Hoofdstuk 13.3

Ze deden nog een half rondje en toen vonden een aantal mensen het tijd voor iets anders. Ze startten een kaartspelletje. Floor zag dat Lysanne’s glas alweer leeg was en gooide zelf ook haar laatste wijn achterover, zodat ze een smoes had om met haar vriendin bij Lukan weg te gaan. Ze liepen naar de drankentafel en terwijl Floor hun glazen bijvulde (ze had voorgesteld om een frisje te doen, maar Lysanne wilde gewoon weer wijn), slaakte Lysanne een zucht. ‘Nou, dat was ongemakkelijk.’
      ‘Je ging er hartstikke goed mee om,’ zei Floor zachtjes. ‘En nu ben je er doorheen. Nu kan het alleen maar makkelijker worden.’
      ‘Hm-hm.’ Lysanne wiebelde een beetje heen en weer, wisselend van het leunen op haar krukken en dan weer op haar goede been. ‘Floor, hebben wij - hebben wij geheimen voor elkaar?’
      De vraag overviel Floor zo dat ze tijdens het vullen van haar glas ietsje uitschoot. Ze vloekte binnensmonds en keek om zich heen of ze zo snel een doekje of keukenpapier kon vinden. ‘Hoe bedoel je?’ wist ze te stamelen.       Waarom vroeg Lysanne dit? Wist ze wat er tussen haar en Lukan was gebeurd? Nee, sprak ze zich in haar hoofd geruststellend toe, er is niks gebeurd, je hebt het niet laten gebeuren. Maar het scheelde maar een haartje…
      ‘Ik bedoel - zou het erg zijn?’ vroeg ze. Haar stem was niet helemaal vast, maar Floor wist niet of dat kwam door onpeilbare emoties of doordat de alcohol al een beetje in begon te slaan.
      ‘Zou wat erg zijn?’ vroeg Floor, die de fles neerzette en kort haar vriendin aankeek. Ze wilde peilen waar Lysanne op doelde, maar tegelijk kostte het haar moeite om haar blik vast te houden - beide leken ze dat nogal ongemakkelijk te vinden, op dit moment.
      ‘Als we geheimen voor elkaar zouden hebben.’
      ‘Dat hangt van het geheim af, lijkt me,’ zei Floor zachtjes. Ze slikte. ‘Als het niks met de ander te maken heeft, of als het is om de ander te beschermen… Dan is het minder erg, denk ik.’
      ‘En wat als het is om jezelf te beschermen?’
      ‘Lysanne, wat is er aan de hand?’ Floor dwong zichzelf toch weer naar haar vriendin te kijken. Die leek te stoeien met het vinden van de juiste woorden - maar opnieuw wist Floor niet of dat door de drank kwam of omdat er iets haar dwars zat.
      Maar Lysanne reageerde niet direct, en net toen ze haar mond wilde openen, dook Emily naast hen op. ‘Lysanne! Ik hoorde net van Lukan en jou, wat klóte!’ Ze leunde naar voren om Lysanne een knuffel te geven. Die leek even uit evenwicht gebracht, maar wist zich te herstellen en toch half een arm om Emily heen te slaan. ‘Ben je er erg kapot van?’
      ‘Dat valt allemaal wel mee, hoor,’ wuifde Lysanne het direct weg. ‘We hebben samen besloten dat het niet meer zo goed werkte.’
      Floor zag weer voor zich hoe Lysanne afgelopen zondag schudde en trilde van verdriet. Wat kon ze toch goed toneelspelen.
      ‘Oh. De laatste keer dat we je erover spraken…’
      ‘Ja, het was wel op Lukan’s initiatief, maar ik ben het wel met hem eens,’ onderbrak Lysanne haar vlug. ‘Het is onbelangrijk.’
      ‘Maar je hield maar niet op over hem,’ zei Emily. Floor probeerde te duiden of ze erover bleef praten uit bezorgdheid of uit nieuwsgierigheid - of misschien een combinatie van beide. ‘Ik dacht dat het goed tussen jullie ging - dat dacht je zelf ook, toch?’
      Dat komt door jou, zei een stemmetje in Floor’s hoofd.
      Nee, sprak Floor het stemmetje direct tegen. Zoveel macht had ze niet. Het kwam doordat Lukan niet klaar was voor iets serieus. Hun momentje een week geleden had dat alleen maar bevestigd. Toch bekroop haar dat zware gevoel weer, dat ze iets fout had gedaan.
      ‘We hebben gewoon een open gesprek gehad,’ zei Lysanne. Haar stem begon ietsje te trillen. Floor kon het niet aanzien.
      ‘Wil jij ook wat drinken, Emily?’ vroeg ze daarom. ‘Nog een biertje? Of iets anders?’
      ‘Oh, eh - ja, maar dat kan ik zelf wel pakken, hoor!’
      ‘Nee, ik sta hier nu toch al.’ Floor pakte een flesje pils uit de koelkast en gaf die aan Emily, en de lege stopte ze in het krat dat onder de tafel stond. ‘Wat woon je hier leuk, zeg. Ik weet niet of ik ooit in een woonboot ben geweest.’
      Aan Emily’s reactie te zien vond ze het even lastig om te schakelen, maar toen glimlachte ze. ‘Ja, ik heb het getroffen. Al is het wel veel onderhoud, hoor. Hoe vaak wij de huurbaas wel niet moeten bellen…’