Hoofdstuk 14.2

‘Olivier!’ Lysanne drukte de deurbel in - en toen nog een keer, want de ‘ding dong’ klonk leuk - en toen nog een keer. ‘Olivier, ben je thuis?’
      Ze was met lichte moeite boven gekomen. Gelukkig was er een lift in dit appartementencomplex, want die trap had er angstaanjagend steil uit en ze had nu al moeite om haar krukken telkens op het juiste moment neer te zetten.
      Ze schrok zich rot toen ze ineens een deuntje hoorde, en haar brein verwerkte traag dat dat haar telefoon was die af ging. Ze pakte hem uit haar zwarte avondtasje. Het was Floor. Waarom belde Floor haar nou? Ze had toch gezegd dat ze een rebound aan het hebben was? Doen was? Hoe zei je dat?
      Ze typte een berichtje naar haar vriendin dat ze veilig was - want waarschijnlijk was Floor daar bang voor - en drukte toen nog een keer op de deurbel. Ding dong!
      ‘Olivier!’ riep ze nog een keer. Zou ze bij de juiste deur staan? Ja, toch? Wat was deze gang eigenlijk ongelooflijk saai, zeg. Alle deuren leken op elkaar. Misschien moest ze de volgende deur ook proberen, zodat ze -
      Ze werd uit haar gedachten gesleurd toen er eindelijk aan de deur gemorreld werd en deze aarzelend en langzaam open gedaan werd en Olivier zijn hoofd om de hoek stak. ‘Lysanne?’
      Oh, wat hield ze toch van zijn stem. Zelfs als hij zo aarzelend en vermoeid klonk.
      ‘Olivier! Je bent thuis!’ zei Lysanne. ‘Doe de deur maar open, hoor! Ik ben het maar.’
      ‘Ik was bang dat je er weer tegenaan leunde,’ zei Olivier, en hoewel Lysanne niet wist of het een grap was, begon ze toch te lachen.
      ‘Weet je, deze gang is heel saai,’ zei ze, terwijl ze het aanwees met haar hand - en haar kruk, die nog half aan haar arm hing, schoot ook mee omhoog, en tikte tegen de muur. ‘Oeps! Maar ik bedoel, je kunt de gang wel wat opleuken. Misschien kun je je deur versieren! Oeh, of je hangt een discobal aan het plafond! Dat had Emily ook. Veel leuker dan die stomme tl-buizen.’
      Olivier moest een beetje lachen. ‘Heb je een feestje gehad, Lysanne?’
      ‘Hm? Ja, dat klopt. Hoe weet jij dat?’
      ‘Kleine gok.’
      ‘Jij bent best wel slim, hè?’ Ze duwde de deur verder open. Olivier’s kamer was nog net zo’n zooitje als de laatste keer dat ze hier was. Sterker nog, het was erger geworden, want naast zijn prullenbak stond nu ook nog een volle vuilniszak die slordig dichtgeknoopt was.
      Maar dat was niet de reden dat ze hier was. Ze was hier voor de rebound, dat moest ze niet vergeten.
      Terwijl ze naar binnen stapte - en daarbij zorgvuldig haar best deed om haar krukken niet op de kledingstukken die op de grond lagen te zetten, wat heel moeilijk was als je zicht was verdubbeld - sprintte Olivier om haar heen naar zijn laptop, die op de gebruikelijke plek op zijn tafel openstond. Hij wierp er een blik op, klikte ergens op met zijn muis en keek toen weer naar Lysanne.
      ‘Ben je niet blij om me te zien?’ vroeg Lysanne ietwat beteuterd toen ze zijn gespannen gezicht zag. Ze had zichzelf ervan overtuigd dat hij toch niet nee zou zeggen, want hij had haar nota bene vorige week nog gekust.
      ‘Ik ben vooral verbaasd,’ zei Olivier. ‘Het is half twaalf ‘s nachts. En ik dacht niet dat je zin had om me nog te zien.’ Hij schoof snel een stoel voor haar naar achteren, zodat ze kon gaan zitten. Maar ze wilde niet zitten. Ze wilde zoenen, en met Olivier naar bed! Dat was het idee van een rebound!
