Level 30
Een hete zweetdruppel gleed langs Reyans slaap. De warme avondzon wierp een oranje gele gloed op het trainingsveld dat hij zo goed kende. Waar hij in zijn jongere jaren was gevallen, verslagen en gebloed had. Waar hij vele keren tegenover zijn broer had gestaan, terwijl zijn vader hun slagen en strategieën had beoordeeld en heb vanaf de zijlijn instructies toeriep. Zijn vader zag er altijd op toe dat hij en zijn broer geen ernstige verwondingen opliepen, maar toch was Reyan altijd bang om weer in de ring te stappen, om weer tegenover Maddox te moeten staan en te verliezen en de teleurstelling in zijn vaders ogen te zien.
Nu stond hij niet tegenover zijn broer, maar tegenover zijn vader. De enorme bijl zat in zijn grote hand geklemd, de scherpe kant op de stoffige grond. Hij had zijn vader er eerder mee zien vechten, net zoals Ardin dat deed met zijn zwaard. Beide een Klasse Berserker, maar met een hele andere gevechtsstijl.
Reyan activeerde zijn armband en voelde het koude staal om zijn hand sluiten. Hij balde zijn vuist, voelde de energie opborrelen in zijn lichaam. Wie zou de eerste zet maken? Hij was sneller, behendiger dan zijn vader en zou het met zijn stamina langer moeten uithouden met vluchtige bewegingen. In beweging blijven zou de meest strategische zet zijn. Zijn vader had veel kracht, maar had tijd nodig zijn wapen in beweging te krijgen en had niet de mogelijkheid om zich snel te manoeuvreren. Echter kon zijn sterke gestalte en wapenuitrusting goed klappen incasseren. Daarnaast was er nog zijn gebrek aan ervaring tegenover deze veteraan.
Hij hield zijn vaders blik vast, voelde de spanning als een draad tussen hen inspannen, steeds strakker tot degene die als eerste in beweging kwam de spanning zou breken. Zijn vader verstrakte zijn grip op het heft van zijn bijl. Hij moest het zijn. Hij moest de eerste zet maken. Reyan zette zich schrap, concentreerde zich op de subtiele bewegingen die zijn vader maakte en sloot de rest van de wereld buiten.
Hij zette zich af en schoot op zijn vader af in een flits van snelheid. Reyan was niet van plan zijn vader direct te raken, maar hield in zijn sprint de bijl nauwlettend in de gaten. Toen zijn vader zijn armen aanspanden en de bijl van de grond kwam, sprong Reyan opzij. De bijl sneed door de lucht en kwam met kracht neer op de zanderige grond. De scherpe rand verdween in het zand. Hij hield zich niet in, realiseerde Reyan zich. Dat was vooral waar hij nieuwsgierig naar was, maar het leek erop dat zijn vader niet van plan was rustig aan te doen.
Prima, als dat is hoe je het wilt. Dan houd ik mij ook niet in.
Reyan kwam in beweging en probeerde zijn vader aan zijn rechterflank te bereiken. Vlak voordat zijn vader zijn bijl weer hief, creëerde Reyan een krachtveld om zichzelf af te zetten en sprong over hem heen. Zijn voeten raakten amper de grond, maar hij zette zich meteen af en raakte de man met een krachtige slag tegen zijn ribben. De impact was als een donderklap, sidderend door zijn vuist en zijn vader gromde.
Was dat alles? Ik raakte hem met díe kracht en hij gromt alleen alsof hij zijn teen aan een tafelpoot heeft gestoten?
Hij vond Reyans blik en zwaaide zijn bijl opnieuw. Reyan sprong achteruit, ontwijkend, maar voelde de woeste wind van de bijlslag langs zijn gezicht strijken. Hij rolde over de grond. Iemand hapte naar adem vanaf de zijlijn en realiseerde zich hoe weinig het had gescheeld of hij was niet meer overeind gekomen. Was zijn vader echt zo gedreven om te bewijzen dat Reyan een lafaard was dat hij hem bijna zou onthoofden? Of was het een truc zodat Reyan zou opgeven?
De dans van aanval en ontwijking ging door tot de bediening om hen heen de lantaarns ontstoken. Reyan's snelheid en behendigheid hielden hem net buiten bereik van de vernietigende kracht van zijn vaders slagen. Hij bleef in beweging, elke slag zorgvuldig plaatsend om zijn vader uit balans te brengen, terwijl hij krachtvelden creëerde om de klappen die hij niet kon ontwijken op te vangen.
Met een doffe klap hakte de bijl in op zijn krachtveld. Reyan zat op een knie, zijn vuist geheven om het krachtveld in vorm te houden. Zijn bezwete krullen hingen dwarrelig langs zijn gezicht. Dit werkt niet. We kunnen niet om elkaar heen blijven dansen. Ik heb een andere tactiek nodig anders raak ik zelf ook vermoeid.
Zijn vader had ondertussen ook een rood aangelopen gezicht, dat was hem niet ontgaan. En toch leken de slagen van zijn bijl niet te verzwakken. Weer voelde Reyan de bijl neerkomen en trilde zijn krachtveld. ‘Wat is er, jongen? Geen energie meer?’ Nog een klap volgde. ‘Ik kan nog uren zo doorgaan.’
Dat kon niet anders dan gelogen zijn, maar Reyan had inderdaad ook een behoorlijke hoeveelheid stamina verloren. Blijkbaar kon hij nog zo’n groot uithoudingsvermogen hebben, hij was nog steeds een Klasse 1. Hij had zijn vader een aantal keer geraakt, maar had het gevoel dat hij niet meer was dan een baby geitje die tegen hem aan botste.
