Hoofdstuk 13.1

Floor had pas door dat haar handen trilden toen ze het slot van haar fiets dichtdraaide. De zenuwen die door haar lijf raasden, maakten dat het nauwelijks lukte, ook al probeerde ze het zo goed mogelijk te verbergen.
      Het was precies een week geleden dat ze Lukan bijna had gekust. Ze had het Lysanne niet verteld en was ook niet van plan om dat te gaan doen. Het enige wat ze zou doen, was haar vriendin ermee kwetsen. Bovendien zou ze misschien kwaad op Lukan worden, en dan zouden die twee geen vrienden meer zijn.
      Terwijl Floor ervan overtuigd was dat Lukan écht een goede vriend voor haar kon zijn - als Lysanne haar gebroken hart eenmaal geheeld was. Het was zodanig onserieus tussen hen dan Floor verwachtte dat haar vriendin er vrij snel weer bovenop zou komen, maar voor nu had ze gewoon even tijd en ruimte nodig.
      En dat was precies de reden dat Floor nu met een razendsnel bonzend hart aanbelde bij de woonboot waar Emily woonde. Ze had Emily nog nooit gezien of gesproken en daarom voelde het heel vreemd om op haar verjaardagsfeestje te komen. Maar Lysanne had haar zo goed als gesmeekt. ‘Lukan komt ook, en de meiden weten nog niet dat het over is, en jij hebt nog niks gepland dus kun je alsjeblíeft meegaan?’ Ze had er zelfs nog een stel puppyogen bij opgezet, dus had Floor toegegeven.
      En het kwam heus goed. Lysanne had gezegd dat er heel veel mensen kwamen, dus Lukan vermijden zou vast lukken. En als Lysanne dat kon, kon Floor het ook.
      Floor had geprobeerd om deze week zo weinig mogelijk aan hem te denken. Hij was een verboden vrucht waar ze van af moest blijven. Zelfs nu hij niet meer met Lysanne ging, zou ze haar vriendin te veel pijn doen als ze besloot iets met die vage gevoelens van haar te doen.
      En dat was niet het enige wat haar tegenhield. Haar beeld van hem was zowel veranderd als versterkt. Ze zag in dat hij veel meer diepgang had dan ze had verwacht, en dat er achter zijn charme echt wel een goede jongen schuilging. Maar hij had haar ook bijna gekust terwijl hij met Lysanne aan het scharrelen was. En met Mattie’s woorden in haar achterhoofd, dat Lukan niet op zoek was naar iets serieus, zou het wachten zijn tot hij haar hetzelfde aandeed.
      Ze hoefde dus alleen vanavond te overleven zonder hem op te zoeken. Ze had zich voorgenomen om hem met een vriendelijke glimlach te groeten als ze hem zag, en dan zou ze direct weer wegkijken. Het was Lysanne’s plan, maar Floor kon dat net zo goed kopiëren.
      Al bleek dat niet direct nodig te zijn. Toen ze binnen gelaten werden door Emily en haar feliciteren, keek Floor vluchtig achter haar de kamer rond. Lukan bleek er niet te zijn - in ieder geval nóg niet. Floor verfoeide de teleurstelling die ze voelde en dwong zichzelf te glimlachen. Ze gaf Lysanne een klein kneepje in haar arm, en ze wist dat zij opgelucht ademhaalde. Ze had Floor niet voor niets meegevraagd.
      Hoewel Floor nog nooit eerder bij Emily thuis was geweest, was het duidelijk dat ze de woonkamer op stelten had gezet voor het feest. Twee oude, verslofte banken stonden in de hoek van de kamer, een pallet met wielen eronder als een soort salontafel ertussenin; een enorme, maar aftandse eettafel was met de lange zijde tegen de muur gezet en stond nu vol met glazen, flessen drank, zakken chips en een minikoelkast die, vermoedelijk vol stond met bier; in het midden van de ruimte waren twee statafels geplaatst, waar dobbelstenen en kaarten op lagen; en in plaats van een normale plafondlamp, hing er een kleine discobol die de kamer met allerlei kleuren versierde.
      ‘Heb je dit allemaal voor jezelf?’ vroeg Floor, deels uit nieuwsgierigheid en deels om een gesprek te starten.
      ‘Ah, nee, joh!’ wuifde Emily met haar hand. ‘Dit deel ik met drie huisgenoten.’ Ze wees even naar één van de statafels, waar een groepje meiden stond. ‘Kan ik jullie iets te drinken aanbieden? Het eerste drankje schenk ik voor jullie in, daarna is het zelfbediening!’
      Floor en Lysanne vroegen allebei om een glaasje wijn. Toen Emily wegliep, vroeg Floor: ‘Wil je op de bank zitten?’
      ‘Nee, dat kan de hele avond nog,’ zei Lysanne. Ze liep Floor voor naar één van de statafels waar Merel en Ella ook stonden en begroette haar nieuwe vriendinnen met een omhelzing. Daarna gaven ze ook Floor een knuffel. Floor en Lysanne stelden zich kort voor aan de drie jongens en de andere meid die ook aan de tafel stonden.
      ‘We spelen Never Have I Ever,’ zei Ella. ‘Doen jullie mee?’
Floor was niet direct enthousiast en vond het een beetje opvallend dat er meteen een drankspel gedaan werd, maar Lysanne zei direct ja, dus knikte Floor ook maar. Ze had dit spel wel vaker gespeeld en met haar milde leventje hoefde ze meestal toch niet te drinken.
      ‘Oh, ik wil ook meedoen, laat mij ook meedoen!’ zei Emily enthousiast. Lysanne had wel verteld dat Emily leefde voor de roddels, dus Floor kon zich goed voorstellen dat ze dit graag wilde horen.
      ‘Oké, even kort de regels,’ zei Merel. ‘We zeggen omstebeurt iets, en als je het wel gedaan hebt, moet je drinken. En als je graag het verhaal wilt weten waaróm iemand drinkt, dan “kost” dat je één slok. Maar dan móet de ander eerlijk zijn.’
      Er werd geknikt en toen begon Merel: ‘Ik ben nog nooit dronken bij college geweest.’
      Twee van de drie jongens dronken, evenals Ella. ‘Oh, dat herinner ik me nog!’ zei Lysanne. ‘Bij het werkcollege, toch?’
      Ella moest lachend knikken. ‘Ja, die student-assistent wist niet helemaal wat ie ermee moest. Ik ben toen zelfs in slaap gevallen. Een low moment van mijn studententijd, dat kan ik je wel vertellen.’