Hoofdstuk 15.2

‘Zij leeft echt in een ander soort wereld dan wij, hè?’ zei Lysanne met een zucht, terwijl ze de woonkamer binnen liep. Ze zette haar krukken tegen de tafel, trok ongeduldig haar jas uit, en hinkte toen naar de bank om naast Floor neer te ploffen. ‘Dat je je studie zó leuk kunt vinden.’
      Het wekte irritatie op bij Floor. Dat haar jas nu over een eetkamerstoel hing, dat de krukken tegen de tafel aan stonden, en dat Lysanne binnenkwam zonder zich te verontschuldigen voor het feit dat ze gisteravond zonder afscheid te nemen met haar dronken kop was vertrokken van een feestje waar ze Floor nota bene had meegesleurd. ‘Ik vind mijn studie ook leuk,’ zei Floor daarom koeltjes.
      ‘Ja, maar zo leuk dat je er op een willekeurige zaterdag mee bezig gaat?’
      ‘Zo leuk dat ik er mijn bijbaan van heb gemaakt. En ik lees vaak wetenschapsartikelen in het nieuws.’
      ‘Hmm.’ Lysanne liet een zachte, verwonderde snuif horen. ‘Ik moet me er juist elke keer verschrikkelijk toe zetten om weer te studeren,’ zei ze. ‘In mijn vrije tijd kan ik wel betere dingen bedenken om te doen.’
      ‘Zoals rebounds?’ vroeg Floor scherp. Als Lysanne er niet over begon, dan deed ze het zelf wel.
      Het irriteerde haar nog meer toen Lysanne’s mondhoeken omhoog krulden. ‘Zoals rebounds, ja.’
      Floor voelde zich niet op haar gemak bij het gevoel van irritatie. Ze was bijzonder goed geworden om dat gevoel weg te drukken en een verklaring te verzinnen voor de ander waarom die zo reageerde. Toch leek het nu sterker aanwezig te zijn dan anders, en wist die rationele redenering het gevoel niet te overstemmen.
      Het kostte haar dan ook buitengewoon veel moeite om ook een glimlach te tonen. ‘Hoe is dat gebeurd, dan?’ vroeg ze. ‘Het ene moment was je nog op het feestje en het andere moment was je ineens weg.’
      Lysanne’s wangen kleurden rood. ‘Dat was inderdaad niet zo handig en netjes,’ gaf ze toe, en Floor had de neiging om te zeggen dat ze het daarmee eens was. Toch liet ze haar vriendin uitpraten - misschien kwam de rationele redenering nu. Datgene waarmee Floor haar irritatie weer opzij kon zetten. ‘Ik was - nou ja, ik was best wel dronken.’
      ‘Dat had ik begrepen, ja,’ zei Floor. Het werd steeds moeilijker om haar ergernis te onderdrukken, want eigenlijk vond ze dat een erg slechte reden.       ‘Was het iemand die op het feestje was? Ben je met iemand mee naar huis gegaan?’
      Lysanne beet op haar lip en schudde toen haar hoofd.
      ‘Wie dan wel?’ vroeg Floor.
      Lysanne reageerde niet direct. In plaats daarvan sloeg ze haar ogen neer, en pakte ze met haar handen een pluk van haar bob en begon ze die te vlechten.
      Floor’s hoofd ging los. Waarom was ze zo nerveus? Wat kon deze vraag zo beladen maken dat ze zich nu zo zenuwachtig gedroeg? Dat betekende dat Floor de persoon kénde.
      Haar hart begon sneller te bonzen. Lukan?
      Nee, dat was een idiote gedachte. Die had met haar op de veranda gezeten toen Lysanne vertrokken was.
      Mattie? Dat zou al meer lading met zich meedragen om te vertellen, maar tegelijk zou Floor het alleen maar blij maken als die twee weer met elkaar zouden gaan.
      Of was het…
      ‘Olivier.’
      Op het moment dat ze zijn naam uitsprak, keek Lysanne haar aan. Ze beet op haar lip en probeerde Floor’s reactie te peilen.
      Maar Floor had geen idee wat er op haar gezicht af te lezen was. Hield ze die in de plooi? Was ze verbaasd? Teleurgesteld, blij?
      De radartjes in Floor’s hoofd maakten echter overuren. Olivier. Lysanne had bij Ólivier geslapen. Haar broer. Olivier. Wát?
      ‘Er eh - er is iets wat ik geheim voor je heb gehouden.’ En toen begon Lysanne te praten. Over de eerste keer dat ze met elkaar naar bed waren gegaan. Dat ze dachten dat het eenmalig was, en dat het dus geen zin had om het met iemand te delen - maar dat ze elkaar bleven opzoeken. Dat Olivier de reden was dat het tussen haar en Mattie stukgelopen was. En dat hij degene was die ze wilde terugpakken toen ze met Lukan aanpapte. En dat was blijkbaar gelukt, want vanochtend had hij haar verteld dat hij ook gevoelens voor haar had, en hadden ze besloten dat het eindelijk tijd was dat ze het aan Floor vertelden. Omdat het nu meer was dan alleen een bootycall.
      Floor onderbrak haar vriendin geen moment en deed haar best om haar aandacht erbij te houden, maar de irritatie die ze zo hard probeerde in te temmen, groeide bij alles wat Lysanne zei. En toen Lysanne klaar was, wist ze niet wat ze moest zeggen. Een stemmetje in haar hoofd verweet haar: hoe heb je dit kunnen missen? Heb je zó enorm onder een steen gelegen?
      Nee, beet ze die stem toe. Ze had door gehad dat er íets was tussen Lysanne en Olivier. Ze had er zelfs meerdere keren naar gevraagd. Haar fout was dat ze had gedacht dat Lysanne eerlijk had geantwoord.
      Iets in haar wilde haar vriendin omhelzen. Wilde dat nare gevoel dat ze nu had, onderdrukken. Glimlachen, blij voor haar vriendin zijn - want het was duidelijk dat ze Olivier al heel lang leuk vond. Iets in haar wilde reageren zoals ze altijd reageerde: empatisch, vriendelijk, positief.
      Maar het lúkte niet om dat gevoel opzij te zetten. Al die Tinder-dates waren bezoekjes aan Olivier geweest. Ze had Mattie’s hart gebroken omwille van Olivier. En haar gebroken hart was niet om Lukan geweest, maar om Ólivier. Waarom voelde Floor zich zo schuldig over haar momenten met Lukan als Lysanne zich overduidelijk nergens om bekommerde?