Hoofdstuk 15.3

‘Floor..?’ Lysanne verbrak de stilte en daarmee ook Floor’s kolkende brein. ‘Wil je - wil je reageren?’
      ‘Ik snap niet waarom je het niet eerder verteld hebt,’ zei Floor, en haar eigen kalme stem klonk onnatuurlijk. ‘Je hebt genoeg kansen gehad.’
      ‘Dat weet ik,’ zei Lysanne. Ze beet op haar lip. ‘Ik was bang dat je het zou veroordelen.’
      Het was alsof ze met die woorden iets in Floor brak. ‘Omdat ik zo’n veroordelend type ben?’ schoten de woorden uit haar mond.
      ‘Nee -’
      ‘Waarom dan, Lysanne? Waar was je bang voor?’
      ‘Ik weet het niet, ik -’
      ‘Was dit het grote geheim waar je het over had toen je zo dronken was gisteravond op het feestje?’ Het leek ineens op zijn plek te vallen. ‘Het feestje waar je míj had meegesleurd, maar zonder iets te zeggen ineens verdween?’
      Lysanne keek haar met grote, verbaasde ogen aan. ‘Je bent boos.’
      ‘Natuurlijk ben ik boos!’ zei Floor, die nauwelijks doorhad dat haar stem luider werd. Ze sprong van de bank op en begon te ijsberen. ‘Ik maakte me zórgen, en jij blijkt gewoon bij mijn broer rond te hangen!’
      Lysanne bleef even stil, wat Floor nog meer op haar zenuwen werkte. ‘Ik heb je nog nooit boos gezien.’
      ‘Nou, gefeliciteerd met deze prestatie, dan. Floor leunde op de rugleuning van de fauteuil.
      ‘Nee, zo bedoel ik het niet… Het is - het is goed dat je boos bent.’
      Floor wist niet wat er goed aan was. Ze vond het helemaal geen prettig gevoel. De adrenaline raasde door haar lichaam en hoewel ze aan de ene kant nog veel meer tegen Lysanne wilde zeggen, wilde ze aan de andere kant het liefst weglopen. Maar omdat ze niet wist welke van de twee wensen groter was, bleef ze staan, leunend op de stoel, en zei ze niets.
      ‘Het spijt me dat ik wegging,’ zei Lysanne.
      Floor gromde. ‘En dat je gelogen hebt over Olivier?’
      ‘Ja, ook dat spijt me. Heel erg.’
      ‘En dat je Lukan voor mijn neus wegkaapte?’ De woorden waren eruit voor ze er erg in had, en ze verstijfde toen ze ze had uitgesproken. Toch wist ze dat ze de woorden meende. Misschien dat het nodig was geweest dat Aimee het benoemde, maar ze had deze irritatie te lang verborgen gehouden, gedaan alsof het allemaal prima was, terwijl ze het eigenlijk echt geen leuke actie van Lysanne vond.
      ‘Ik - ik wist niet dat je dat zo voelde…’
      ‘Ik praatte non-stop over hem, de hele week,’ zei Floor. Hoewel ze haar stem niet langer verhief, voelde ze een traan verstopt in haar woorden. ‘Ik wist niet eens meer hoe ik normaal tegen hem moest praten, en toen kwam jij en - en je nam hem zelfs mee hierheen! Je wist dat ik hier ook was, en toch nam je hem mee…’
      ‘Ik - ik was dronken, ik dacht er niet over na…’
      Floor schudde haar hoofd. ‘Nee, dat zal wel. Dronken zijn is altijd jouw excuus. Maar je kunt dus ook kiezen om níet zoveel te drinken, en dan níet idiote keuzes te maken.’
      Het bleef even stil. Floor kon Lysanne’s gezicht niet zien, maar ze wist dat ze haar hiermee geraakt had. Ze neigde ernaar om haar excuses aan te bieden, zodat deze gespannen sfeer weer wegging, maar ze wist ook dat ze het niet zou menen. En dus lukte het haar niet.
      Want ergens, diep verstopt, voelde het ook fijn om dit eindelijk eruit te gooien. Blijkbaar had het nogal aan haar geknaagd, al had ze dat niet doorgehad. Ze vond het ontzettend spannend, want ze had geen idee hoe zij en Lysanne hieruit zouden komen en ze wilde haar vriendin absoluut niet kwijt. Maar het was alsof ze al die gevoelens in de afgelopen weken - of misschien zelfs wel jaren - in een emmer had gestopt en dat die nu eindelijk was overgelopen. En nu de stroom eenmaal liep, was het moeilijk om het te stoppen.
      ‘Ik heb je meerdere keren gevraagd of je het erg vond,’ zei Lysanne toen zacht. Floor hoorde een trilling in haar stem.
      ‘Dat weet ik,’ zei Floor, met dezelfde trilling. ‘En ik deed heel hard mijn best om het niet erg te vinden. Maar blijkbaar vond ik dat wel.’
      Floor plofte weer naast haar vriendin op de bank. De tranen prikten in haar ogen. Haar boosheid was afgezakt en had plaatsgemaakt voor verdriet.
      ‘En nu?’ vroeg Lysanne zachtjes. Toen Floor een blik opzij waagde, zag ze dat haar vriendin het gevecht tegen de tranen niet had gewonnen. ‘Hoe gaan we nu verder?’
      ‘Ik weet het niet,’ mompelde Floor. Ze zuchtte. ‘Ik heb - ik heb tijd nodig, denk ik.’
      ‘Tijd om wat?’ Lysanne’s ogen werden groot.
      ‘Weet ik niet. Dit een plekje te geven.’ Floor sloeg haar ogen neer. ‘Tijd en ruimte.’
      ‘Maar - maar komt het wel weer goed?’ Lysanne pakte Floor’s hand. ‘Floor, ik wil jou niet kwijt. Zéker niet omwille van een jóngen. Dat zou zo idioot zijn, als we een jongen tussen ons in -’
      ‘Het gaat niet om een jongen,’ onderbrak Floor. ‘Je hebt tegen me gelogen. Over Olivier, over Lukan, over Mattie. Dat doet wat met mijn vertrouwen in jou.’
      Lysanne beet op haar lip en knikte. ‘Ja, dat snap ik. Ik - ik wil het graag goed met je maken. Ik doe alles, echt waar. Als je niet wilt dat ik Olivier nog zie, dan doe ik dat niet. Dan app ik hem nu direct dat het nu eenmaal niet werkt, want jij bent zo belangrijk voor me.’
      ‘Nee, natuurlijk wil ik dat niet!’ zei Floor hoofdschuddend. ‘Ik heb gewoon tijd en ruimte nodig, oké? Dat is het.’
      Lysanne’s lip trilde. ‘En er is niks wat ik kan doen om dit beter te maken?’
      ‘Niet meer liegen,’ zei Floor, met een klein glimlachje, die al snel weer verstomde. ‘En verder - verder niet.’
      Na die woorden stond ze op en liep ze naar haar slaapkamer. Ze deed de deur achter zich dicht en liet zich op haar bed vallen. Ze wist dat er nu een stroom aan gedachten zou komen, maar daar had ze bijzonder weinig zin in en daarom pakte ze het boek dat ze nu aan het lezen was van haar nachtkastje. Ze wist een halve pagina te lezen voor de tranen dan toch over haar wangen begonnen te stromen.