Hoofdstuk 13.6

‘Misschien,’ wist ze er uiteindelijk uit te murmelen, al ging het niet van harte. Ze sloot kort haar ogen om de tranen weer weg te dwingen.
      ‘Sowieso,’ zei Lukan. Haar hart sloeg over toen ze plotseling zijn hand op de hare voelde. Hij raakte haar aan, heel lichtjes, en toen ze haar ogen opende, leunde hij iets meer naar haar toe. ‘Echt waar, Floor.’
      Een rilling trok over haar rug toen hij haar naam zei. Zijn duim wreef over de rug van haar hand. Haar hart bonsde in haar keel en de warmte sloeg haar uit terwijl ze zich van iedere beweging bewust was. Ze voelde dat Lukan steeds dichter bij haar kwam, zijn aftershave bereikte haar neus, maar ze keek niet op, bang om hem in de ogen te kijken en iets te doen waar ze spijt van zou krijgen.
      ‘Floor,’ zei hij nog een keer, zijn stem licht hees en gevaarlijk dichtbij.
      Ze keek op, recht in zijn blauwe ogen, en even leek de wereld stil te staan en zaten ze hier met z’n tweeën, slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd. Toen bewoog er iemand aan de andere kant van het raam, en schoten ze tegelijk naar achteren.
Het gebeurde in een fractie van een seconde: de rugleuning van haar campingstoel schoot met een luid gekraak los en ineens lag ze half op haar stoel, half op de veranda. Ze was even gedesoriënteerd en zag toen dat Lukan zijn hand naar haar uitstak, met een verbaasd gezicht maar ook met een enorme grijns op zijn gezicht.
      Licht gegeneerd pakte ze zijn hand en liet ze zich overeind trekken. Toch liet ze vlug zijn hand weer los toen ze weer stond.
      ‘Je hebt het “steil achteroverslaan” wel wat letterlijk genomen, hè?’ zei hij.
      ‘Nou, dat kun je wel zeggen,’ mompelde Floor, en er ontsnapte een nerveuze giechel uit haar mond. ‘Leuk verjaardagscadeau voor Emily: een kapotte campingstoel.’
      ‘Dat ding was al niet heel stevig meer als jij hem zo kapot kon krijgen,’ grinnikte Lukan.
      ‘Onderschat niet hoe hard ik naar achteren schoot,’ zei Floor, al voelde ze direct de blosjes naar haar wangen stijgen.
      ‘Oh ja?’ Lukan trok geamuseerd zijn wenkbrauwen op. ‘Was mijn nabijheid zo angstaanjagend?’
      ‘Jouw nabijheid zorgt ervoor dat ik domme dingen ga doen,’ mompelde ze. Zijn nabijheid liet haar hartslag verhogen en de zenuwen door haar lijf gieren, gepaard met een flink aantal vlinders. En het liet haar de wereld om haar heen even vergeten - en dat was heel gevaarlijk.
      ‘Domme dingen kunnen soms best leuk zijn,’ zei Lukan plagerig.
      Die woorden lieten haar stekels overeind gaan. ‘Niet voor iedereen,’ zei ze, en ze schrok van haar eigen felheid. ‘Ik had bijna mijn beste vriendin verschrikkelijk bedrogen.’
      Zijn grijns verdween. ‘Die timing was niet handig, nee,’ gaf hij toe.
      ‘Niet handig? Ik had mijn beste vriendin bijna verschrikkelijk veel pijn gedaan! En van jou was het ook niet netjes geweest, in haar eigen huis, nota bene…’
      ‘Ik weet het, ik weet het,’ verdedigde Lukan zich met een zucht. ‘Maar - we hebben het uitgepraat zondag. Lysanne en ik.’
      ‘Heb je - heb je het haar verteld?’ Floor trok wit weg. ‘Heb je haar verteld wat er bijna gebeurd was?’ Ze dacht weer aan de vage vraag die Lysanne haar gesteld had deze avond: ‘Hebben wij geheimen voor elkaar?’
      ‘Wat?’ Lukan schudde verward zijn hoofd. ‘Nee, dat niet. We hebben gewoon besproken dat we weer gewoon vrienden zijn. Dus het is nu allemaal weer goed, zij is er oké mee… Het was nooit iets serieus.’
      Floor haalde diep adem. ‘Natuurlijk zei ze dat,’ zei ze zachtjes. ‘Zij wilde geen gezichtsverlies lijden en jij hoorde wat je wilde horen. Maar zo “oké” is ze er niet mee.’
      Lukan zei niets. Zijn blik gleed over haar gezicht en ze probeerde die te lezen, te peilen wat er nu in zijn hoofd omging. Maar ze vond het moeilijk bij hem; die ogen van hem leidden haar af.
      Lukan was echter degene die als eerste zijn blik afwendde. Hij keek naar het water en leunde op de balustrade van de veranda. ‘Het was niks serieus,’ zei hij. ‘Dat hadden we vanaf het begin besproken.’
      ‘Dat weet ik.’
      ‘En zo lang duurde het niet… Dus zo lang kan ze er niet kapot van zijn, toch?’ Hij keek haar recht in de ogen.
