Hoofdstuk 16.1

De dagen na hun gesprek waren nogal gek. Aan de ene kant hadden Floor en Lysanne onenigheid die heel duidelijk voelbaar was. Beide trokken ze zich wat vaker terug in hun slaapkamers, en als ze elkaar wel tegenkwamen, voelden hun korte, luchtige gesprekken erg geforceerd. Lysanne deed haar uiterste best om haar vriendin de ruimte te geven die ze nodig had, maar vond het erg moeilijk. Ze moest constant de neiging onderdrukken om de hele tijd haar excuses aan te bieden, of manieren te zoeken om het goed te maken.
      Aan de andere kant was er een last van haar schouders gevallen dat ze Floor over Olivier verteld had. En natuurlijk was ze ook in de wolken als ze überhaupt aan de jongen dacht. Het was moeilijk om niet als een hopeloos verliefde tiener Olivier te googlen, foto’s van hem te bekijken en haar vriendinnen over hem te appen.
      Ergens voelde het een beetje gek om in hun groepsapp te vertellen over haar geschiedenis met Olivier. Als een soort verraad naar Floor, dat ze het nu zo makkelijk met hen deelde terwijl ze het altijd voor Floor verzwegen had. Maar tegelijk vond ze het heerlijk dat ze ergens in ieder geval ongegeneerd over Olivier kon praten, en met name Emily werd graag met alle ins en outs gevoed.
      Niet dat er veel te vermelden was. Behalve natuurlijk hun hele geschiedenis was er eigenlijk nog niet weer echt iets tussen hen gebeurd, behalve dan dat ze vanavond hun eerste date op de planning hadden staan. Olivier had voorgesteld om bij één van hen thuis af te spreken, maar Lysanne had gevraagd of hij niet met haar naar de stad wilde. Vol zenuwen had ze zijn berichtje afgewacht, en haar mondhoeken waren omhoog gekruld toen hij zei dat het hem leuk leek. En ze was al helemaal blij toen hij voorstelde om naar de Gouden Tap te gaan, een kroeg net buiten het centrum waar hij met zijn bestuur wel regelmatig gekomen was. Oftewel: een plek waar bekenden van hem ook naartoe gingen.
      En dat was zo’n groot contrast met al het geheimhouden van de afgelopen jaren dat Lysanne de grijns sinds dat bericht niet van haar hoofd kon vegen. Zelfs een sneer van Aimee had haar niet van haar stuk kunnen brengen.
      De grijns verdween pas aan het einde van de middag. Ze stond in haar chilloutfit (een joggingbroek en een grote sweater) naar haar bed te staren, waar drie mogelijke kledingsetjes lagen die ze vanavond aan kon doen. Ze had een foto naar Ella, Emily en Merel gestuurd met de vraag welke zij het mooiste vonden: een mom jeans met een rood cropped truitje, een wijde ripped jeans met een oversized donkergroen shirt of haar lange spijkerrok met panty en een witte blouse. En toen hoorde ze de voordeur klappen.
      Floor had met Mattie en de rest van die groep afgesproken. Waarschijnlijk om een hapje te eten en een spelletje te spelen. En Lysanne had ook nu de neiging onderdrukt om haar nog even tegen te houden, nog even te vragen wat zij de mooiste outfit vond. Floor was er altijd een kei in om Lysanne zo te helpen dat ze uiteindelijk haar eigen keuze maakte én zich er goed bij voelde. Eén van Floor’s vele talenten.
      Maar haar vragen om hulp paste niet bij het ruimte geven, dus toen Lysanne de deur hoorde dichtvallen, liet zij zich gefrustreerd op haar bed ploffen. Misschien moest ze gewoon op het laatste moment pas iets kiezen. Dan kon ze niet anders.
      Ze klom overeind en liep met één kruk (ze had de tweede eindelijk niet meer nodig!) naar de gezamenlijke keuken. Lysanne had nog voorgesteld om uiteten te gaan vanavond, maar Olivier had gezegd dat die kroeg niet echt een eetgelegenheid had. Daarom zou ze vanavond haar bakje risotto uit de vriezer opwarmen.
      Als Floor niet mee at, aten zij en Aimee eigenlijk ook nooit samen. Toen Aimee net bij hen woonde, hadden ze dat nog wel eens gedaan, maar het was zo ongemakkelijk geweest dat Lysanne na een paar keer met smoesjes was gekomen: ze had nog een restje, ze at al ergens anders, ze moest nog aan de studie dus ze gooide wel gewoon een pizza in de oven. Aimee had er niet over geklaagd.
      Ook nu haalde Lysanne een restje van eergisteren uit de koelkast. Ze had eigenlijk zin in pizza, maar wist dat ze zich dan opgeblazen zou voelen en met dat gevoel wilde ze niet bij de Gouden Tap verschijnen.
      Ze leunde tegen het aanrecht aan en staarde naar de timer van de magnetron, die langzaam aftelde terwijl het haar risotto met zongedroogde tomaatjes opwarmde. Nog 1 minuut en 30 seconden. 29. 28.
