Hoofdstuk 13.5

Na haar toiletbezoek liep ze naar Lysanne, die was neergestreken op de bank. Ze zat alleen en nipte aan haar wijn. Haar ogen bleven op Lukan rusten, tot Floor naast haar neerplofte.
      ‘Red je je een beetje?’ vroeg Lysanne.
      ‘Natuurlijk,’ zei Floor. ‘Jij?’
      Lysanne haalde haar schouders op. ‘Ja hoor. Ik ben helemaal klaar met die stomme voet van mij. Hij doet pijn, en mijn armen doen pijn van de krukken.’ Haar blik schoot weer naar Lukan. ‘Ik word er constant mee geconfronteerd.’
      ‘Nog even volhouden. Het gaat vanzelf weer beter.’ Floor legde even haar hand op de arm van Lysanne. ‘Lys, wat bedoelde je toen je begon over geheimen?’
      ‘Wat?’
      Toen Floor haar vriendin aankeek, zag ze dat haar ogen niet meer zo helder stonden. Het glas dat ze in haar hand had, was alweer bijna leeg. ‘Toen je begon over of we geheimen voor elkaar hadden. Bedoelde je -’
      Ze hield haar mond toen Emily voor een tweede keer hun gesprek verstoorde door aan de andere kant van Lysanne te gaan zitten. Floor begon zich bijna aan haar te ergeren - maar dat was onterecht, want Emily wist niet dat ze een gesprek onderbrak.
      ‘Zijn jullie moe?’ vroeg ze.
      ‘Ik kan niet zo lang staan met mijn stommme voet,’ zei Lysanne.
      ‘Nou, dan gaan we toch lekker op de bank zitten?’ Emily wenkte Ella en Merel, die beide een stoel pakten en bij hen kwamen zitten. ‘Zittend kunnen we het ook leuk hebben!’
      Toen Ella een pakje kaarten omhoog hield en weer één of ander drankspel voorstelde, excuseerde Floor zich. Ze had niet zoveel behoefte om nog meer alcohol te drinken.
      Ze raakte al snel in gesprek met een vriendin van Emily van de middelbare school, al vond ze het moeilijk om haar aandacht erbij te houden. Aan de ene kant werden haar ogen telkens naar Lukan getrokken, die weer met één of ander drankspel met kaarten meedeed, en aan de andere kant hield ze Lysanne in de gaten, wier glas alweer gevuld was. Maar ze deden gelukkig geen drankspel; de meiden keken enthousiast naar iets wat Lysanne op haar mobiel aan hen liet zien en moesten regelmatig lachen, dus dat was een goed teken.
      Toen Lukan naar het toilet liep, gebruikte Floor het moment om even een luchtje te scheppen. De woonboot had een klein terras met twee krakkemikkige campingstoelen, waar een paar feestgangers af en toe heen gingen om een sigaret te roken. Nu was er echter niemand, dus Floor liet zich op één van de twee krakende stoelen zakken. Het was koud en de frisse wind liet haar haren wapperen, maar het was aangenaam om even van het feestgedruis weg te zijn.
      Een feestje op z’n tijd was best leuk. Maar een feestje waar je niemand kende, je zorgen maakte om je vriendin en de jongen die je leuk vond uit de weg moest gaan, was vermoeiend. Ze realiseerde zich pas hoe vermoeiend het was toen ze haar ogen sloot en merkte dat ze heel weinig behoefte had om ze weer te openen.
      Al deed ze dat direct toen ze gekraak hoorde. Ze schoot overeind in de stoel en keek opzij, en haar hart sloeg over toen ze zag dat Lukan haar weer gevonden had.
      ‘Drukte aan het ontwijken?’ vroeg Lukan. Hoewel het donker was, werd zijn gezicht een klein beetje verlicht door het kleine lantaarntje dat aan de muur van de woonboot hing. Hoewel het vol spinnenwebben zat, kon ze nog net de grijns op Lukan’s gezicht zien.
      ‘Even een luchtje scheppen,’ zei Floor, die zich klaarmaakte om op te staan. ‘Maar ik was net van plan om weer naar binnen te gaan, dus -’
      ‘Waarom ontloop je me?’
      ‘Wat? Ik ontloop je niet,’ zei ze vlug, al voelde ze zich betrapt. Om haar woorden bij te staan, leunde ze weer naar achteren, waardoor de rugleuning van de stoel gevaarlijk kraakte.
