Hoofdstuk 14.1

Hoezo, te dronken om te fietsen? dacht Lysanne, terwijl ze haar blik - die een beetje draaide - heel bewust op de weg gericht hield. Ella had die opmerking gemaakt toen ze besloot weg te gaan, maar Lysanne had het weggewuifd en was vertrokken.
      Ze snapte niet helemaal waarom ze zich wat duizelig voelde - ze had toch maar een paar wijntjes op? - maar ze was in ieder geval duidelijk NIET te dronken om te fietsen!
      KLANG!
      Haar hart sloeg over toen ze ineens gekletter hoorde. Ze drukte de handremmen van haar fiets hard in en kwam met een schok tot stilstand, waardoor ze zich met haar been moest opvangen.
      Ze keek naar beneden en begon te giechelen. ‘Gelukkig stopte ik met mijn goede been,’ zei ze, ook al was ze alleen. Ze draaide zich om en zag een paar meter achter haar één van haar krukken liggen.
      Dat was ook zo. Die had ze onder haar snelbinders vastgezet - maar blijkbaar niet zo goed.
      Half leunend op haar fiets en half hinkelend ging ze terug. Met moeite wist ze het ding van de grond op te rapen zonder haar evenwicht te verliezen.
      Oké, misschien was ze toch een klein beetje te dronken om te fietsen. Ze hoefde niet ver meer. Dat kon ze wel, toch?
      Maar in plaats van op haar fiets te stappen, zette ze haar fiets op het fietspad neer en ging ze op de stoeprand zitten. Ze legde haar kruk naast zich neer en zuchtte. Ze voelde zich plotseling heel moe.
      Ze had gedacht dat de avond best goed verlopen was. Dat ze zich waardig uit de hele Lukan-situatie had gered, en dat het duidelijk was dat het een wederzijdse beslissing was geweest toen ze Lukan vol enthousiasme begroet had.
      Maar Emily bleef maar aan haar vragen hoe ze zich voelde. Ze had gedacht dat ze Lukan had moeten vermijden, maar blijkbaar had ze dat verkeerd ingeschat.
      Nadat Floor zich had geëxcuseerd, had Lysanne een kaartspelletje gedaan met Ella, Emily en Merel.
      ‘Wat een leuke huisgenoot heb jij,’ had Emily gezegd, terwijl ze de kaarten schudde.
      ‘Floor?’
      ‘Hm-hm. Ze is echt heel sociaal.’
      ‘Ja. Floor is fantastisch,’ zei Lysanne met een warme glimlach. ‘Ze is de liefste persoon die ik ken.’
      ‘En ook zo makkelijk in de omgang!’ beaamde Ella. ‘Ze lijkt wel met iedereen op te kunnen schieten, terwijl ze hier niemand kent.’
      ‘Oh ja, het is echt een gave van haar,’ zei Lysanne trots. ‘Ik vermoed dat je haar zelfs in één ruimte met twee exen met een vechtscheiding kunt zetten, en dat ze dan hand in hand weer de ruimte verlaten.’
      De meiden lachten. ‘Lukan lijkt wel de meeste aandacht te krijgen,’ zei Emily toen. Ze knikte naar het raam met uitzicht op de veranda. Toen Lysanne haar blik volgde, zag ze dat Floor en Lukan samen buiten zaten. Ze voelde een kleine steek in haar hart die ze helemaal niet wilde voelen en probeerde te onderdrukken.
      ‘Die kent ze ook het beste,’ zei ze luchtig.
      ‘Maar - vind je dat niet vervelend?’ vroeg Emily. ‘Nu jij en hij -’
      ‘Nee, hoor,’ zei Lysanne. En ze loog niet, toch? Want ze vond het prima dat Floor en Lukan goed met elkaar konden opschieten. En nu samen buiten zaten. Met z’n tweeën. Ze vond het echt heus niet erg dat hij zijn interesse in háár kwijt was, terwijl hij wel interesse leek te hebben in haar vriendin. Floor was Floor - natuurlijk vond hij haar leuk. Iedereen vond haar leuk. Iedereen hield van haar, en terecht, want Floor was geweldig. Iedereen vond Floor geweldig.
