Level 29
‘Vertel eens lieverd, wat brengt jullie naar deze contreien?'
Reyan verslikte zich bijna in zijn water en keek zijn moeder aan. ‘Uhm.’ Hij zette zijn glas neer en schraapte zijn keel. 'Oriëntatie.' Het klonk niet heel overtuigend.
'Oriëntatie, waarvoor?’ vroeg zijn vader terwijl hij zijn glas weer neerzette. Hij prikte zijn vork in het krielkippetje op zijn bord, alsof hij het in een keer door zijn keel zou krijgen. Reyan keek naar zijn bord, bleef zijn eten in plakjes snijden zonder wat naar zijn mond te brengen. ‘We hopen weldra Midland in te trekken voor queesten, dus zijn we vast gaan oriënteren.'
Zijn vader keek hem verrast aan. ‘Zijn jullie al zo ver gestegen in de rangen?’
Reyan durfde zijn hoofd niet te schudde.
‘Binnenkort,’ antwoordde Ardin, terwijl met enige moeite het weinig vlees van het gebraden krielkippetje probeerde te snijden. Hij wees met een volle wang met zijn vork naar zijn bord. ‘Jullie kok weet van wanten.’
‘Kun je die energie niet beter steken in de queesten die in jullie macht ligt?’ vroeg zijn vader met een frons, Ardin negerend. Reyan voelde zijn borst samenknijpen. Waarom klonk alles wat hij zei zo denigrerend?
‘We hebben op de grens een uitdagende queeste behandeld,’ zei Fay vlug, ‘in de bergen. Deze mensen hebben goede connecties aan de grens van Midland en Reyan maakte een deal dat ze onze naam zouden verspreiden. Op het lange termijn zal dit ons veel beginnerswerk schelen zodra we eindelijk over mogen.’ Ze wierp een nerveuze blik op Reyan. Hij glimlachte dankbaar.
Zijn vader keek hem even aan en knikte. ‘En heb je die ondertussen al binnen?’
Reyan schudde zijn hoofd en zijn vader klakte met zijn tong. ‘Dan was het misschien niet zo nuttig.’ Reyan wilde dat hij dieper in zijn stoel kon wegzakken en als een spaghettisliert onder de tafel kon glijden. Waarom had hij ook verwacht een compliment te ontvangen?
‘Reyan bewees zich met deze zet het toonbeeld van een strateeg,’ zei Sohra scherp. ‘Dankzij hem is onze toekomst in Midland verzekerd.’ Ze wierp een schuin oog op zijn vader en Reyan voelde zijn hart rammelen in zijn borstkas. Sohra had een tong als een mes. En zijn vader de standvastigheid van een rots. De nervositeit die door zijn lichaam raasde was in vreemd contrast met het warme gevoel dat ontstond na het horen van Sohra’s compliment.
‘We werken hard,’ ging de roodharige verder, terwijl ze met haar armen over elkaar achterin haar stoel leunde en zijn vader strak aankeek. ‘U kunt zich vast nog wel herinneren hoe hard het werken was om als groentje in de rangen te stijgen.’
Reyan durfde niet te slikken, durfde niet te ademen. Ze daagde zijn vader uit. Ze beledigde hem niet, maar ze waagde zich op dun ijs en Reyan wist niet zeker wanneer zijn vader zijn vuist op de bevroren plakkaat zou beuken en ze allemaal in het ijskoude water zouden vallen. Zijn vader kauwde op zijn kippenvlees alsof het een stuk leer was. Toen hij eindelijk zijn hap doorslikte, knikte hij. ‘Aye,’
De deuren achter hen schoven open en de lege borden werden vervangen voor het volgende gerecht. Deze keer een salade met perzik en een kleine viscocktail.
