Hoofdstuk 14.4

De ochtend ging in een waas voorbij. Haar hoofd voelde ook als een waas: deels omdat ze een kater had, maar ook deels omdat Olivier aan haar had toegegeven dat hij haar leuk vond. Na hun zeer opwindende kus had hij een stap achteruit gedaan, haar met een enorme glimlach aangekeken en gezegd dat hij ontbijt ging maken. Lysanne had verleidelijk gevraagd of hij geen zin had om nog even op bed te kruipen met haar, maar hij had geweigerd en gezegd dat ze het vanaf nu anders moesten aanpakken.
      En dus had ze ontbijt op bed van hem gekregen. Toegegeven, het was gewoon een droog stuk brood met pindakaas (‘Ik heb niks anders in huis!’), maar Lysanne vond het alsnog romantisch.
      Pas toen ze het ontbijt op had, pakte ze haar mobiel en zag ze dat ze meerdere ongelezen berichten had. Een aantal van de groepsapp met Merel, Emily en Ella, waarin ze nieuwsgierig vroegen waar ze naartoe was en of ze misschien naar de mysterieuze Olivier was gegaan? En twee van Floor, die haar dringend vroeg om te appen of ze nog leefde. Dat berichtje was om 4 uur vannacht gestuurd.
      Lysanne reageerde vlug dat alles oké met haar was. Daarna draaide ze haar mobiel rondjes in haar handen. ‘Ik moet zo naar huis,’ zei ze tegen Olivier. Ze lag nog steeds op bed. Waar ze net nog overwogen had om een nieuwe verleidingspoging te doen, was dat na het lezen van haar berichtje als sneeuw voor de zon verdwenen.
      ‘Je mag nog wel even blijven, hoor,’ zei Olivier. Hij had net de ontbijtbordjes op zijn aanrecht gezet en kwam nu naar haar toe, waar hij op de rand van zijn bed ging zitten. Langzaam gleed hij met zijn vingers over haar blote arm. ‘Dat zou ik helemaal niet erg vinden.’
      Lysanne verstrengelde haar vingers met die van hem en met een glimlach keek ze ernaar, maar toen betrok haar gezicht weer. ‘Floor maakt zich zorgen. Ik ben per ongeluk weggegaan zonder haar iets te vertellen, en ze heeft geen idee waar ik nu ben.’
      ‘Oh.’ Ook zijn gezicht betrok. ‘Misschien moet je haar maar vertellen waar je bent, dan.’
      Haar hartslag nam toe. ‘De waarheid?’
      Hij knikte en leunde naar voren om haar een korte kus te geven. Daarna liet hij zijn voorhoofd even tegen het hare rusten. ‘Denk je dat ze het aankan?’ vroeg hij zachtjes.
      ‘Ik - ik hoop het.’ Lysanne slikte. ‘Ze zal vragen hebben. Waarom ik hier ben.’ Ze leunde ietsje naar achteren, zodat ze Olivier in zijn donkerbruine ogen aan kon kijken. ‘Ik wil niet meer tegen haar liegen, Olivier.’
      ‘Dan vertel je de hele waarheid. Hé.’ Hij glimlachte. ‘Floor is niet zo snel boos te krijgen.’
      Hoewel Lysanne zijn glimlach beantwoordde, was ze toch flink nerveus. Want Lysanne wist dat Floor altijd vriendelijk en lief zou reageren. Misschien zou ze zelfs blij voor hen zijn. Maar dat betekende niet dat het haar niks zou doen. En Lysanne was als de dood dat het hen uit elkaar zou drijven. Floor zou zich echt wel redden zonder haar, maar Lysanne wist niet wat ze zonder Floor zou moeten…