      ‘Maar - je huisgenoot! Dat is toch niet leuk? Want je leek zo blij en verliefd en -’
      Dat was het punt geweest dat Lysanne er klaar mee was dat ze als een zielig schoothondje behandeld werd. ‘Ik was níet verliefd,’ zei ze, feller dan ze wilde. ‘Het was gewoon een scharrel. Zo leuk vond ik Lukan niet.’
      ‘Maar -’
      ‘Ik ben alweer verder gegaan.’ Ze wist niet of het de alcohol was of de irritatie was dat ervoor had gezorgd dat ze het eruit flapte, maar het had wel het effect waar ze op hoopte: eindelijk verdween de medelijdende blik in Emily’s ogen. Eerst verscheen er verbazing, toen kwamen er sprankelende lichtjes in haar ogen. Ook Ella en Merel schoven dichterbij.
      ‘Met wie?’ vroeg Ella zachtjes.
      Toen Lysanne niet direct reageerde, zei Emily: ‘Oh, Lysanne, je kunt niet zo’n roddel de wereld in brengen en daarna niet uitwijden!’
      En toen had Lysanne over Olivier verteld. Ze loog nergens over, al hield ze wel veel informatie achter. Zo had ze wel verteld dat ze hem recent had gezoend en dat ze in het verleden ook al wel met elkaar geslapen hadden, maar ze vertelde niet over haar eeuwenlange verliefdheid. Ze hield ook achter dat het de broer van Floor was en zei niets over de zorgen die ze over hem had.
      Het voelde heel dubbel. Deels voelde het gek en ook verkeerd, omdat ze informatie met hen deelde die ze niet eens met Floor had gedeeld en omdat ze zoveel dingen verzweeg. Aan de andere kant luchtte het ook heel erg op om die opgekropte verliefdheid eindelijk een keer te kunnen delen, zonder zich te moeten verantwoorden.
      En ze zou niet ontkennen dat ze het heerlijk vond dat de meiden aan haar lippen hingen. Ze schonken haar wijn bij, stelden haar vragen en toonden zoveel interesse dat ze zeker wist dat ze nu écht onderdeel van hun groepje was. Dat kon toch niet anders?
      En terwijl ze over Olivier praatte, begon ze steeds meer te beseffen dat hij dé oplossing was voor haar probleem. Hij zou haar rebound zijn, om Lukan écht achter zich te laten. Zodat dat vervelende gevoel dat ze had elke keer als ze door het raam naar Lukan en Floor keek, zou verdwijnen. En hij zou heus geen nee zeggen, want zij had hém nog afgewezen afgelopen weekend. Toen ze nog dacht dat er met Lukan een toekomst in zat.
      En dat was ongeveer het punt waarop ze besloten had om naar zijn huis te fietsen. Toen ze opstond, begon echter alles te draaien en voelde ze zich wat duizelig. Toen ze zei dat ze zich niet lekker voelde, vroeg Ella enigszins bezorgd af of ze niet te dronken was om nog te fietsen met haar enkel, maar dat had Lysanne weggewuifd.
      En nu zat ze toch wel enigszins dronken op haar fiets. Haar smoesje dat ze zich niet lekker voelde, leek waarheid te worden, want ze was toch wel een beetje misselijk. Maar ze zou haar plan doorzetten.
      Ze pakte haar mobiel, appte Floor dat ze een rebound had gevonden - Floor hoefde zijn naam heus niet te weten - en klom weer met moeite overeind. Ze schoof de kruk weer onder haar snelbinders en stapte weer op haar fiets. Olivier’s huis was vlakbij. Ze was er bijna.