53. Louder than Love

Bill en ik lagen dicht tegen elkaar aan in het zachte, schommelende bed van de tourbus, nog steeds vol van de opwinding van onze eerste show. Ik voelde zijn hand zachtjes over mijn arm glijden terwijl hij mij de vraag stelde of ik ook niet kon slapen, en de warmte van zijn lichaam leek de restanten van mijn adrenaline nog verder aan te wakkeren. Toen ik me naar hem toe draaide en onze ogen elkaar ontmoetten, voelde ik een vonk die haast tastbaar leek.
“Nee,” zuchtte ik zacht, terwijl ik naar hem bleef kijken. “De adrenaline giert nog door mijn lijf,” fluisterde ik bijna.
“Zelfde hier,” antwoordde Bill met een intense blik in zijn ogen. Hij liet zijn vingers langzaam over mijn huid glijden en leunde wat dichter naar me toe, zodat ik zijn adem op mijn lippen voelde.
“Maar…” Hij hield even stil en ik zag een ondeugende grijns op zijn gezicht verschijnen. “Ik ken wel een manier om daar vanaf te komen,” vervolgde hij, zijn stem vol belofte en zijn ogen glinsterend met speelse warmte.
"Oohja?" plaagde ik, mijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken terwijl ik zijn spel meespeelde.
Hij boog zich langzaam naar me toe, zijn hand die mijn kaak vastpakte en zijn mond die steeds dichterbij kwam. Ik voelde mijn hart sneller kloppen toen hij zijn lippen tegen de mijne drukte, eerst zacht en teder, maar al snel voller van verlangen. Onze ademhalingen versmolten in het moment, en het enige wat ik kon voelen was zijn aanraking, zijn geur, de warmte van zijn huid tegen de mijne.
Zijn handen gleden langs mijn rug, trokken me steviger tegen zich aan terwijl de spanning tussen ons steeds verder opbouwde. Mijn vingers vonden hun weg door zijn haar, speelden met de zachte lokken terwijl zijn handen over mijn lichaam gleden, elke aanraking vuriger en vastberadener. Zijn adem was onregelmatig. Een luide grom ontsnapte uit zijn mond, terwijl ik een kreun van genot niet kon onderdrukken. Ik voelde hoe Bill in mij gleed. Het bed piepte en het gekreun van ons beide begon luider te worden. We vergaten alles rond ons, en keken elkaar in de ogen terwijl hij dieper en dieper begon te stoten.
Het moment was zo intiem, zo intens dat we niet hoorden hoe iemand buiten de deur naderde tot er plotseling hard op geklopt werd. We schoten beide omhoog, onze adem nog hijgend van het moment, en we hoorden Tom’s stem door de deur heen. “Jongens, aub!” riep hij luid. “We hebben allemaal last van de rush van het optreden, maar dat betekent niet dat jullie het onmogelijk moeten maken voor de rest om te slapen!”
Bill rolde met zijn ogen en schreeuwde terug: "Sorry, Tom! We zullen er rekening mee houden!" Zijn stem klonk quasi-serieus, maar toen de voetstappen wegstierven, barstten we beiden in lachen uit, een beetje beschaamd en toch opgelucht.

De volgende ochtend was de sfeer in de tourbus merkbaar anders. De rest van de band had zich langzaam verzameld rondom de tafel, maar het was duidelijk dat de energie anders was dan de nacht ervoor. Tom’s gezicht stond nog steeds op onweer, een frons diep in zijn voorhoofd, terwijl de anderen een beetje bleker en vermoeider leken. De opwinding van de eerste show was er af, en de vermoeidheid van de lange dag en nacht begon nu echt zijn tol te eisen.
Bill en ik zaten naast elkaar, maar het voelde een beetje ongemakkelijk, alsof we beiden wisten dat we ons moesten verantwoorden voor de chaos van gisteravond. Bill keek naar me, een blik van begrip in zijn ogen, maar toen hij zijn mond opende om iets te zeggen, werd hij meteen onderbroken.
“Waag het niet om nu iets te zeggen, Bill,” zei Tom, zijn stem scherp en direct. Hij leunde met zijn ellebogen op de tafel en keek Bill met een doordringende blik aan.Bill, die normaal gesproken niet snel zijn mond zou houden, besloot wijselijk zijn mond dicht te houden. Hij sloot zijn lippen en keek verslagen naar de tafel, zijn schouders lichtjes opgetrokken in een stille gebaar van onderwerping.
Het was Georg die de stilte doorbrak, maar zijn woorden waren allesbehalve zacht. “Dat was echt niet leuk, jongens,” zei hij terwijl hij ons beiden strak aankeek. “We hoeven toch niet elke avond op jullie te moeten luisteren hé.”
Het was duidelijk dat Georg een punt had. Het was niet de bedoeling geweest dat we de rest van de band zouden storen, vooral niet na een drukke show. Maar voor ons was alles zo intens geweest, de adrenaline zo hoog, dat we ons niet realiseerden hoe luid we waren geworden.
Tom zuchtte en rolde met zijn ogen, maar de spanning in de bus leek langzaam een beetje af te nemen. Valerie, die de situatie in de gaten had gehouden, liet zich niet uit het veld slaan. “Georg en ik zijn toch ook braaf gebleven,” zei ze met een glimlach, terwijl ze haar ogen speels op Tom richtte.
Er verscheen een flauwe glimlach op Tom's gezicht toen hij haar blik ontmoette, maar hij zuchtte toch nogmaals. “Of toch stil,” voegde ze er met een ondeugende grijns aan toe.
Iedereen barstte in lachen uit, behalve ik. Mijn mondhoeken krulden wel op in een verlegen glimlach, maar het was moeilijk om de spanning volledig van me af te schudden. Het was niet dat ik me ongemakkelijk voelde, maar er was iets dat me tegenhield om openlijk te lachen om Valerie haar mopjes.
“Oké, oké,” zei ik uiteindelijk met een lichte glimlach, mijn handen om de beker warme koffie die ik vasthield. “Ik beloof plechtig dat wij het de volgende keer stil zullen doen.” Mijn stem klonk iets luchtiger dan ik me voelde, maar het leek de sfeer in de bus een beetje te verlichten. Iedereen knikte instemmend, en een opgeluchte lucht verspreidde zich.
Bill keek naar me, en voor het eerst deze ochtend verscheen er een speelse glimlach op zijn gezicht. Zijn hand ging voorzichtig over mijn been, zijn vingers streelden de binnenkant van mijn dij terwijl hij zachtjes naar me fluisterde: “Goed gedaan.” Zijn woorden gaven me een gevoel van voldoening, en ik keek even op naar hem. Zijn blik was warm, vol genegenheid en trots, en het was duidelijk dat hij tevreden was met hoe ik de situatie had gehandeld.
Ik glimlachte terug naar hem, even opgetogen dat de spanning eindelijk was verdwenen. We waren een team, een band, en we zouden elkaar altijd steunen. Ook in de gekste momenten van onze tour.