‘Welke Gilde zat u?’ vroeg Ardin geïnteresseerd en dat deed iets van vreugde terugbrengen in het gezicht van zijn vader. De man hield er niets liever van dan te vertellen over zijn avonturen en gevechten. Eigenlijk was dat een van de mooiste herinneringen die Reyan had van zijn vader. ‘De Donderbijlen,’ zei hij trots en stak zijn brede borst vooruit. ‘Wij waren niet te stoppen. Nog voordat we onze zestiende levensjaar hadden bereikt, hadden we een grootse naam in Midland. Kracht was aan onze zijde.’
Zijn moeder gniffelde zachtjes. ‘Ik herinner me nog goed dat mijn party jullie tijdens een queeste tegenkwam. Ik kon alleen nog maar van die mooie armen dromen.’ Hierop spande zijn vader zijn armspieren aan, die zo groot waren als kanonskogels. Reyan zag Ardin beteuterd naar zijn eigen armen kijken en moest bijna lachen.
‘Wat voor Gilde zat u bij?’ Sohra keek zijn moeder aan, die lichtjes glimlachte. ‘Ik merk dat je je vrienden weinig over ons hebt verteld, Reyan.’
Reyan grijnsde als een boer met kiespijn. ‘We praatten niet veel over onze families.’ Hij wreef in zijn nek en zijn moeder wendde zich weer tot Sohra, die nog steeds op een antwoord wachtte. Haar vork hing losjes tussen haar vingers. ‘Ik zat niet bij een Gilde,’ antwoordde ze, ‘ik werkte met de Mana-Oogsters.’
De anderen keken geïnteresseerd op. ‘Gaaf,’ zei Sohra. Ze ging rechtop in haar stoel zitten. ‘Ik heb nog nooit een Oogsters-partylid ontmoet. Dan heb je vast veel titanen bevochten.’
Zijn moeder knikte. Ze rechtte haar rug en nam kalm een slokje van haar wijn. ‘Bij de timide-monsters valt het mee, maar zeker bij de meer agressieve types zijn de titanen krachtig.’
De titanen. Bij elke bron liep er altijd één rond die er veel langer over deed om weer te ontstaan. Ze lieten altijd de meest zeldzame buit vallen. Daarnaast waren ze ook veel groter en sterker dan de reguliere monsters, soms wel twee verdiepingen groot. Bij de niveau één monsters is Reyan er nooit een tegengekomen. Bij de niveau twee wel. Die waren ook niet alleen te bevechten.
‘Ik wist niet dat de titanen zo dicht bij de bron liepen. Dat hebben ze ons op de academie nooit verteld.’
‘En met reden,’ antwoordde zijn moeder. ‘Het is niet de bedoeling dat Grimmers gaan zoeken naar een bron.’
‘Maar dan kan zo’n bron toch niet moeilijk te vinden zijn,’ vond Fay, ‘Als zo’n titaan bij een bron in de buurt loopt, dan zal deze toch een keer door een Grimmer zijn ontdekt?’
Zijn moeder zette haar wijnglas terug op tafel en grinnikte. ‘Hoe stel jij je een bron voor, Faytje?’
Fay knipperde even met haar ogen. ‘Uhm,’ begon ze, ‘ik dacht altijd dat het een meertje was. Of een plasje water waar die beesten uitlopen. Mana is immers blauw, net als water.’
Zijn moeder knikte. Ze steunde haar gelakte vingers onder haar kin. ‘Je bent niet de eerste die dat denkt,’ zei ze, ‘en het is enigszins correct. Ik mag uiteraard niet te veel delen.’ Ze wierp een speelse blik naar haar man. ‘Maar de bronnen zijn niet aan elk menselijk oog ontleend, dat wil zeggen: je moet weten waar je naar zoekt. Ze zijn zichtbaar noch onzichtbaar. Gecamoufleerd en toch in zicht. Verscholen in de meest onverwachte hoeken van de natuur.’
