Level 27
Dat verlammende gevoel van schaamte bleef zeker een paar uur hangen. Terwijl Sohra ijsberend en scheldend door de loft liep en Fay piekerend aan de eettafel zat, zat hij als verdoofd in de sofa. Ardin had hem één keer gevraagd wat nu, maar Reyan had alleen zijn schouders op kunnen halen.
‘Dit is onzin!’ riep Sohra uit, haar stem trillend van woede. Ze stampte door de loft, haar voetstappen echoden tegen de muren. ‘We hebben al het vuile werk opgeknapt en krijgen geen enkele waardering. Wij hadden net zo goed als die blonde debiel deze queeste kunnen uitvoeren.. beter zelfs. Dit is gewoon... belachelijk!’
‘Ik denk alleen niet dat we daar veel aan kunnen doen,’ bromde Kyrin vanaf de vensterbank. ‘Hun woord is wet, zo gaat dat.’
‘Als ze lage rangen niet een kans geven, komt daar ook nooit verandering in,’ siste Sohra. ‘Die arme dorpelingen denken nog dat wij die opgeblazen baviaan hebben gestuurd.’
Fay zuchtte. Ze steunde haar hoofd op haar arm alsof die tien kilo woog. ‘Ik geloof niet dat hij ook maar een greintje empathie heeft voor hun situatie. Ik ben bang dat hij misbruik gaat maken van de situatie.’
Reyans onderbuik roerde bij die gedachte. Na alles wat die mensen hebben moeten meemaken, stuurt de Gilderaad zo’n verwaande kwal met een grootheidswaan.
Ardin leunde tegen de muur, zijn armen over elkaar geslagen. ‘Dus wat nu? Gaan we gewoon terug en doen we alsof er niets gebeurd is?’
‘Met welk geld,’ vroeg Fay met een zuur gezicht. ‘We hebben net genoeg voor de terugreis, maar dat was het dan ook.’ Sohra keek Fay boos aan, maar al gauw zuchtte ze en liet haar hoofd hangen. ‘Oké, we weten het. Ik heb het verkloot. Wrijf het er nog maar een keer in.’
Ardin rechtte zijn rug. ‘Moeten we dan queestes gaan doen om wat bij te sparen?’
‘Hier gaan we echt geen queestes vinden, hoor,’ zei Kyrin, ‘daarvoor moet je eerst een opgeblazen baviaan zijn.’ Ze gniffelde om haar eigen grapje. Ze keek zijdelings naar Ardin. ‘Jij komt in de buurt.’
Ardin grinnikte. ‘Etter.’
Sohra staarde bedenkelijk in het niets, maar opeens werden haar ogen groter en keek ze Reyan met een sluwe grijns aan. ‘We kunnen natuurlijk ook een andere weg kiezen,’ zei ze bijna slissend als een slang. Reyan kreeg de rillingen van haar uitstraling. ‘We zouden natuurlijk,’ zei ze en kruiste haar benen in zijn richting, ‘jouw ouders om wat geld kunnen vragen.’
Reyan voelde een schok door zijn lichaam trekken en hij hoopte dat ze een grapje maakte, dat ze hem aan het plagen was, maar de blik in haar ogen vertelde hem dat ze het meende. ‘Absoluut niet,’ zei hij meteen en kwam overeind.
‘Hebben we veel keuze?’ ging ze door, ‘We staan hier praktisch op de stoep bij je ouders en je kan mij niet vertellen dat ze jou niet zouden helpen als je het echt nodig hebt. Geld betekent toch niets voor mensen als dat.’
‘Maar eer en schaamte wel, Sohra,’ zei Fay. ‘Dat is iets wat jij niet begrijpt.’
‘Dus pappie wordt even boos en teleurgesteld, nou nou. Daar ga je echt niet dood aan.’
‘Misschien niet, maar het is wel belangrijk voor hem. Zou jij dat wel doen bij jouw vader?’
Sohra zette haar handen in aan zij. ‘Als ik niet anders kon, ja.’
‘Maar we kunnen wel anders,’ ging Reyan tegen haar in. ‘We zoeken een andere queeste zodra we terug zijn in Mythrend. Er zijn altijd kleine opdrachten die we kunnen doen. Zonder dat ik mijn waardigheid ermee verlies.’
Sohra lachte spottend. ‘Kleine opdrachten? Jezelf bedelven onder trollensnot zeker? Hoe lang denk je dat het duurt voordat we weer genoeg geld hebben om iets fatsoenlijks te kunnen ondernemen? Weet je hoe moeilijk het is om iets te vinden dat ons echt vooruit helpt? Die queeste van Kyrin alleen al kostte ons een heel jaar om tegenaan te lopen en dan was het puur geluk.’
Reyan trok een wenkbrauw op. ‘En wiens schuld is dat?’