      Ze keek op toen de deur naar de gang openging en Aimee binnenliep. Haar huisgenootje droeg met één hand een knaloranje boek en al lezend liep ze naar de keuken. Pas toen ze bijna op Lysanne’s teen stond, keek ze op van haar boek. ‘Oh, hoi.’
      ‘Ook hallo.’ Lysanne deed niet eens moeite om te glimlachen.
      ‘Oven of magnetron?’
      ‘Magnetron.’
      ‘Oké, mooi. Ik heb de oven nodig.’ Ze zakte door haar knieën en met een schuin oog op haar boek opende ze de vriezer, pakte er een pizza in plastic uit en sloot hem weer.
      Lysanne neigde ernaar een opmerking te maken over de ontzettend inefficiënte manier van doen zo, maar onderdrukte die. In plaats daarvan keek ze naar het boek en probeerde ze de titel te ontdekken.
      Regenesis, stond er.
      ‘Wat lees je?’ vroeg Lysanne tegen beter weten in.
      ‘Een boek.’
      Lysanne rolde met haar ogen. ‘Wat voor boek, bedoel ik.’
      ‘Dat interesseert je waarschijnlijk toch niet.’
      ‘Dat bepaal ik zelf wel,’ sneerde Lysanne.
      ‘Oké. Het gaat over de potentie van genoombewerkingstechnieken, om die te gebruiken bij het creëren van nieuwe levensvormen, en fundamentele veranderingen in ecosystemen en de menselijke biologie.’ Toen Lysanne haar wenkbrauwen optrok, slaakte ze een zucht. ‘Of we door het bewerken van DNA nieuwe diertjes kunnen maken, en wat daar de impact van is.’
      ‘Oh. Lekker luchtig, dus.’
      Aimee haalde haar schouders op. Ze legde haar boek toch neer toen ze de pizza van het cellofaan moest ontdoen. Op dat moment begon de magnetron te piepen. Toen Lysanne eerst mes en vork pakte voor ze hem opende, slaakte Aimee een zucht. ‘Hij is klaar.’
      ‘Dat weet ik,’ zei Lysanne fronsend. ‘Ik pak gewoon even bestek.’
      ‘Ik zei toch dat ik de oven nodig had?’
      En in plaats van te wachten tot Lysanne klaar was, schoot Aimee langs haar heen, pakte haar bakje uit de magnetron (dat hij heet was, deed haar blijkbaar niks), zette hem op het aanrecht en zette toen de combi-magnetron op de ovenstand.
      ‘Waarom heb je zo’n hekel aan me?’ Het was eruit voor Lysanne er erg in had. Maar ze begreep het écht niet. Wat had ze fout gedaan? Wat maakte dat ze zo gek op Floor was, terwijl ze Lysanne niet kon uitstaan?
      Het gebeurde niet vaak dat Aimee uit het veld geslagen leek, maar nu was het toch het geval. Toch herstelde ze zich snel. ‘Ik heb geen hekel aan je,’ zei ze. ‘Ik heb gewoon niks met neppe mensen.’
      ‘Nep?’ Dat antwoord had ze niet verwacht. ‘Hoezo ben ik nep?’
      ‘Je past je de hele tijd aan, aan iedereen,’ zei Aimee.
      Na die woorden wilde ze haar boek weer oppakken, maar Lysanne was nog niet klaar met dit gesprek. Daarom ging ze tussen Aimee en het aanrecht waar het boek lag in staan en zei ze: ‘Wanneer pas ik me aan?’
      Aimee zuchtte. ‘Oké. Wat je net deed, met dat boek. Je interesseert je helemaal niet in wat ik lees, maar je bent wanhopig op zoek naar aansluiting, dus pas je je aan. Dat deed je ook toen ik hier net kwam wonen, het was doodvermoeiend.’
      ‘Dat deed ik alleen om een gesprek te voeren.’
      ‘Nee, je doet het om erbij te horen. Dat deed je ook met die gast met de blauwe ogen, Lukas.’
      ‘Lukan?’
      ‘Ja, die. En met die giebelende, roddelende vriendinnen van je. Je doet alsof je alles leuk en interessant vindt wat zij zeggen en praat de hele tijd mee.’
‘Floor vindt ook alles leuk en interessant wat mensen zeggen.’
      Aimee rolde met haar ogen. ‘Klopt, maar zij is oprécht. Zij is werkelijk iemand die het leven van andere mensen interessant vindt - Joost mag weten waarom. Jij werkt veel te hard om erbij te horen.’
      Lysanne schudde haar hoofd. ‘Nou, jij doet het tegenovergestelde,’ snoof ze. ‘Jij stoot op deze manier iedereen af.’
      ‘Niet iedereen,’ zei Aimee achteloos. Ze stopte de pizza in de oven en draaide aan de knop om de tijd in te stellen. ‘Alleen iedereen die niet met mij kan dealen zoals ik ben.’ Toen ze klaar was met de oven, glipte ze langs Lysanne heen en pakte haar boek weer op. ‘Eet smakelijk,’ zei ze met een knikje naar het bakje risotto, dat nog steeds stoomde van de warmte. Na die woorden liep ze weer weg, vermoedelijk om de tien minuten dat die pizza nodig had om op te warmen, in haar eigen kamer in alle rust in haar ingewikkelde DNA-boek te lezen.