Reyan luisterde aandachtig naar de woorden van zijn moeder. Even heerste een stilte aan tafel die zelfs Ardin met zijn continue gesmak niet durfde te onderbreken. Reyan liet de woorden van zijn moeder in zijn geest herhalen terwijl het volgende gerecht werd opgediend. Hij had Ardin nog nooit zo blij gezien toen een malse ossenbiefstuk met pepersaus voor zijn neus werd geplaatst. Het lage keelgeluid van zijn vader galmde door de ruimte toen de man zijn keel schraapte. ‘En wat zijn jullie plannen hierna?’ wilde hij weten.
Reyan voelde direct de misselijkheid opborrelen in zijn binnenste en liet het stuk biefstuk maar even voor wat het was. Hij schoof zijn bord een paar centimeter naar achteren en schraapte de moed bij elkaar. De rest bleef stil en keek hem afwachtend aan. Ze wisten wat nu zou komen. ‘Nou.’ Hij probeerde de juiste woorden te vinden. ‘Dat is eigenlijk waar ik het met jullie over wilde hebben.’ Hij vouwde zijn handen samen op zijn schoot. Zijn duim gleed in een gelijktijdig ritme over de andere duim. ‘We hebben een.. donatie nodig.’
Zijn vader snoof honend en keek zijn vrouw even aan, maar Reyans moeder had haar blik niet van haar zoon verwijderd en fronste. Misschien las ze de zorgen van zijn gezicht, maar ze bleef stil zoals ze vaak deed. Zijn vader keek met een ruk weer naar hem om. ‘Wat bedoel je “een donatie nodig”? Bedoel je geld? Jullie hebben queesten uitgevoerd, neem ik aan? En spaargeld opgebouwd?’
Reyan knikte. ‘Dat klopt,’ antwoordde hij eerlijk. ‘Maar..’ Hij sloeg zijn ogen neer. ‘We kregen een belangrijke queeste op ons pad. Van een hoogheer in Ombrosia. We besloten de gok te wagen en..-’
Zijn vader sloeg op de tafel. ‘Waarom zeg je dat niet gelijk, zoon!’ Hij leunde over de tafel dichter naar hem toe, met een sprankelende trots in zijn ogen. Zijn appelwangen - die door zijn brede glimlach omhoog werden gedrukt - rossig van de alcohol. ‘Vertel me alles over die queeste. Waar ging de reis naartoe? Welke monsters hebben jullie bevochten? Nog belangrijker, hebben jullie al bericht van Tamala over jullie goede werk?’
Reyan slikte. Zijn keel kneep dicht terwijl hij naar zijn vader keek, die zo vol van trots zat te wachten op zijn epische verhalen. ‘Het is..-’ Hij haalde diep adem. ‘Het is helaas niet wat u denkt,’ zei hij zachtjes. Reyan begon te praten en legde het hele verhaal uit. Hij vertelde over de aanval van de Bludhoofs en het vernielde dorp. Hij vond nog steeds dat hij de juiste keuze had gemaakt om die mensen te helpen, maar toen hij naar zijn vader keek terwijl hij praatte en de trots langzaam van zijn gezicht zag sijpelen, begon zelfs hij te twijfelen. Toen zijn verhaal klaar was, viel er een stilte over de tafel. De stoel kraakte toen zijn vader langzaam weer achteruit ging zitten. ‘Dus je hebt een belangrijke queeste tussen je vingers door laten glippen voor een stel kinkels?’
De hoeveelheid teleurstelling en onderdrukte woede die van zijn stem droop, drukte op Reyans schouders als tien trollen. Fay gaf een kneepje in zijn handen, een poging om hem te troosten, maar het voelde als een verre echo van steun.
‘We maakten een keuze,’ zei Fay resoluut. ‘We maakten de keuze dat het leven van deze mensen voor onze eigen behoeften ging.'
‘En daardoor verschoten jullie een gouden kans,’ ging zijn vader door, alsof hij de boodschap in Fays woorden amper gehoord had.
