Hoofdstuk 13.2

Er werd gelachen en toen was de volgende aan de beurt. Zoals Floor verwacht had, hoefde ze nauwelijks te drinken - ze had alleen haar glas wijn aan haar mond gezegd toen iemand had gezegd dat die nog nooit de verjaardag van een goede vriend of vriendin was vergeten, en zij had Mattie een keer te laat gefeliciteerd - maar Lysanne naast haar leek bijna elke keer een slok te moeten nemen. En het viel Floor op dat ze ook behoorlijk grote slokken nam. Toen Floor nog maar halverwege haar eerste glas was, had Lysanne haar tweede glas al bij laten vullen - en vrij snel daarna ook haar derde.
      Toen op een gegeven moment de deurbel ging, maakte Floor’s hart een sprongetje - maar naast haar zag ze Lysanne verkrampen. ‘Dat zal Lukan zijn!’ zei Emilly vrolijk, voor ze bij de tafel wegliep om de deur voor hem open te doen.
      De zenuwen gierden door haar lijf, maar ze probeerde zich op het spel te focussen. Dat was ten slotte haar voornemen - om gewoon haar ding te blijven doen en zich niks van Lukan’s aanwezigheid aan te trekken.
      Eén van de jongens (Tigo, dacht ze zich te herinneren) ging verder met het spel: ‘Ik ben nog nooit gedumpt.’
      ‘Telt het ook als het nog niet serieus was?’ vroeg Ella. ‘Dus nog geen relatie?’
      Tigo knikte. ‘Dat lijkt me wel. Elke vorm van dumpen.’
      ‘Drinken is winnen, toch?’ zei Ella dus met een klein lachje rond haar lippen, terwijl ze haar bierflesje naar haar mond bracht.
      Ook Lysanne dronk. Ze waren pijnlijk genoeg de enigen.
      ‘Dat was die jongen uit de stad, toch?’ vroeg Merel lachend aan Ella. ‘Die z’n relatie met de sportschool belangrijker vond dan die met jou?’
      ‘Als je het verhaal wilt, moet je drinken,’ zei Ella plagerig. ‘Maar - ja. Die gast.’ Ze draaide zich om naar Lysanne. ‘Ik drink wel voor jóuw verhaal, Lysanne.’
      Shit.
      Floor peilde Lysanne’s gezichtsuitdrukking. Haar ogen stonden al wat minder helder dan aan het begin van de avond, maar toch kon Floor het verdriet erin zien - maar ze wist te glimlachen. ‘Zo spannend is het niet, hoor,’ zei ze. ‘En gedumpt is misschien ook wel gewoon een te groot woord.’ Er viel een verwachtingsvolle stilte, die Lysanne zelf weer verbrak door luchtig te zeggen: ‘Maar het is over tussen Lukan en mij.’
      ‘Hé, roddelen is niet netjes, hè?’
      Nou, het was inderdaad Lukan die gearriveerd was - en blijkbaar had hij bij zijn binnenkomst zijn naam opgevangen, want met een brede, ondeugende grijns kwam hij bij hun tafel staan.
      Die grijns verstomde iets toen er een enorm ongemakkelijke stilte viel. Floor keek vooral naar Lysanne, die duidelijk even niet wist hoe ze zich een houding moest geven, maar zich toen leek te vermannen. ‘Tja, dan moet je maar niet te laat komen,’ zei ze, en ze liep naar hem toe om hem te omhelzen.
Voor ieder ander leek het alsof het haar inderdaad bijzonder weinig deed - maar Floor zag aan haar gespannen kaak en opeengeklemde lippen tijdens de omhelzing dat ze een toneelstukje aan het opvoeren was.
      Het werkte wel. De spanning binnen de groep verdween. Toen Lukan langs de anderen liep om om hen ofwel te begroeten, of zich aan hen voor te stellen, keek hij voor het eerst naar haar. Ze zag de verbazing over zijn gezicht glijden, maar die maakte al snel weer plaats voor zijn charmante glimlach toen hij Merel omhelsde.
      Floor keek snel weg. Ze wist dat haar plan om hem enkel met een ‘hoi’ te begroeten zou mislukken, maar had geen plan B. Het zweet brak haar uit toen hij voor haar stond en ze het waagde om hem aan te kijken.
      Hij stak echter zijn armen al uit en licht ongemakkelijk liet ze zich in een omhelzing trekken. Heel kort werd ze zich bewust van de aroma’s die om hem heen hingen - de combinatie van de bloemige aftershave die hij droeg, en zijn eigen lichaamsgeur. Zodra ze door had dat ze daarop lette, trok ze zich uit hem los, wierp ze hem een kleine, bijna formele glimlach toe en draaide ze zich weer om, waar ze met haar vingers haar wijnglas in haar handen liet draaien.
      ‘Ik wist niet dat jij vanavond zou komen,’ zei Lukan, die naast haar bleef staan.
      ‘Ja, ach, ik had niks anders te doen,’ zei Floor, die zich bijzonder bewust was van het feit dat ze nu tussen Lukan en Lysanne in stond en dat Lysanne elk woord kon horen dat ze hier bespraken.
      ‘Ik ben wel blij om je te zien. Kunnen we straks -’
      ‘We waren Never Have I Ever aan het doen, doe je mee?’ onderbrak Floor hem. ‘Wie was er aan de beurt?’ Ze wendde haar blik af en keek de kring rond.
      ‘Ik was net geweest, dus dan is Henriët,’ zei Tigo. En terwijl het meisje naast hem een nieuwe opdracht verzon, beraamde Floor zich op een plan om subtiel, samen met Lysanne, naar de andere tafel te vertrekken. Ze wist dat haar vriendin zich ongemakkelijk voelde en zelf wist ze ook niet zo goed hoe ze met deze situatie om moest gaan.