54. Eerste interview

De dag verliep in een roes van spanning en voorbereiding. Toen we eenmaal in Nederland aankwamen, werd het meteen duidelijk dat het een drukke dag zou worden. Omdat we na de show meteen door moesten naar België, stond er geen hotelstop op de planning. De tourbus zou ons vervoeren, en dat gaf de dag een andere energie – het was één grote, doorlopende reeks van optredens, interviews, en weinig rust.
Bill en ik hadden in de vroege ochtend al afscheid genomen. Het voelde anders dan gewoonlijk, misschien omdat de hele setting van vandaag een zekere afstandelijkheid met zich meebracht. Ik had hem nog even aangekeken in de hal van het concertgebouw voor hij mee moest met zijn eigen crew, en Bill had me een korte knipoog gegeven, net genoeg om mijn zenuwen te kalmeren. Daarna werd ik meteen naar een aparte ruimte begeleid waar Paul en Bas al stonden te wachten.
Paul was zoals altijd in zijn rol als manager en mentor, bezig met de laatste voorbereidingen. Hij gaf ons nog wat instructies, legde een aantal standaard antwoorden voor die we konden gebruiken, en benadrukte dat we professioneel moesten blijven. Zijn kalme, gedetailleerde aanpak stelde me gerust. Ik wist dat het spannend zou worden, maar met deze voorbereiding voelde ik me klaar.

Na een paar laatste diepe ademhalingen volgden we Paul naar de ruimte waar het interview plaats zou vinden. De ruimte was klein en knus, ingericht met een paar stoelen, een bank, en een tafel vol waterflessen en notities. Bas en ik namen plaats, en ik voelde mijn hart sneller kloppen toen de deur openging en de interviewster binnenkwam. Ze had een vriendelijke, doch zakelijke uitstraling en droeg een stapeltje papieren, die ze vluchtig doorlas terwijl ze plaatsnam.
Jacob stond aan de zijkant van de kamer, klaar om in te grijpen als dat nodig was, maar hij glimlachte bemoedigend naar ons. Het stelde me gerust, en toen ik even snel naar Bas keek, zag ik zijn zelfverzekerde blik. Hij leek helemaal in zijn element te zijn, en dat gaf mij ook kracht.
Paul sprak kort met de interviewster en gaf haar instructies. “U heeft een kwartier de tijd om uw vragen te stellen,” zei hij vriendelijk, maar met een zekere autoriteit. “Daarna kunt u door naar het interview met Tokio Hotel.”
Ze knikte en bedankte Paul, waarna ze zich tot ons wendde.

"Goedemiddag," begon ze met een vriendelijke glimlach terwijl ze haar blik op mij richtte. "Elise, Bas, fantastisch om hier te zijn met jullie. Ik begrijp dat dit een groot moment is voor jullie als nieuwe band."
Ik glimlachte en knikte, blij met de informele start, maar al snel voelde ik de onderliggende nieuwsgierigheid toen ze haar eerste vraag stelde.
“Dus, Elise,” begon de interviewster, haar ogen iets nauwer gefocust. “Je had in het verleden een relatie met Bill Kaulitz, en fans speculeren nog steeds veel over jullie band. Hoe zou je jullie huidige relatie omschrijven?”
Ik voelde mijn hart even sneller kloppen, maar herpakte me snel. Paul had me op deze vraag voorbereid, dus ik ademde diep in en gaf mijn zorgvuldig ingestudeerde antwoord. "Bill en ik hebben inderdaad een verleden samen," antwoordde ik kalm, terwijl ik haar vriendelijk aankijk. "We komen nu eigenlijk veel beter overeen als vrienden. Ik heb geen relatie meer met Bill, en dat is voor ons allebei de beste keuze. Ik ben hem wel heel dankbaar; zonder zijn hulp en steun zouden wij vandaag niet staan waar we nu staan."
Ze knikte en leek mijn antwoord te accepteren, maar haar nieuwsgierigheid bleef overduidelijk aanwezig.
"Maar," vervolgde ze, haar ogen nog steeds op mij gericht, "Bill heeft toch een grote invloed gehad op jullie muziek en jullie doorbraak als band. Denk je dat die band tussen jullie ooit nog kan veranderen?"
Ik voelde een lichte irritatie opkomen, maar voordat ik iets kon zeggen, was het Bas die voor mij sprak. Hij leunde iets naar voren en zei vriendelijk maar kordaat: “Excuseer, mevrouw. U heeft vandaag een interview met From Another World, niet met de ex-vriendin van Bill Kaulitz. Ik zou willen vragen of u de vragen kunt beperken tot onze band.”
Ze verschoot zichtbaar van Bas’ opmerking, haar ogen flitsten kort naar Paul, die rustig bleef staan maar duidelijk maakte dat hij Bas steunde. Na een korte stilte herpakte ze zich en sloeg ze haar notities om naar de volgende reeks vragen.
"Natuurlijk," zei ze, een lichte aarzeling in haar stem. "Dan terug naar jullie band. Kunnen jullie ons vertellen waar jullie muziek om draait en wat jullie met deze nieuwe plaat hopen te bereiken?"
Bas gaf een zelfverzekerde glimlach en leunde iets naar voren. “Onze muziek is echt een reflectie van onze persoonlijke ervaringen. Het gaat over het vinden van jezelf, over vrijheid en kracht, en natuurlijk over vriendschap. We hopen dat onze fans zich kunnen identificeren met onze verhalen en dat het hen inspireert. Deze plaat is het resultaat van jarenlange toewijding, en we kunnen niet wachten om het met de wereld te delen.”
Ze stelde nog een paar vragen over de unieke sound van onze band en wat ons onderscheidt van andere groepen in de industrie. Bas bleef antwoord geven, zelfverzekerd en professioneel, en ik voelde een diepe bewondering voor mijn beste vriend. Hij had ons perfect vertegenwoordigd, en de nervositeit die ik in het begin voelde, was langzaam weggezakt.
Voor ik het wist, kondigde een assistent aan dat het kwartier voorbij was, en de journaliste stond op en bedankte ons vriendelijk. Ik merkte nog even de lichte frons op haar gezicht—alsof ze iets miste—maar ik was blij dat Bas de controle over het gesprek had weten te behouden. Ze werd de kamer uit geleid, en zodra de deur dichtging, ontspande iedereen zich een beetje.

Paul kwam naar ons toe en glimlachte tevreden. “Goed gedaan, jongens. En zeker jij, Bas,” zei hij met een trotse knik. Ik kon zijn opluchting zien; hij had zich waarschijnlijk ook zorgen gemaakt over de mogelijke afleidingen rondom Tokio Hotel en mijn relatie met Bill Kaulitz.
Ik draaide me naar Bas en knikte dankbaar. “Bedankt,” fluisterde ik. “Dat had ik waarschijnlijk niet zo professioneel aangepakt als jij.”
Bas grijnsde en klopte me op de schouder. “Geen probleem, El. We moeten elkaar een beetje beschermen, toch?”