      ‘Ik wil je juist graag zien!’ zei Lysanne. Ze gooide de krukken los van haar armen en liet zich toen in zijn armen vallen. Gelukkig ving hij haar op, want anders was ze met haar voet op de grond gekomen en dat had waarschijnlijk wel pijn gedaan.
      ‘Maar - je was toch met Lukan?’ Tot haar ergernis probeerde hij haar weer een beetje van zich af te duwen. Hij deed het op een lieve, zachtaardige manier, maar met zijn armen onder haar oksels deed hij toch zijn best om de afstand tussen hen te vergroten.
      ‘Wás, inderdaad!’ knikte Lysanne, die dat probeerde tegen te werken. ‘Ik wil jou, Olivier!’ En half leunend op één been, half leunend tegen Olivier aan, sloeg ze haar armen om zijn nek en drukte ze haar lippen op die van hem.
      Oké, het was niet meteen de meest spectaculaire kus waarop ze had gehoopt. Door haar verrassingsaanval had hij zijn mond nog half open gehad en botste ze nu met haar lippen op zijn tanden. Maar ze wist dat ongemakkelijke moment te herstellen door zich heel even terug te trekken en toen nog een keer haar lippen tegen die van hem te drukken, en nu was de kus een stuk aangenamer. Ze drukte haar lijf tegen het zijne. Aan zijn ademhaling te horen, was hij de verbazing te boven en begon zijn opwinding te groeien. En dat was mooi, want dat was precies wat ze wilde.
      Ze wist niet helemaal hoe ze nu naar zijn bed konden gaan, zodat ze haar kleding uit kon trekken en hem nog meer kon verleiden. Als ze zou hinkelen, konden ze niet door zoenen, en dat wilde ze wel. ‘Misschien,’ fluisterde ze, tussen twee kussen door, ‘kun je me,’ nog een kus, ‘naar je bed tillen…’
      Maar in plaats daarvan trok hij met een ruk zijn hoofd terug. Ze verloor bijna haar evenwicht, maar hij ving haar toch weer op, dus leunde ze weer tegen hem aan en probeerde ze hem weer te kussen. Maar nu draaide hij zijn hoofd weg. ‘Dat lijkt me niet zo’n goed plan,’ zei hij zachtjes.
      ‘Waarom niet? Je zei dat je me miste,’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Nou, ik heb jou ook gemist.’ Ze gaf hem kusjes in zijn nek, en ervaarde een gevoel van triomf toen zijn ademhaling weer gejaagder werd en hij zachtjes kreunde. Ze zag dat hij zijn ogen sloot en haar mondhoeken krulden, en toen vonden zijn lippen de hare weer.
      En toen tilde hij haar inderdaad op. Ze schrok er even van, maar zijn armen vonden haar benen en tilden haar omhoog. Niet zo daadkrachtig als ze voor zich had gezien - eerder heel aarzelend en voorzichtig, alsof ze een porseleinen vaas was die niet mocht breken - maar goed, dat maakte niet uit. Net als dat het heus ook niet uitmaakte dat ze elkaar niet kusten in de paar meter dat hij haar naar zijn bed toe bracht. En dat het ook niet erg was dat hij haar niet op het bed smeet en direct bovenop haar kroop, maar eerst de dekens wat opzij schoof en haar toen langzaam op het matras liet zakken.
Wat haar wél uitmaakte, was dat hij toen zelf een stap naar achteren zette.
      ‘Kom je er niet bij?’ vroeg Lysanne lokkerig.
      En toen hij niet direct reageerde, besloot ze dat ze dan maar het beste gewoon zelf de eerste stap kon zetten. Ze krabbelde iets overeind en trok wat minder charmant dan ze had gehoopt haar shirt over haar hoofd. Toen hij niet reageerde, besloot ze hem nog een stapje vooruit te helpen en begon ze aan haar beha te pulken.
      ‘Lysanne…’
      Ze wist niet of het noemen van haar naam een smeekbede was om te stoppen of om door te gaan, maar het stimuleerde haar in ieder geval om haar beha zijn kant op te gooien. Ze ging rechtop zitten en keek hem uitdagend aan, en haar lippen krulden toen hij naar haar toe stapte.