebt nooit contact met me gezocht. Ik heb jóuw telkens opgezocht, elke keer dat we elkaar zagen.’
      ‘Ik heb je een berichtje gestuurd…’ Toen hij haar gezicht zag, schoof hij zijn stoel dichter naar haar toe. Zijn hand hield nog steeds de hare vast. ‘Je was met Lukan, Lysanne. Die avond bij het feestje van Matthias… Ik werd gek toen ik je met hem samen zag.’ Hij slikte, en hij was zo dichtbij dat ze zijn ademsappel op en neer zag gaan. ‘Toen wist ik dat je meer voor me betekende dan ik dacht. Onze ontmoeting in de sportschool was niet toevallig, ik wist dat je dan altijd ging. Al pakte dat niet zo goed uit.’ Hun blikken gleden even naar haar voet. ‘Maar ik - ik voelde me zo enorm ellendig zonder jou, en ik miste je…’
      Haar hart sloeg over en ze kon zich niet langer inhouden. Ze legde haar hand op zijn achterhoofd en drukte haar lippen op die van hem, en ze kusten elkaar, middenin de kroeg waar hij altijd met zijn bestuur kwam.
      En daarna hielp hij haar overeind, pakte ze haar kruk en liepen ze met weinig woorden naar hun fietsen. Ook tijdens het korte ritje naar zijn huis waren ze niet erg spraakzaam, en zwijgend liepen ze door de gang naar de lift.
Het waren maar twee verdiepingen die ze op moesten, maar in de lift leunde Lysanne met haar rug tegen de muur en trok ze Olivier naar zich toe. Hij drukte zijn lichaam tegen de hare en de opwinding groeide toen ze elkaar zoenden. Ze liet haar hand in zijn krullen verdwijnen en liet haar mond naar zijn nek glijden, die ze met haar lippen en tong beroerde tot de liftdeuren opengingen. Met veel moeite lieten ze elkaar los. Olivier’s ademhaling was gejaagd toen hij de sleutel in zijn voordeur stak, de deur opende, haar voor liep naar binnen en daarna de deur achter hun dicht smeet. Zwijgend liepen ze naar zijn bed toe, waar hij alle troep vanaf had gehaald. Lysanne gooide de kruk op de grond, leunde weer tegen Olivier aan en kuste hem hartstochtelijk. Het duurde niet lang voor hun kleding op de grond viel. Als ze al blij was met haar keuze om de rok aan te doen, dan was dat nu nog flink versterkt, want die gleed eenvoudig over haar gipsvoet heen toen Olivier hem uitdeed. Haar hele lichaam sidderde van genot toen hij zijn handen over haar lijf liet glijden en toen bovenop haar klom, haar lippen kuste, haar nek, haar borsten en zo naar beneden ging, waarbij hij alle irritaties, onzekerheden en twijfels van haar af liet glijden.