‘Eerlijk gezegd, was dat mijn schuld,’ zei Sohra terwijl ze haar hand hief. Haar stem klonk dodelijk kalm. ‘Ik heb Reyan erin geluisd en gezegd dat ik ons had aangemeld, terwijl ik dat niet heb gedaan. Dus eigenlijk hadden we die queeste ook nooit aangenomen. Ik wilde gewoon de gok wagen.’
Zijn vader keek van Sohra terug naar Reyan. ‘En je bent erin getrapt?’
‘U begrijpt het niet, vader.’ Hij sprong op van zijn stoel. ‘Deze queeste was minimaal voor een Klasse 3. Als de Gilde erachter kwam dat wij als Klasse 1 party een queeste voor Klasse 3 hadden bemachtigd, dan kwamen we ongetwijfeld in de problemen.’
Zijn vader schoof zijn stoel met kracht naar achteren, waardoor een schel gepiep als een mes in zijn oren door de zaal sneed. ‘Bespaar me je smoesjes. Het enige probleem hier is jouw gebrek aan lef, jongen! Het zegt al genoeg dat een van je partyleden achter je rug om is gegaan. Ze hebben geen respect voor jou, zien jou niet als hun leider. En dat toont zwakte!’ Hij draaide met een grom zijn gezicht weg. ‘Het probleem was niet dat de queeste te hoog voor je was, het probleem is dat jij een lafaard bent!’
Reyan voelde een steek in zijn hart. Zijn moeders ogen waren nu vol bezorgdheid op hem gericht, terwijl ze zachtjes tegen zijn vader praatte, maar Reyan kon niet meer horen wat ze zei. Fay kneep harder in zijn hand en hij zag dat haar arm trilde van inspanning. Niet omdat ze zo hard kneep maar omdat ze uit alle macht haar woede probeerde in te houden. Dat lukte echter niet voor iedereen.
‘Wie denkt u wel dat u bent om zo tegen uw zoon te praten.’ Kyrin schoot overeind uit haar stoel met een dierlijk gegrom. ‘Wat een lef voor iemand die zelf nooit een eigen party onder zijn bewind heeft gehad.’ Ze wendde zich tot zijn moeder. ‘Sta je het toe dat je man je zoon zo behandelt?'
‘Dat is niet mijn plaats,’ antwoordde zijn moeder standvastig.
‘Mooie moeder ben je dan,’ siste de blondine. ‘Hoe kun je je zoon met zoveel liefde ontvangen en hem zo hard laten vallen als hij in nood is.’
‘Kyrin, kalmeer.’ Ardin pakte haar bij haar schouder vast en probeerde haar terug te duwen in haar stoel. Maar ze schudde hem met kracht van zich af. Zijn vader keek haar recht aan. ‘Waar bemoei jij je mee, westerling?’ Hij wendde zich tot Reyan voordat Kyrin kon antwoorden. ‘Laat jij altijd kleine meisjes je problemen voor je oplossen?’
‘Oké, ik heb genoeg gehoord.’ Sohra schoof haar stoel met kracht naar achteren, waardoor deze met een knal achterover op de grond stortte. ‘We gaan. We redden ons wel zonder dat geld van jullie.’ Ze keek Reyan aan, haar gezicht zo kalm als het moment voor een grote storm. ‘Kom,’ zei ze.
Reyan zat bevroren op zijn stoel. Hij wilde met Sohra meelopen, wilde zo snel mogelijk uit dit landhuis vertrekken, maar zijn benen wilden niet. Zijn vader lachte, maar de spot spatte er vanaf. ‘Ga maar. En kom gelijk niet meer terug.’
‘Alaric!’ riep zijn moeder plotseling, haar stem scherp van emotie. Reyan las wanhoop in haar ogen en even had hij het gevoel alsof ze toch om hem gaf. Maar zijn vader draaide zich naar haar om en brulde: ‘Ze hebben dit aan zichzelf te danken, Sacha. Je denkt dat ik ze te streng aanpakt, maar dit is het enige dat ze sterk zal maken.’