      ‘Oké, dan zal ik het me wel verbeeld hebben,’ zei hij schalks.
      Floor wierp een blik door het raam naar binnen. Er klonk gedempte muziek van binnen en de discobol in de woonkamer verlichtte om de paar seconden Lukan’s gezicht, die haar peinzend gadesloeg.
      ‘Misschien verbeeldde ik het me dan ook dat je me de hele tijd volgt,’ zei Floor luchtig, terwijl ze zich weer van hem wegdraaide. Ze keek naar het water, dat lichtjes rimpelde op het ritme van de windvlagen. Het was een heldere nacht, waardoor het licht van de maan er in weerkaatste. Het bracht haar ietsje tot rust, ook al zorgde de aanwezigheid van Lukan dat haar hart nog steeds als een gek tekeer ging.
      ‘Ik was gewoon benieuwd hoe je gesprek bij de gemeente ging maandag,’ zei Lukan.
      Pas toen ze haar schouderspieren losliet, besefte ze hoe strak die hadden gestaan. Ze was bang dat hij wilde praten over het voorval van vrijdag. Dit onderwerp was een stuk veiliger. Ze legde haar armen op de leuningen van de stoel en ontspande iets. Het liet een warme gloed door haar lichaam glijden dat hij ernaar vroeg. ‘Dat ging goed,’ zei ze. ‘Echt goed. De vrouw die ik sprak, was enthousiast, en ze hadden nog twee locaties beschikbaar. Ze was ook heel blij dat we al zoveel organisaties konden aandragen en vermoedde dat er nog veel andere partijen wel zouden toezeggen, omdat duurzaamheid zo’n hot topic is en veel bedrijven graag een beetje goodwill willen opbouwen.’
      Lukan floot. ‘Dus je paniek was een beetje voor niks?’ vroeg hij toen plagerig.
      ‘Misschien,’ zei Floor, die het krullen van haar mondhoeken niet kon tegenhouden. ‘Maar dat kwam door Benno. Die had me bang gemaakt.’
      ‘Heb je hem ook verteld hoe het gesprek ging?’
      ‘Ja, tijdens de vergadering vanmiddag.’ Ze zuchtte. ‘Ik hoopte stiekem toch dat hij onder de indruk zou zijn, maar dat was misschien wat naïef.’ Hij had tijdens de vergadering enkel geknikt, achterover geleund en de hele tijd op zijn horloge gekeken.
      ‘Dus hij is nog steeds niet betrokken? Doet hij al wat meer?’
      ‘Nauwelijks. Hij heeft contact gehad met een paar van de sprekers die hij zou benaderen, maar zei dat ze geen van allen enthousiast waren over een markt. En teleurgesteld dat ze niet mochten spreken.’ Ze sloeg haar ogen neer. Hij had haar precies op haar zwakke plek weten te raken met zijn woorden. Ze had een enorme hekel aan het gevoel mensen teleur te stellen. ‘Ik vraag me de hele tijd af waarom hij dit doet. Waarom hij zo tegen het idee van de markt is. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het puur en alleen een gekrenkt ego is, er moet toch meer achter zitten?’
      Lukan snoof. ‘Floor, het is echt bewonderenswaardig dat je steeds op zoek bent naar een achterliggende reden en dat je het beste ziet in mensen,’ zei hij. ‘Maar zelfs áls er een logische verklaring achter zit, hoef je je nog steeds niet zo te laten behandelen. Je bent een mega sociale en slimme meid met goede ideeën. Zelfs al zou zijn hele thuissituatie een zooitje zijn, of is hij bang dat hij de controle kwijtraakt op werk, of wát er dan ook is, dan nog zou hij het niet op jou af mogen reageren. Jij verdient meer dan dat. Veel meer.’
      Floor slikte. Haar hoofd raasde, maar haar lippen verroerden zich niet. Ze opende haar mond en sloot hem weer, omdat ze ineens besefte dat haar stem zou trillen als ze iets zou zeggen. Tranen prikten achter haar ogen; wat was dat nou weer? Waarom werden haar emoties zo geprikkeld door zijn woorden? Natuurlijk gedroeg Benno zich kinderachtig. Dat had ze zelf ook allang bedacht. Lukan vertelde toch niets nieuws?