Hoofdstuk 13.4

Floor bleef nog een paar minuten met Emily praten, terwijl Lysanne vlug weg glipte naar de statafel waar Lukan niet was. Toen Emily vooral interesse leek te hebben in Floor’s liefdesleven (en daar wilde ze juist liever niet over praten), vroeg Floor vooral naar háár relatie, en kort daarna werd ze voorgesteld aan Emily’s vriend Thomas. Emily vertrok weer naar iemand anders, dus sprak Floor nog een tijdje met Thomas over rugby, de sport die hij beoefende.
      Toen hij poogde de regels aan haar uit te leggen, kostte het Floor bijzonder veel moeite om het in zich op te nemen. Ze gebruikte al haar energie om niet af en toe een vlugge blik te werpen op Lukan, die nu met zijn rug naar haar toe in het gangetje in gesprek was met een voor haar onbekende meid. Misschien had hij zijn oog alweer op de volgende laten vallen. Dat zou iets goeds moeten zijn, want dan zouden zowel zij als Lysanne sneller over hem heen zijn. Maar het voelde toch bijzonder onprettig.
      Toen Thomas klaar was met zijn uitleg, zag Floor vanuit haar ooghoeken ineens dat Lukan zich had omgedraaid - en haar kant op liep. In de paar meter die hij moest overbruggen, voelde ze de paniek in zich oplaaien. ‘Goh, ik moet echt even naar de wc!’ zei ze vlug tegen Thomas, en voor hij er erg in had, glipte ze langs Lukan de gang op. Ze wist nog niet waar de wc was, maar hoe moeilijk kon het zijn?
      Het antwoord bleek al snel: moeilijker dan gedacht. Blijkbaar was een woonboot niet hetzelfde ingedeeld als het gemiddelde appartement, want aan de gang bevonden zich twee deuren en beide leken niet op deuren van een toilet of badkamer. Ze aarzelde even voor ze één van de twee opende en een inkijkje kreeg in een enorme troep, waar ze nog net een bed kon ontwaren onder de ladingen kleding die er lag. Ze sloot hem snel weer en keek toch ook even om het hoekje bij de andere kamer, maar ook dat was een (veel nettere) slaapkamer.
      ‘Ben je op verkenning?’
      Haar adem stokte in haar keel. Ze wist wat ze kon verwachten toen ze zich omdraaide en recht in een paar lichtblauwe ogen keek. Ze wendde vlug haar blik weer af en gebaarde ongemakkelijk naar de deuren. ‘Ik zocht het toilet.’
‘Die is aan de andere kant van de woonkamer,’ zei Lukan. Hij stond dichtbij haar en omdat het licht hier aan stond, kon ze bijna de stoppels tellen die bewogen toen zijn mond zich tot een lach vormde. Hij stond zelfs zo dichtbij dat ze weer een kleine zweem van zijn geur opving, en instinctief deed ze een stap naar achteren.
      ‘Dan ga ik daar naartoe,’ zei ze met een stem die ze niet helemaal herkende.
      ‘Floor, kunnen we -’
      ‘Sorry, ik moet echt nodig!’ zei ze, en ze stapte vlug langs hem heen. Hij streek kort met zijn vingertoppen langs haar arm, wat haar hartslag deed verdubbelen. Ze liep verder, maar was zich veel te bewust van de tintelingen die zijn aanraking bij haar achter hadden gelaten.