Woede borrelde in Reyan op. Zijn armen trilden toen hij zijn handen tot vuisten vouwde. ‘Is dat wat je bij Maddox ook dacht?’ Zijn stem was hoger, geladen met jarenlange opgekropte frustratie. ‘Door hem het huis uit te trappen omdat hij geen Grimmer wilde worden, maar de wereld op een andere manier wilde helpen? Hij is weg en dat is allemaal jouw schuld.’
Zijn vader keek hem recht aan, zijn blik hard en onverzettelijk. ‘Jouw broer was een schande voor de familie,’ bulderde hij, ‘en onze naam niet waardig.’ Hij blies zijn borst op. ‘En jij, Reyan, bent op dezelfde weg. Zwak en besluiteloos.’ De woorden rommelden door de zaal.
‘Ik ben niet zwak!’ Reyan stond nu recht op. ‘Ik heb altijd gedaan wat u vroeg, altijd geprobeerd uw goedkeuring te verdienen door hard te leren en te vechten voor deze titel. Maar u ziet alleen wat u wilt zien.’
Zijn vader snoof minachtend. ‘Bewijs het dan. Als je echt denkt dat je sterk genoeg bent, bewijs het.’ Een lichte grijns brak door zijn lippen. ‘Net als vroeger.’
Reyan keek zijn vader aan. Hoewel er binnen in hem een woede bleef zinderen, voelde hij weerstand groeien. Het was zijn vader niet ontgaan gebleven. ‘Wat is er,’ siste zijn vader als een slang, ‘Durf je je oude heer niet onder ogen te komen?’
‘Nee,’ antwoordde Reyan. Hij probeerde niet weg te kijken, ondanks de drang zijn vaders felle blik uit de weg te gaan. ‘Ik wil niet met u vechten.’
‘Bewijs me in een gevecht dat je niet zwak bent en ik zal je het dubbele betalen van wat jullie spaargeld waard was.’
‘Wat? Nee,’ antwoordde hij, zijn ogen wijd van ongeloof. 'Probeert u me om te kopen?’ Zijn vader lachte. ‘Je komt hier voor mijn geld, dan moet je dat ook verdienen.’
‘Ik kwam hier voor uw hulp, in de hoop dat u mij wilde bijstaan in een tijd van nood. Dat u langs mijn fouten kon kijken en zou zien dat ik mijn best doe.. Mij zou respecteren.’ De woorden kwamen amper over zijn tong.
Zijn vader rechtte zijn rug, waardoor hij opeens nog groter leek. ‘Net als geld moet je respect verdienen in deze wereld.’ Reyan keek hem aan. De stilte in de kamer was bijna tastbaar. Reyan ademde diep in, zijn emoties waren een wirwar van trots en schaamte. Trots omdat hij eindelijk tegen zijn vader in was gegaan, maar de schaamte omdat zelfs nu zijn vader over hem heen walste alsof hij niets meer was dan een stuk onkruid op de weg. Hij keek over zijn schouder, naar de rest die het hele tafereel met samengeperste lippen en bezorgde uitdrukkingen had gevolgd. Hij keek Sohra aan, haar blik nog ijzerscherp naar zijn vader gericht. Toen ze Reyan aankeek, knikte ze vastberaden.
‘Goed,’ zei hij uiteindelijk en wendde zich tot zijn vader. ‘Als het een gevecht is wat u wilt, dan zal ik het doen.’
Reageer (2)
Naww zo lief dat ze voor hem in de bres springen! En wederom jammer dat hij toch weer overstag gaat, zuchtt
1 maand geledenTo be fair.. zo'n pa zou ik ook wel een keer een dreun willen verkopen
1 maand geledenOh dear... Ik ben niet zeker of dat een goed idee is dat ze gaan vechten, maar hey go Reyan!
1 maand geledenWar, what is it good for? Absolutly nothing! Dear old dad thinks otherwise hahaha
1 maand geleden