Hoofdstuk 12.6

Lysanne had Floor niets verteld. Ze wist dat ze het moest doen, want er was overduidelijk iets met Olivier aan de hand, maar ze kon zich er niet toe brengen. Ze was moe van het lopen door de stad en van de emoties die ze voelde. Ze kon zich er niet toe zetten om te doen alsof er niks aan de hand was, dus zei ze tegen haar huisgenoten dat ze zich niet lekker voelde en sloot ze zich op op haar kamer. Het was heel onkarakteristiek van haar en het viel te verwachten dat Floor na het eten even aanklopte om te vragen hoe het ging, maar Lysanne deed alsof ze sliep.
      De volgende dag voelde ze zich gelukkig weer wat beter. Hoewel ze slecht geslapen had, had ze zin om Lukan weer te zien. Een beetje concealer kon haar wallen wel verbloemen.
      Ze hadden om twee uur bij het terras afgesproken. Lysanne was er al vroeg en zocht een leuk plekje uit waar ze niet in de wind zaten. Het was aan de frisse kant, maar als ze hun jassen aan zouden houden, konden ze goed van het najaarszonnetje genieten.
      Ze voelde zich toch wel licht nerveus toen Lukan een paar minuten later haar kant opliep. Hij stak zijn hand op en glimlachte, en ze glimlachte terug. Hij drukte een kus op haar wang toen hij haar begroette en ging toen op de stoel tegenover haar zitten.
      Meteen schoten Lysanne’s gedachten naar de kus van Olivier en vergeleek die onbewust met Lukan. Het was al een tijdje geleden dat ze Lukan had gekust. Eigenlijk hadden ze dat alleen nog maar gedaan als ze een feestje hadden en zij met hem mee naar huis ging. En dat kon ze door haar blessure nu even niet.
      Maar daar moest ze niet verder over nadenken. Ze meende wat ze tegen Olivier had gezegd. Het kon zo niet langer. Ze moest door met haar leven. Tegenover haar zat een enorm knap, aantrekkelijke jongen die haar leuk vond, en zij hem. Met Mattie was het stukgelopen omdat haar gevoelens voor Olivier te sterk waren, en waar had het haar gebracht? Nog steeds was er nooit iets tussen hen geweest. Niet écht.
      Dus concentreerde ze zich op haar gesprek met Lukan, hoe haar tentamens waren gegaan en de zijne.
      ‘Nu ben je écht ingeburgerd als student hier,’ zei Lysanne met een glimlach. ‘Nu je zelfs je eerste tentamens gehad hebt.’
      Hij grinnikte. ‘Is dat een voorwaarde?’
      ‘Dat, en natuurlijk een sociale kring om je heen, en zonder navigatie op de meeste plekken kunnen komen.’
      Zijn mond krulde tot een lach. ‘Dan ben ik nog net niet helemaal ingeburgerd, want zonder mijn mobiel had ik dit café niet gevonden. Al is mijn sociale kring al wel gegroeid. Dankzij jou.’ Hij gaf haar een plagerig duwtje die haar hart een beetje deed opspringen, maar zijn lach verstomde snel weer. ‘Daarover gesproken, trouwens…’
      ‘Waren jullie er al uit?’
      Lysanne schrok bijna toen er plotseling iemand van de bediening naast hun tafeltje stond. Ze had aan zijn lippen gehangen. Wat wilde hij zeggen? Wilde hij haar gewoon bedanken? Misschien ging hij wel zeggen dat hij haar leuk vond, dat hij wilde kijken waar dit naartoe zou gaan, net als zij. Waarom moest die stomme ober dat nou verpesten?
      ‘Ik wil wel een Chardonnay,’ zei ze. Lukan bestelde een groene ijsthee.
      Toen de jongen van de bediening wegliep, bleef het even stil. Toen schraapte Lukan zijn keel weer. ‘Ik wilde iets zeggen,’ zei hij, en hij leek ietwat nerveus. Het was erg aandoenlijk.
      ‘Ja,’ zei Lysanne enkel, al klopte haar hart als een razende in haar keel.
      ‘Ik ben heel blij dat je me tijdens Mattie’s feest zo op sleeptouw hebt genomen, en ook hoe je me daarna bij je groepje hebt betrokken,’ zei hij met een glimlach, al leek die glimlach niet helemaal gemeend.
      ‘Natuurlijk. Voor zo’n knappe jongen als jij doe ik dat met liefde,’ zei ze plagerig.
      Hij lachte niet. ‘Ja, dat was echt heel fijn. Ik ben heel blij met zo’n goede vriendin.’ Hij schraapte even zijn keel. ‘En het was heel leuk de afgelopen tijd, maar misschien kunnen we het daar beter bij houden.’ Hij haalde even adem. ‘Bij vrienden.’
      ‘Oh.’ Het was eruit voor ze er erg in had. Toen herstelde ze zich weer en glimlachte ze, al klonk haar stem niet als haar eigen toen ze zei: ‘Ja, misschien is dat maar beter, hè?’
      Zichtbaar opgelucht door haar reactie leunde hij weer achterover. ‘Dus - je voelt dat ook zo?’
      ‘Ja, joh,’ zei ze, wuivend met haar hand. ‘Het was toch vanaf het begin niet serieus? We hebben lol gehad, en nu is dat weer voorbij.’ Ze wist niet waar ze dit toneelspel vandaan haalde, maar aan Lukan kon ze zien dat het werkte. Waarschijnlijk omdat ze precies zei wat hij wilde horen.
      Op dat moment werden hun drankjes op tafel gezet. Lukan hief die van hem met een flauwe grijns op. ‘Op een mooie vriendschap.’
      Ze hief ook haar glas. ‘Op een mooie vriendschap,’ wist ze te herhalen, en ze zette daarna het glas aan haar lippen. Ze moest zich inhouden om het niet in één keer achterover te gooien.
      Ze zaten nog een half uur op het terras. In dat half uur lukte het Lysanne om zich normaal te gedragen. Ze kletsten over Mattie, over het festival waar ze samen geweest waren, over hoe lang het duurde voordat een breuk in een middenvoetsbeentje herstelde.
      Toen de bediening hen vroeg of ze nog iets wilden, vroegen ze vriendelijk om de rekening. Lukan rekende af en zei dat hij trakteerde, en na een korte woordwisseling accepteerde ze dat aanbod. Hij vroeg nog of het allemaal ging lukken om weer naar huis te fietsen met haar voet, en ze zei dat ze een heel zelfstandige vrouw was en dat het haar natúúrlijk ging lukken. Daarna omhelsden ze elkaar ter afscheid en liepen ze elk naar hun eigen fiets, die ze op een andere plek geparkeerd hadden.
      Het lukte haar zelfs om tijdens de korte rit naar huis rustig te blijven en om een oud-klasgenoot met een glimlach te begroeten die ze tegenkwam op straat. Ze wist haar gezicht in de plooi te houden toen ze thuiskwam, haar fiets op slot zette en hun appartemen binnen ging.
      Maar toen ze Floor aantrof toen ze de woonkamer in liep, en die vroeg wat er met haar aan de hand was, brak ze. De tranen rolden over haar wangen terwijl Floor haar geschrokken naar de bank begeleidde en haar hele lijf schudde van alle emoties die ze onderdrukt had, en met horten en stoten wist ze haar vriendin te vertellen wat Lukan haar had gezegd.