‘Ik denk dat je genoeg tijd hebt gehad.’ Zijn vader hief de bijl en liet deze met zoveel kracht neerkomen dat zijn krachtveld trilde. Er klonk een geluid van gebroken glas en de bijl brak door zijn krachtveld heen. Reyan kon nog net opzij rollen voordat de bijl de aarde doorkliefde. Hijgend bleef hij liggen en keek op naar zijn vader.
‘Ben je al klaar?’ bulderde zijn stem, lachend en spottend. Reyan bleef nog een seconde liggen en klemde toen zijn kaken op elkaar. Zijn lichaam trilde van de inspanning toen hij overeind kwam. Zijn houding voelde onstabiel, zijn pantservuist zwaarder, maar hij stond en keek zijn vader uitdagend aan. ‘Jij?’
Een grijns gleed over Alarics gezicht. Hij leek de uitdaging te waarderen. Zijn vader hief zijn bijl en kwam met een brul op hem afrennen. Reyan realiseerde zich dat hij hem veel eerder had moeten provoceren, want door zelf in de aanval te gaan lette Alaric minder op zijn afweer. De man leunde te ver naar voren terwijl hij rende en Reyan zag een kans. Hij dook opzij als hij dat ook bij de Bludhoofs had gedaan en liet zijn vader langs hem heen stormen, zijn bijl zwaaiend door de lucht. Reyan zette zich meteen weer af, stuurde de mana in zich naar zijn vuist tot deze blauw gloeide en haalde uit met een serie slagen. Zijn vader stortte op zijn knieën en Reyan maakte dat hij wegkwam, want de bijl zwiepte naar achteren, terwijl zijn vader nog op zijn knieën zat.
Vanaf de zijlijn klonk gejoel, maar Reyan durfde niet te kijken. Zijn vader stond op en keek met brandende ogen zijn kant op. Hij nam brullend een aanzet en deze keer kon Reyan geen opening vinden. Hij boog door zijn knieën en kon nog net de klap van impact opvangen met een nieuw krachtveld. Met een enkele verwoestende slag, brak hij door Reyans krachtveld heen en ramde het handvat tegen Reyans borst. De klap voelde als een mokerslag tegen zijn ribben en sloeg alle lucht uit zijn longen. Reyan werd achteruit geslingerd over het veld en landde met een smak tegen de grond.
Hij hapte naar adem, maar elke ademteug voelde als een messteek. Zijn longen brandden, snakkend naar verse lucht maar zijn borstkas protesteerde tegen de minste beweging. De wereld was in een waas gehuld en geluid kwam dof binnen. Hij rolde op zijn buik en de pijn schoot door zijn ribben. Zijn hoofd gonsde. Donkere vlekken dansden voor zijn ogen, besmeurden de bezorgde blikken van zijn vrienden die langs de zijlijn stonden te kijken. Hij zag dat Fay huilde en Kyrin met gebalde vuisten voor haar borst naast haar stond. Sohra zat op de grond geknield en keek hem recht aan. ‘Sta op,’ galmde haar stem door zijn hoofd, maar haar woorden kwamen niet binnen. ‘Reyan, sta op,’ klonk het nogmaals dwars door het gegons heen.
Reyan knipperde met zijn ogen, dwong de vlekken weg en stelde zijn zicht scherp tot hij Sohra’s brandende ogen weer kon zien. Zijn ledematen voelden als lood, maar hij trok zijn linkerbeen op, daarna de rechter tot hij op zijn knieën zat. Een scherpe pijn sneed door zijn borstkas toen hij zichzelf omhoog drukte, maar hij verbeet de pijn. Hij keek Sohra aan en ze grijnsde. ‘Je kunt dit.’
‘Kom op, Reyan! Sla zijn schedel in!’ bulderde Ardins stem over het veld. Hij wilde lachen - zeker omdat Kyrin hem daarna een beuk verkocht en hem zei dat het nog steeds zijn vader is - maar hij was te bang voor de pijn die zou volgen. Trillend kwam hij overeind, steunde op zijn vuist om zijn benen te ontlasten, tot hij weer rechtop stond.
Reyan stond wankelend op zijn benen en keek zijn vader aan terwijl hij zijn vuist hief. Zijn lichaam schreeuwde van de pijn. Zijn vader greep het heft van zijn bijl steviger vast en zette de aanval in. Reyan wist dat zijn lichaam niet veel meer kon hebben. Een klap en het was voorbij. Hij moest een opening vinden. Hij zette zich schrap, zijn knieën licht gebogen, en probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen. Zijn vader stormde op hem af, de grond dreunend onder zijn zware voetstappen. Reyan probeerde zijn krachtveld opnieuw op te roepen, maar zijn magie voelde zwak, uitgeput. De bijl flitste door de lucht, een werveling van rauwe kracht en vernietiging. Reyans krachtveld zwermde om hem heen - korrelig dat het was - en brak de aanval van zijn vader, maar de man trok de bijl los en viel aan vanaf de zijkant.
Reyan kon niet snel genoeg reageren en de platte kant van de enorme bijl raakte hem tegen de volledige zijkant van zijn lichaam. Een doffe pijn scheurde door zijn lichaam terwijl hij achteruit werd geslingerd. De wereld tolde om hem heen, zand schuurde zijn huid. Heel even verdween alles om hem heen en was er alleen zwart. Stukjes van de wereld dreven voor zijn ogen voorbij tot het zwart hem volledig opslokte.
Reageer (2)
Ugh het was natuurlijk wel te verwachten dat hij zou verliezen, maar ik had toch gehoopt dat hij dear daddy het vuur aan de schenen zou gelegd hebben.
1 maand geledenWat een lul is die pa. Toch ben ik ergens blij dat Reyan verliest, anders was het zo'n cluche😋
1 maand geledenCliché
1 maand geledenWe moeten het spannend houden toch haha
1 maand geleden