Sohra gromde. ‘Ik probeer het nu toch te repareren.’
‘Ten koste van een ander.. Alweer,’ zei Fay scherp.
‘Oké, nu weet ik het wel. Ik ben een egoïstische trut.’ Ze wuifde met haar hand. ‘Ik snap het, je wilt volwassen en zelfstandig lijken en niet afhankelijk zijn van het geld van pappie, maar het is niet alsof de wereld vergaat als je om wat geld vraagt om de schade weer op te bouwen.’
Reyan keek haar recht aan. ‘Ik kan daar toch niet aankloppen als een of andere arme straatrat?’
‘Kan niet of wil niet?’
Natuurlijk wilde hij dat niet. Wat was dat nou voor een domme vraag? Hij begreep echt wel dat ze weinig keuze hadden en dat zijn ego hem ervan weerhield helder na te denken, maar hij kon zo toch niet bij zijn ouders aankloppen? Arm als een straatrat, gefaald als leider, mijlenver van zijn queeste regio en zonder volgende opdracht. Hij zou denken dat Reyan maar wat aankeuvelde en niet hard werkte voor zijn eer. Hij dacht aan de blik van teleurstelling waarmee zijn vader hem zou aankijken zodra de vraag over zijn lippen zou komen, de woorden van afkeuring die zeker zouden volgen. Die had hij genoeg gekregen in zijn jongere jaren. Anders dan zijn broer, die vanaf jongs af aan al sterker was, slimmer en moediger.
Hij herinnerde zich de trainingen die ze samen ondergingen, waarin zijn vader hen klaar stoomde voor de academie. Vanaf dat hij acht jaar was sparde hij met zijn broer onder toezicht van zijn vader en elke keer als hij weer op zijn achterste eindigt, sneed de blik van zijn vader door zijn ziel. Zijn vader had hem altijd als zwak gezien. Het idee om dat beeld te bevestigen maakte hem misselijk.
‘Sohra, we gaan Reyan niet ergens toe dwingen als hij iets niet wilt doen,’ bromde Ardin.
‘Nee, want stel je voor dat hij uit zijn comfortzone moest komen en zijn schaduwkant in de ogen moest kijken.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Maar prima, als je echt het lef niet bij elkaar kan rapen,’ ze wendde haar blik tot Fay, ‘kunnen we natuurlijk ook nog naar jouw pappie. Ik durf erop te wedden dat hij maar al te graag wat centjes in gooit om de liefde van zijn dochter terug te kopen.’
‘Ben je lekker bezig?’ Ardin verhief zelden zijn stem, maar nu draaide hij zich in haar richting. Het ongenoegen was van zijn gezicht te lezen. ‘Ik dacht dat we dit hadden uitgesproken, Sohra. Je had beloofd de rest met meer respect aan te spreken. Jij bent niet de enige die gelijk heeft.’
‘En mijn respect moet verdient worden.’
‘Pardon? Jij bent degene die ons respect terug zou moeten verdienen met die acties van jou,’ siste Fay. ‘Je doet niet anders dan ruzie met ons zoeken en ons saboteren.'
Ardin knikte. ‘Ik ben het eens met de rest, Sohra. En ik meen het als ik zeg dat hier verandering in moet komen, anders..’ Hij viel stil, alsof hij de woorden die op zijn tong lagen niet durfde uit te spreken.
Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Anders wat?’
Ardin keek haar een tijdje aan. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd. Reyen keek van hem naar Sohra, beide keken elkaar strak aan. De spanning hing in de lucht als het opgeladen moment voordat een dure vaas de grond raakte. Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd weg. Hij ging bij het raam staan met zijn armen over elkaar. Sohra bleef hem aankijken. Haar handen vouwden zich tot vuisten, maar Reyan had niet het idee dat ze boos was. Eerder.. Machteloos? Hij wilde wat zeggen, maar hij wist niet zo goed wat. Achter hem klonk beweging en Kyrin legde haar handen gevouwen op zijn schouder en leunde erop. ‘Dit begint een beetje uit de hand te lopen,’ zei ze poeslief, ‘nu gaat zelfs ons droomkoppel uit elkaar.’ Ze keek Sohra aan. ‘Ik troost je vannacht wel, hoor.’
Sohra wierp haar een blik waar de lucht geladen van leek te worden. Ze liet een gefrustreerde kreun horen en zakte in de bank. Ze wreef over haar gezicht, terwijl ze diep ademhaalde. Haar stem was zachter toen ze weer sprak, alsof de strijdlust even was verdwenen. ‘Het gaat nooit zoals ik wil dat het gaat..’
Fays blik wendde zich met een ruk naar Sohra, haar blik schoot vuur. Reyan hield een hand op, Fay daarmee blokkerend en keek naar Sohra. ‘Wat bedoel je, Sohra?’