      ‘Waar wil je naartoe?’
      ‘Dat het niet lang kan duren voordat ze er oké mee is dat wij -’ Hij zweeg.
      ‘Dat wij wat?’ vroeg Floor fluisterend. Haar hart bonsde in haar keel. Ze had het bloedheet en de vlinders in haar buik dwarrelden als een gek rond, maar er was iets dat haar tegenhield. Ze wilde de woorden uit zijn mond horen.
      ‘Dat wij - je weet wel.’ Hij haalde zijn schouders op, wreef over zijn achterhoofd, en keek naar zijn voeten.
      ‘Dat gaat niet gebeuren, Lukan,’ zei ze zachtjes, terwijl ze de teleurstelling die ze voelde probeerde te onderdrukken. ‘Dat kan ik niet maken tegenover Lysanne. En ik denk ook niet dat jij eraan toe bent.’
      ‘Ik vind je leuk, Floor.’ Hij keek haar nog steeds niet aan.
      Ze wist er een waterig glimlachje uit te persen. ‘Je vond Lysanne ook leuk. Tot je haar niet meer leuk vond.’ Aarzelend pakte ze zijn hand. ‘Mattie zei dat je niet toe was aan iets serieus - en ik denk dat hij gelijk heeft.’
      ‘Waarom moet het per se serieus zijn?’ zei Lukan zachtjes. Hij keek haar niet aan, maar keek in plaats daarvan naar hun verstrengelde handen. ‘Het kan toch gewoon - leuk zijn?’
      ‘Zoals al je relaties sinds Mara?’
      Ze schrok toen hij zijn hand terugtrok en een stap terug zette. ‘Wat heeft dit alles met Mara te maken? Dat is lang geleden.’ Zijn stem klonk een stuk minder hartelijk, minder - als Lukan.
      ‘Dat weet ik, maar - ik bedoel, ik snap dat het verwarrend was, dat ik je ineens aan haar liet denken, en dat je daardoor -’
      ‘Je hoeft mij niet te analyseren, Floor,’ onderbrak hij haar bars. ‘Niet alles hoeft een reden te hebben.’
      ‘Dat bedoel ik niet! Ik bedoel -’
      ‘Nou?’
      Ze wist dat ze elk moment kon dichtklappen. Dat ze op het punt stond om zich weer zo klein te voelen als tijdens haar gesprekken met Benno, met Olivier, met haar ouders.
      Maar ze was het voor. Heel bewust rechtte ze haar rug en schouders en zette ze een stapje naar Lukan toe. Haar stem trilde, maar was verrassend kalm toen ze zei: ‘Ik wil niet dat het alleen maar “leuk is”. Ik heb geen behoefte aan een scharrel die elk moment weer kan worden omgezet naar een vriendschap.’ Ze haalde diep adem. ‘Ik verdien meer dan dat.’
      Haar hart bonkte in haar keel. Ze hield haar adem in en haar handen trilden lichtjes. Haar benen voelden alsof ze elk moment kon bezwijken onder de spanning terwijl ze wachtte op een reactie.
      Maar Lukan keek alleen maar naar zijn handen. Hij wriemelde met zijn vingers en had zijn schouders naar voren gebogen, alsof hij zich wilde verbergen.
      Ze beet op haar lip en liep toen zwijgend langs hem naar binnen toe. Ze wist de tranen die achterin haar ogen prikten weg te knipperen, haalde even diep adem en liep toen weer de woonkamer in, waar inmiddels een groepje feestgangers onder de discobal stonden te dansen.
      Met haar ogen zocht ze naar Lysanne. Haar vriendin zat niet langer op de bank, maar Floor kon haar ook niet bij de statafels zien - en veel andere plekken waren er niet om zich te verschuilen.
      ‘Floor!’ Emily stapte vrijwel direct op haar af. ‘Lekker even een luchtje geschept? Jullie zijn best lang buiten gebleven, hè?’ Ze lachte ondeugend. ‘Is er iets wat wij niet weten?’
      ‘Nee,’ zei Floor direct, en ze probeerde het nerveuze gevoel dat die vraag opwekte te negeren. ‘Waar is Lysanne?’ Ze keek om zich heen.
      ‘Lysanne is naar huis, ze voelde zich niet lekker en ze wilde jullie niet storen,’ zei Emily. ‘Het leek erop dat -’
      ‘Naar huis?’ onderbrak Floor haar geschrokken. ‘Alleen?’ Ze liep nog steeds op krukken, en Floor had haar niet in nuchtere staat achtergelaten.
      ‘Volgens mij wel. Ze zou even appen als ze thuis was,’ zei Emily, die haar mobiel uit haar kontzak viste. ‘Hmm. Ik heb niks ontvangen.’
      Floor vervloekte het meisje tegenover haar in haar hoofd terwijl ze zelf haar staptasje opende om ook te kijken of zij misschien wel bericht van Lysanne had. Tot haar grote opluchting zag ze de melding. Lysanne had geen lang bericht getypt. Er stond één woord, en die was ook nog eens fout gespeld:
      Rebuond