Elliott Finnigan

Elliott wilde zo graag dat Cas hem zou vertrouwen.
De ander zijn geheimzinnigheid maakt hem een beetje nerveus en gefrustreerd, maar dan vraagt hij achter de handschoenen.
Een opening, een uitgestoken hand.

"Ik geloof oprecht dat de handschoenen je leven kunnen veranderen." Glimlacht Elliot hem enthousiast toe. "er zit shifter bloed in, het mijne. Wat er voor zorgt dat de handschoenen zich aanpassen aan wat je aan raakt. "

Hij neemt een dramatische pauze, wachtend of het kwartje bij Cas zou vallen.
"Dat betekent dat je mensen zou kunnen aanraken zonder angst, Cas. Natuurlijk testen we het eerst uit op dezelfde manier als je training, een aai over een plant, zien wat er gebeurd."

Hij houd zijn hart vast, hoe zou de ander reageren ?
Enthousiast? Of afwijzend?
Ze worden dan opgeschrikt door een knal, en Elliott ziet een duif wild weg fladderen. Zijn hart slaat als een malle door het opschrikken.

Dan begint Cas te brullen, waardoor hij nog harder schrikt.
"Elliott. Je hoofd! Waar is je hoofd?"Vraagt de ander in paniek.
Meteen komen er verplegers binnen gehold, Elliott begint meegesleurd te worden in de paniek en ziet zijn hand ook van de bedreling verdwijnen. Zijn kamergenoot begint nog harder te panikeren daardoor.

"Rustig. Rustig." Mompelt Elliot. Hij moet zichzelf toch terug zichtbaar kunnen maken?
"Cas, ik ben hier. Het is oké. " Probeert hij de boel te kalmeren, terwijl hij diep ademt om zijn hartslag onder controle te krijgen.