‘Ik wil niet..’ mompelde ze. ‘Ik wil niet zo zijn.’ Ze keek niet naar hem om, bleef naar de grond onder haar voeten staren. ‘Ik weet het niet... Ik bedoel, ik weet het wel, maar...’ Ze pauzeerde, zoekend naar de juiste woorden. ‘Ik weet dat.. Dat als iemand mij in twijfel trekt, dat ik meteen in de verdediging schiet en dat ik dingen zeg die.. schadelijk zijn.’ Ze keek om naar Ardin. Haar vriend stond roerloos bij het raam, gunde haar geen blik. Ze zuchtte, alsof de woorden die zolang op haar schouders hadden gedrukt er eindelijk vanaf vielen. ‘Ik moest altijd vechten voor alles. Voor mijn eten, voor mijn veiligheid. Mijn vader...’ Haar stem haperde even. ‘Hij was geen goed mens. Hij sloeg mijn moeder, dronk te veel. Uiteindelijk heb ik hem met een mes het huis uit gedreven. Mijn moeder, ze... ze geeft mij de schuld dat hij weg is. Ze begrijpt niet dat het de enige manier was om ons te beschermen.’
Reyan luisterde aandachtig, zich bewust van het gewicht van haar woorden.
‘Ik zeg niet dat het mijn gedrag goedpraat, maar.. Ik kon nooit op iemand rekenen,’ ging Sohra verder, haar stem nu wat sterker. ‘Ik moest altijd alles zelf doen, zelf beslissen. En als ik nu iemand anders moet vertrouwen en die maakt niet de beslissingen die ik nodig acht, voelt het alsof ik die controle kwijt raak. En alles waar ik zo hard voor heb gevochten in een oogwenk weer kan kwijtraken. Dus ja, dan raak ik in paniek en zeg ik dingen die ik misschien niet meen. Ik wil niet zo zijn. Maar het voelt alsof ik in een hoekje wordt gedreven en..’
‘Een kat in ‘t nauw maakt rare sprongen,’ maakte Fay haar zin af en Sohra knikte. Ze keek Reyan aan. ‘Sorry,’ zei ze.
Reyan bevroor, zoekend naar juiste woorden. Als die er al waren.
Fay liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Zonder op Sohra’s reactie te wachten sloeg Fay haar armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. Ze zei niets, bleef even zo zitten, zelfs terwijl Sohra haar armen slap in haar schoot liet hangen. ‘Het spijt me dat je dat alleen moest doorstaan,’ zei Fay zachtjes. Alle ogen wendde zich naar het tweetal en stilte heerste.
Reyan liet zich op de bankleuning neerzakken. ‘Dankje,’ zei hij zachtjes. Hij wist niet goed wat hij verder kon zeggen. Fay liet haar langzaam los en Sohra draaide zich richting Ardin. ‘Ardin.’ Haar stem was zacht, fragiel bijna. ‘Het spijt me.’
Hij keek haar zijdelings aan en duwde zich van het raam weg. Met trage passen liep hij naar de bank en legde zijn hand op haar kruin. ‘Kleine heethoofd,’ zei hij liefkozend en Sohra legde haar hand op de zijne. Tranen glommen in haar ogen terwijl ze glimlachte.
‘Wat zoet,’ zei Kyrin met een zucht. ‘Maar wat gaan we nu doen met het geldprobleem? Moet ik weer naar de taverne?’
‘Nee,’ zeiden Reyan en Fay in koor. Reyan schraapte zijn keel. ‘Ik vind het niet leuk, maar Sohra heeft gelijk. Kleine queesten aannemen in Mythrend zal ons maanden tijd kosten. Als we een kleine donatie van mijn ouders krijgen, hoeven we ons spaargeld niet helemaal opnieuw hoeven bij te werken.’
Fay keek hem aan. ‘Weet je het zeker?’
Hij knikte, al was het niet met veel zekerheid. ‘Het is de gok waard. Een deuk in mijn waardigheid overleef ik wel.’ Het idee maakte hem misselijk, maar als hij geen offer durfde te maken om zijn ego te beschermen, dan was hij geen haar beter dan Sohra. Hij schrok op toen twee koele handen zijn hand pakte en keek Sohra met wijde ogen aan. Ze glimlachte. ‘Ik sla die deuk wel weer terug.’
Reageer (2)
Misschien kunnen Kyrin en Sohra zichzelf verhuren.
3 weken geledenReyan moet echt wat meer ballen krijgen.
Hahahaha dat sowieso!
3 weken geledenEven terug gekeerd omdat ik vergat een reactie te plaatsen, maar heel leuk stukje! Ik hou echt van de spanning in combinatie met een goede backgroundstory en de zoektocht naar hoe het verder kan.
1 maand geledenThank you!!
1 maand geleden